Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

-07.2

'Ik.. was misselijk vanmorgen.' Ik zie de kleur uit zijn gezicht trekken. Snel, verander van onderwerp.. ehm.. eh.. Wat moet ik zeggen? Waarom ben ik hier? Pascal! 'Pa- Pascal kwam langs om- ze zei dat ik niet naar je moest luisteren omdat er geen fout in de kliniek gemaakt was.'

'Oh mijn god, die verdomde slet! Ik ga haar echt aanklagen, doe alsjeblieft ook aangifte tegen haar en haar stunt.'

'Graag, ik vind het ook niet fijn dat ze na deze tijd nog komt zeggen dat er niets gebeurd is en over alles liegt.'

'Ik ben blij dat je me vertrouwt. Het had allemaal heel anders kunnen uitpakken als je haar geloofd had. Ze had je van gedachten kunnen laten veranderen over het afbreken van de zwangerschap.'

'Ik moet me wel nog heel erg mentaal instellen daarvoor.'

'Dat geeft niet. Het is niet iets wat je moet haasten. Al helemaal niet omdat dit juist is wat je wil. Dat maakt het nog lastiger voor je. Je moet minstens een maand nemen om je voor te bereiden voordat je het echt doet.' Lucian kijkt op zijn horloge. 'Tijd gaat snel. Ehm, ik heb al met John geregeld dat je de deze en de volgende behandeling van ons vergoed krijgt. En John doet ze zelf, zodat er niet weer zo'n stunt kan gebeuren. Zodra je aan een nieuwe behandeling toe bent, natuurlijk.'

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Een vergoeding van deze eerste snap ik, maar de volgende ook? Het is zeker fijn, de behandelingen kosten al snel een paar duizend euro en worden niet vergoed door de zorgverzekering omdat het geen medische reden heeft. 'Dank je, dat is fijn.' Ik rek me uit en sta op. 'Ik zal er vandoor gaan. Dan kan jij ook nog even eten, gezien je dat nog steeds niet gedaan hebt.' Hij lacht en staat ook op van de bank.

'Ik zal je vanavond ophalen.' Lucian loopt met me mee naar de balie, waar Lisa nog steeds zit. 'Je kan me weer op bereikbaar zetten.'

'Oké, doe ik meteen.'

'Tot vanavond.' Met een verlegen lach op mijn gezicht verlaat ik het gebouw.

'Ik zal eerst bloed bij je afnemen voor een zwangerschapstest en terwijl we daarop wachten zal ik de uitslag van het monster met jullie delen.' John pakt alle spullen die hij nodig heeft en legt ze op het aanschuifbare tafeltje, die hij naast het onderzoeksbed gezet heeft. Lucian zit op de stoel naast het bed. Hij is zichtbaar gestrest. Ik leg mijn hand op zijn schouder en hij kijkt op.

'Het komt wel goed.' Fluister ik naar hem. 'Ook als het van jou is.' De man legt zijn hand op de mijne.

'Ik ga met een vingerprik een beetje bloed bij je afnemen.' John rolt zijn stoel voor me en pakt mijn hand. Hij zet een klein plastic apparaatje, waar een kleine naald in zit, aan de binnenkant van het topje van mijn ringvinger. Met een klik zit de naald een klein stukje in mijn vinger en de arts geeft druk rond de geprikte plek om een paar druppels bloed te krijgen. De druppels vallen in het vakje voor de vloeistof van een zwangerschapstest en de display kleurt langzaam rood. 'Dat was het alweer.' Hij laat twee druppels doorzichtige vloeistof, uit een pipetje, in hetzelfde vakje als het bloed vallen. Waarschijnlijk om iets te activeren? Daarna plakt hij een kleine pleister op de prikplek en laat mijn hand los. John geeft een geopende envelop aan Lucian. Het valt me nu pas op dat hij zijn hand nog steeds op de mijne heeft liggen. Wat is hij toch leuk! Met een zucht vouwt hij de brief open en leest de regels. Ik buig wat naar voren en lees mee. Mijn ogen schieten over de regels, zoekend naar woorden die aangeven wie de vader is. Voordat ik iets gevonden heb, heeft Lucian het papier al gesloten. Ik kijk John aan voor een antwoord. 'Het door jou uitgekozen sperma is niet gevonden in het uitstrijkje en ik denk dat het ook niet gebruikt is door Pascal. Waar het gebleven is weet ik niet. Misschien door de gootsteen of de prullenbak in. Ze heeft het alleen laten lijken alsof het gebruikt was.' De arts is even stil, kijkt naar de zwangerschapstest cassette, die hij van het tafeltje pakt. Hij geeft het aan mij en ik kijk naar de display. Twee streepjes. Ik ben zwanger. Van Lucian! Een mix van gevoelens vult mijn lichaam. Geluk, teleurstelling, verdriet, angst, hoop, boosheid. Gelukkig omdat ik zwanger ben. Boos dat Pascal me dit aangedaan heeft. Verdriet omdat ik de zwangerschap moet afbreken.

'Ik kan écht niet geloven dat Pascal hiertoe in staat was.' Lucian haalt zijn handen wanhopig door zijn haar als hij de positieve uitslag van de zwangerschapstest ook ziet.

'Hebben jullie al besproken wat jullie met de zwangerschap willen doen?'

'Ik ga het weg laten halen als ik me daarop voorbereid heb. Dat heb ik Lucian al beloofd.'

'John, denk je dat deze brief genoeg bewijs is voor een zaak?' Lucian zit ergens anders met zijn gedachten, dat snap ik heel goed.

'Ik verwacht van wel. Maar als je voor safe wil gaan zou ik een verwantschapstest laten doen als Vanessa zeven weken zwanger is.'

Er wordt op de deur geklopt en een vrouw kijkt om de hoek van de deur. 'John, ik moest van je vrouw doorgeven dat ze in de auto op je wacht.'

'Oké, ik heb nog een paar minuten nodig.' Laat hij de vrouw weten, die daarna de deur sluit. 'Goed, ik zal je herinneren als de verwantschapstest gedaan kan worden.'

'Wij gaan er ook weer vandoor. We hebben beide nog niet gegeten vanavond.' Lucian neemt me mee de kamer uit, naar de uitgang van het gebouw.