Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

09.1

'Volgens mij wordt ze alweer wakker.' Hoor ik een onbekende mannenstem zeggen. Het eerste wat ik merk als ik een klein beetje ontwaak is mijn hoofdpijn.
'Dat werd tijd. Ze was lang weg.' Een vrouw pakt mijn hand en voelt aan mijn pols. 'Haar bloeddruk is erg laag.' Iets later voel ik een paar vingers in mijn hals gelegd worden.
'Ik zal koud drinken voor haar halen.'
'Doe dat maar. Kan je ook een koud washandje meenemen? Oh en ook meteen een paar paracetamol.' De vrouw haalt haar hand weg bij mijn hals. 'Vanessa..' Ze pakt mijn hand vast. 'Vanessa, kan je in mijn hand knijpen?' Ik probeer mijn hand te bewegen. 'Goed zo, je bent al wakker aan het worden. Doe maar rustig aan.' Er wordt een hand op mijn voorhoofd gelegd. 'Kan je de airco harder zetten?' Niet veel later voel ik koude lucht over me heen glijden en zucht diep als ik iets kouds tegen mijn voorhoofd voel. Even later wordt het naar mijn nek verplaatst en nog iets daarna weer naar mijn voorhoofd. Als ik compleet wakker word, open ik mijn ogen. Mijn ademhaling is oppervlakkig en hoorbaar alsof ik net tien kilometer gerend heb in een uur. 'Hé, ben je er eindelijk weer?' Ik kijk door de ruimte en zie alles dubbel. Mijn hoofd begint nog meer zeer te doen.
'Wat is er gebeurd?' Komt er zacht uit mijn mond als mijn stem niet mee wil werken.
'Je was flauwgevallen. Weet je er nog iets van?' Eva zit voor me, ik herken haar stem nu.
'Nee, maar ik heb nu heel erg hoofdpijn en nadenken lukt niet zo goed.'
'Zie je dubbel?'
'Ja.'
'Ben je misselijk?'
'Ja, ook.'
'Ik denk dat je een hersenschudding hebt. Is er iemand bij je thuis die voor je kan zorgen?' Eva legt het doekje weer in mijn nek. Ik schud mijn hoofd, waar ik direct spijt van heb als het de hoofdpijn en misselijkheid nog erger maakt. 'Dat is jammer. Ik zal iemand proberen te regelen die de komende tijd bij je blijft.' Mijn ogen vallen dicht omdat ik moe ben.
'Ik let wel op haar.' Stelt de man, die er blijkbaar ook nog is, voor.
'Heb je daar tijd voor? Je moet haar ongeveer om de twee uur wakker maken als ze slaapt.'
'Ja, dat komt wel goed. Ik wilde binnenkort toch vakantie nemen.'
'Beloof me dat je niets met haar doet.'
'Wat zou ik met haar moeten doen?'
'Je weet best wat ik bedoel, Lucian.' Zegt Eva. Bij het horen van zijn naam schieten mijn ogen weer open. Vaag zie ik hem voor me op het koffietafeltje zitten.
'Dat ben ik nooit van plan geweest. Ik heb genoeg aan Lisa en Pascal.'
'Ja, dat weet ik. Ze kunnen niet stoppen met praten daarover.' De vrouw staat op. 'Ik ga regelen dat een arts haar komt onderzoeken. Denk om haar zolang ik weg ben. Laat haar niet zelf drinken, haar oriëntatie en coördinatie zijn minder nu en eten mag ze het komende halfuur nog niet.' Eva verlaat de kamer, laat me achter met Lucian. Fuck. Mijn hart begint direct in mijn keel te kloppen.
'Hoe voel je je?' Vraagt hij nadat het even stil geweest is.
'Het kan beter.' Ik probeer op de klok te kijken, maar krijg mijn ogen niet scherp gesteld. 'Hoe laat is het?'
'Eén uur.'
'Had je geen vergadering nu?'
'Ja, maar één van mijn personeelsleden bewusteloos op de grond laten liggen zou me geen goede werkgever maken.' De aantrekkelijke man voor me lacht flauwtjes.
'Dat is waar.' Ik krijg een warm gevoel in mijn lichaam van zijn lach.
'Wil je al iets drinken?'
'Ja, dat lijkt me een goed idee.' Ik probeer me omhoog te drukken met mijn armen, maar dat lukt niet zo goed omdat ik te zwak ben. Lucian helpt me en komt naast me op de bank zitten. Hij geeft me de beker met koude, roze vloeistof aan en ik drink er van, met trillende handen. De man legt zijn handen om de mijne om de beker stil te houden, zodat ik rustig kan drinken. Door zijn aanrakingen tintelt mijn huid op die plekken en voel ik mijn wangen rood worden. Ik trek een vies gezicht als ik de mierzoete ranja proef. Als ik ergens niet van hou is het zoetigheid, maar voor nu is het misschien wel goed om een beetje suikers binnen te krijgen. Als ik genoeg gehad heb zet Lucian de beker terug op de koffietafel. Mijn hoofd begint nog meer pijn te doen en ik bedenk me dat mijn lenzen het wel eens kunnen verergeren. 'Heb je heel toevallig een spiegel hier? Mijn lenzen moeten uit.'
'Nee, helaas niet. Ik kan wel met je mee gaan naar de wc's?' Stelt hij voor. Is het verstandig om nu al op te staan? Ach, als Lucian bij me is kan er niet zoveel gebeuren.