Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

44.2

Frank schuift het gordijn aan de kant en doet een soort condoom om de echokop heen en verdeelt er een beetje gel overheen. Ik trek mijn benen op, zodat hij er bij kan. 'Schrik niet, het is koud.' Hij laat de echokop in me gaan en het is inderdaad erg koud. Als de kop tegen mijn baarmoedermond zit stopt hij en zet hij het beeld aan. Een opgeluchte zucht verlaat mijn lippen als het zwarte vlekje nog steeds op het beeld te zien is. Het is zelfs iets groter en er is nu ook een klein grijs vlekje in het zwarte te zien. En er is iets wat snel beweegt. Wat is het? 'Het kleine grijze vlekje is het kindje. Het is nu ongeveer zo groot als een maanzaadje en het hartje klopt nu, zoals je hier kan zien.' Met de muis wijst hij het bewegende stukje aan. Dat is het hartje? Wat is het nog ontzettend klein! 'Ik weet niet of het al te horen is, maar het valt te proberen.' Zegt Frank. 'Het is bij elke zwangerschap weer op een ander moment voor het eerst te horen.' Hij drukt op een paar knoppen en een euforisch gevoel vult mijn lichaam als er heel zacht geluid te horen is. Het is een heel snel geklop. Enthousiast kijk ik naar Lucian, die net zo gelukkig lijkt als ik. Hij knijpt zacht in mijn hand en het voelt alsof ik op dit moment zweef en de hele wereld aankan! Ik snap niet dat ik het gister nog wilde laten weghalen. 'Het ziet er allemaal goed uit en je kan gewoon alles blijven doen wat je normaal ook deed en wat mag tijdens de zwangerschap. Wil je nog een foto?'

'Ja, heel graag.' Zeg ik blij. Even later geeft de man me een foto en haalt de echokop uit me. Ik droog me af en trek mijn kleren weer aan. Op de foto staat dat ik nu vijf weken en drie dagen zwanger ben. Dat schiet al op. Ik geef het papiertje aan Lucian.

'Wil je een volgende afspraak bij acht weken?'

'Ja, dat is goed.'

'Dan regel ik dat en zie je de afsprakenbrief vanzelf verschijnen. Mocht er voor die tijd iets zijn moet je zeker bellen. Beter te vaak dan te laat.'

'Dat is waar. Ik zal bellen als het nodig is.'

'Goed. Dan zie ik jullie hopelijk over ongeveer drie weken weer.' Frank geeft ons beide een hand en we gaan naar de aankomsthal van het ziekenhuis.

'Wil je iets eten?' Vraagt Lucian als we bijna bij de supermarkt zijn.

'Ehm nou.. eigenlijk wel. Maar ik ben bang dat ik nog steeds niets kan binnenhouden.'

'Zo'n flesje met smoothie misschien?' Stelt hij voor.

'Het valt te proberen.' Ik ga naar de koeling en zoek een smoothie die me het meest aanstaat op het moment. Kiezen is lastig als je het liefst niets wil. Ik kies uiteindelijk voor een banaan met aardbeien smoothie.

Lucian neemt een flesje water en rekent af. 'Nu lekker thuis op de bank liggen?'

'Ja, dat is een heel goed idee.' Ik kus hem en pak zijn hand.

Bij hem thuis trek ik mijn huispak aan, steek mijn haar op en ga op de bank liggen. Lucian heeft ook iets comfortabels aangedaan en komt bij me liggen. De katten komen achter ons op de rugleuning liggen, die vinden het vast heel gezellig hier.

'Wilde je straks nog in bad?' Vraagt hij terwijl hij de tv aanzet.

'Ja, lekker.' Daar zeg ik geen nee tegen. Zelfs niet nu ik vandaag al twee keer gedoucht heb. Intieme tijd met Lucian sla ik echt niet over!

'Mooi. Bedenk ook maar alvast wat je wil eten zometeen.'

'Dat is lastig.' Ik heb geen idee waar ik misschien zin in heb. Pannenkoeken? Pasta, rijst, aardappelpuree? Ik weet het echt niet!

'Ik ben blij dat het goed gaat met ons kindje.' Zegt Lucian na een korte stilte, waarna hij zijn hand op mijn buik legt.

'Ik ook. Ik kan niet geloven dat het gister niet veel gescheeld had of het kindje was er niet meer geweest.'

'Het is maar goed dat je het niet kon op dat moment.'

'Ja, ik denk wel dat ik er spijt van zou krijgen na die tijd. Maar ik was zo boos dat ik het echt niet zag zitten om het te houden en dat kwam vooral door Pascal.'

'Ze is nu gelukkig naar huis en ons kindje leeft nog steeds.' Lucian kust me liefdevol en we kijken verder naar de aflevering van Bellator, terwijl hij figuurtjes tekent op mijn buik.