Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

-16.

'Vanessa Dijkstra.' Een man van een jaar of veertig zegt mijn naam en ik sta op, ga naar hem toe. Hij geeft me een hand en stelt zich voor. 'Dokter de Jong.' Ik volg de man naar een klein kamertje met een onderzoeksbed en een groot computerachtig apparaat in een kast. Er staat ook een bureau met een computer en drie stoelen er omheen. 'Ga zitten.' Ik doe wat hij zegt en wacht tot er iets gebeurt. Hier zijn geeft me een naar gevoel. Ik wil hier niet zijn, maar toch is het beter. 'Wil je vertellen wat de reden is dat je je zwangerschap wil afbreken?'

'Ik ben gepland zwanger, maar bij de inseminatie is het zaad van de verkeerde man gebruikt en hij wil geen kinderen.' Ik leg het hele verhaal uit.

'Weet de vader dat je hier bent?'

'Ja, hij staat achter mijn keuze het weg te laten halen.'

'Dan wil ik nu alleen nog een bloedonderzoek en echo bij je doen. Dan hoeft dat de eventuele volgende keer niet, het bloedonderzoek tenminste.' De arts pakt spullen uit de kastjes aan de muur en komt op de stoel naast me zitten. Hij maakt een band om mijn arm vast en ontsmet mijn elleboogholte. Ik kijk niet hoe hij prikt, laat dat gewoon gebeuren en kijk uit het raam. 'Dat was het alweer.' Hij plakt met tape een wattenprop op de plek waar geprikt is en ruimt de spullen op. 'Je mag op het onderzoeksbed plaatsnemen.' Hij gebaart naar het bed en ik ga er heen, schuif mijn shirt omhoog en de rand van mijn broek iets naar beneden. De man neemt plaats voor de machine en brengt gel aan op mijn buik. Met de echokop verdeelt hij het terwijl hij mijn kindje onderzoekt. 'Alles ziet er goed uit. Je bent vandaag precies tien weken zwanger. Wil je het zien? Dat kan de keuze wel lastiger maken.'

'Ja, graag.' Ik wil graag mijn kindje zien en ik kan niet leven met het idee het weg te halen en nooit gezien te hebben. De arts draait het scherm en ik zie de vorm van een kindje in wording. Een erg groot hoofd vergeleken de armpjes en beentjes. Mijn hart klopt in mijn keel van geluk. 'Is het mogelijk.. om een foto te krijgen? Of mag dat bij dit soort afspraken niet?' Vraag ik voorzichtig omdat ik liever geen nee te horen krijg. Ik zou graag een aandenken hebben aan mijn kleine meisje.

'Officieel niet, maar voor jou wil ik een uitzondering maken omdat je nog geen echte keuze gemaakt hebt. En misschien is dit wat de vader nodig heeft om toch wel van gedachten te veranderen.' Hij lacht vriendelijk en ik voel mijn hart kloppen. Ik krijg een foto van mijn meisje! De man beweegt de echokop om de plek met het beste beeld te vinden en maakt een foto als hij die gevonden heeft. Als hij klaar is geeft hij me papieren doeken om mezelf te drogen. Ik zie dat hij nog bezig is met het printen van de foto. Wanneer dat gedaan is geeft hij die aan me en ik kan niet anders dan lachen. Mijn meisje! Ik voel me zo gelukkig. De man laat me opschrikken uit mijn gedachten. 'Heb je nog vragen?'

'Nee, op het moment niet.' Ik ga van het bed af en doe mijn kleren goed, voordat ik de man bedank en zijn kamer verlaat, met de foto van mijn kindje in mijn hand.

Om stipt vijf uur staat Lucian bij me voor de deur. We gaan eten bij een restaurant dat ik kies deze keer, in plaats van die dure plekken waar hij me altijd mee heen neemt. Ik heb besloten in de tijd dat we op ons eten wachten te praten over de afspraak van vanmorgen. Het is aan hem te zien dat hij wil vragen hoe de afspraak gegaan is.

'Ik ben klaar om te gaan.' Ik loop voor hem uit de weg op.

'Anders nog iets?' Vraagt de gastvrouw als we onze bestelling gedaan hebben.

'Nee, bedankt.' Lucian richt zich op mij als de vrouw wegloopt, wil weten hoe mijn dag was. 'Vertel, hoe was de afspraak?'

'Het was oké.' Ik kan niet zeggen dat het goed of slecht was. 'Eerst een gesprek met een arts, toen bloedprikken en daarna een echo. Ik weet niet of het slim was om een foto te vragen.'

'Van ons kindje? Heb je die nu bij je?' Hij kijkt me afwachtend aan. Ik haal de foto uit een vakje van mijn tas en leg het voor hem op tafel. Met een lach op zijn gezicht pakt hij de foto op en bekijkt het verwonderd. 'Alles is zo duidelijk te zien al. Ik had niet gedacht dat het al zo.. menselijk zou zijn.' Hij blijft aandachtig naar ons meisje kijken. 'Dit maakt het echt lastig om het niet te willen.' Een tijd is hij stil, neemt de foto in zich op. 'Vanessa, wat doe je toch met me?'

'Wa- wat doe i-' Met een hart dat in mijn keel klopt kijk ik naar hem op.

'Je hebt me zo snel van gedachten laten veranderen.'

'Ik weet niet of dat iets positiefs is. Je maakt het erg lastig om door te gaan met het weghalen.'

'Misschien moeten we het niet doen. Of toch nog een paar weken wachten.'

'Ik kan niet meer wachten. Ik kan er op deze manier niet van genieten omdat ik me niet wil hechten aan een kindje dat er over een tijdje niet meer is.'

'Ik ben bang dat ik er uiteindelijk spijt van ga krijgen. Je hebt door mij de keuze gemaakt het weg te laten halen.'

'Dat stelde ik zelf voor.' Het was niet zijn idee om het weg te laten halen, daar koos ik voor.

'Maar daar stond je totaal niet achter.'

'Nee, dat niet. Maar ik denk nog steeds dat het beter is om het niet te krijgen. Wie weet daten we over een jaar nog en weten we dan zeker dat we samen kinderen willen.'

'Wil je zo lang wachten als dat nodig is?'

'Als het goed tussen ons gaat wel.'

'Dat is misschien wel verstandig, ja. Ik heb nog nooit een serieuze relatie gehad, alleen contracten voor seks.'

'Dan ben ik een mooie test voor je.'

'Dat was je sowieso al omdat je geen ervaring had met ruigere seks.'

'Het is je redelijk gelukt.' Daag ik uit.

'Redelijk?' Een speelse lach verschijnt op zijn gezicht en ik weet meteen hoe laat het is.

'Zou je dat wel doen? Vorige week kon je de hele dag niet zitten.' De heerlijke man legt zijn hand op mijn bovenbeen, met zijn vingers dicht bij mijn privé delen. Ik kijk hem strak aan, wacht af wat hij gaat doen of zeggen. 'Tijd om te eten.' Hij haalt zijn hand van mijn ben af en gaat recht zitten als ons eten gebracht wordt. Wat een anticlimax was dat.