Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

-01. Begin van Gekozen.

Geselecteerd, een alternatief universum;
Gekozen.

----------

Hier zit ik dan, in de wachtkamer van de kliniek. Vandaag is de grote dag! De, hopelijk, eerste dag van mijn leven als moeder. Ben ik hier echt klaar voor? Nee, totaal niet. Maar kan je ooit wel écht klaar zijn voor het moederschap?

'Weet je zeker dat je dit wil?' Mijn beste vriendin Olivia, die voor morele steun met me mee wilde, haalt mijn aandacht uit het informatieboekje dat ik aan het lezen was. Ik weet alles al, heb al maanden onderzoek gedaan op internet en weet alles wat me te wachten staat met de behandeling en daarna. Mijn gedachten waren nu wel erg afgedwaald. 'Je bent nog maar drieëntwintig en hebt een heel leven voor je waarin je een leuke man kan vinden.'

'Je zou me niet van mijn wens afpraten, Oli.'

'I know, maar je kan dit over vijf jaar ook doen als je dan nog niemand hebt.' Ze blijft proberen verstand in me te praten.

'Dat kan, ik wil daar alleen niet op wachten. Ik wil dit al jaren, dat weet je. Ik heb het al uitgesteld na onze examens omdat ik eerst geld moest sparen om de behandelingen te kunnen betalen en mijn kind te onderhouden.'

'Sweetie, je weet toch dat ik achter je keuze sta. Ik wilde alleen zeker weten dat jij zeker weet dat je dit nu wil.'

'You bitch! Je was me aan het testen!' Ongelovig kijk ik haar aan.

'Yep, daar ben ik je bestie voor. Je bent geslaagd.' Olivia omhelst me.

'Vanessa Dijkstra?' Een blonde vrouw in wit dokterspak kijkt de wachtruimte rond.

'Succes!' Roept mijn beste vriendin me na, als ik mijn tas op mijn schouder hang en naar de vrouw toe loop.

'Hoi, ik ben Pascal. Ik ben de verpleegster die de behandeling bij je doet.' Ze strekt haar hand naar me uit en glimlacht vriendelijk.

'Vanessa.' Daar gaan we dan. Ik volg de vrouw in uniform naar een kamertje.

'Je mag je alvast van onderen uitkleden en met de handdoek op het bed gaan liggen. Je benen hoeven nog niet in de houders.' Ze wijst naar het gordijn in de kamer. 'Ik moet nog een paar laatste voorbereidingen doen voor de hoogste slagingskans en dan kan de behandeling beginnen. Ik kom over een paar minuten weer bij je.' Ik knik en ze verlaat de kamer. Nadat ik me van onderen uitgekleed heb ga ik met de handdoek die er lag op het onderzoeksbed liggen. Ik adem diep in en lang uit om mijn zenuwen de baas te worden. Het is oké. Alles komt goed. Denk aan de reden dat je dit doet en aan het prachtige kindje dat je hopelijk over iets minder dan negen maanden hebt! Ik schrik als er op de deur van de ruimte geklopt wordt. 'Kan ik binnenkomen?' De stem van de vrouw herken ik. Ze heeft een vrij herkenbare stem.

'Ja.' Ik kijk hoe ze met een paar medische onderdelen binnenkomt en ze op het tafeltje naast het onderzoeksbed legt.

'Ik ga de behandeling nu bij je doen. Je mag je benen in de houders leggen. Dan maak ik het speculum warm.' Ze houdt het metalen instrument onder de warme kraan en ik leg mijn benen in de gestoffeerde houders aan het einde van het bed, zodat mijn benen in de lucht zitten en ze makkelijk bij mijn vagina kan. 'Dit kan wat drukkend voelen bij het inbrengen en openen. Laat me weten als ik even moet stoppen.' Ik knik en ze neemt plaats op een kruk tussen mijn benen. Ze raakt mijn vagina aan en schuift het metalen ding voorzichtig bij me naar binnen. 'Gaat het goed?'

'Ja.'

'Oké, dan ga ik het nu opendraaien.' Nadat het speculum wijd genoeg is, en zo ook mijn vagina, pakt ze een smalle, lange buis van het tafeltje dat ze naar zich toe gerold heeft. 'Ik ga de katheter bij je naar binnen brengen. Normaal gaat een baarmoedermond niet zo wijd open en het kan vervelend voelen. Laat me weten wanneer je te veel pijn hebt, dan wachten we even.'

'Oké.' Mijn hart klopt zo hard in mijn borstkas dat het bijna uit mijn lichaam breekt. Ik zucht van het vervelend drukkende gevoel dat het binnengaan van mijn baarmoedermond veroorzaakt. Mijn handen klem ik om de rand van het bed heen. Je doet dit voor een eigen kindje, Vanessa. Je kan dit!

'Goed zo. Het is bijna klaar. Het meest vervelende is voorbij.' Laat de verpleegster me weten. Ik voel iets in mijn onderbuik gebeuren. Waarschijnlijk het sperma dat zo hoog mogelijk in mijn baarmoeder gespoten wordt. 'En dat was het.' Voorzichtig haalt ze het flexibele buisje uit me en daarna ook het speculum, als ze die weer op de kleine stand geschroefd heeft. 'Je moet nog even twintig minuten blijven liggen nu, om het sperma te helpen naar de juiste plekken te komen en daarna mag je gewoon vertrekken. Ik ruim even alle spullen op en dan laat ik je met rust.' Ik kijk toe hoe de vrouw alle onderdelen en instrumenten opruimt en weggooit. Daarna verlaat ze de kamer en app ik Olivia hoe de behandeling gegaan is en dat ik nu lig te wachten tot ik naar huis mag. Ik kan niet wachten tot de komende twee weken voorbij zijn en ik een zwangerschapstest kan doen!

Behandeling is klaar. Moet nog 20 minuten blijven liggen. —

— Hoe was het? Pijnlijk?

Pijnlijk niet zo. Wel erg vervelend met het buisje door je baarmoedermond. Maar het zit erop en nu is de volgende zorg eerst een test afwachten. —

— Daar wil ik bij zijn! Spannend!

Ja, ik had niet anders van je verwacht. Maar goed, ik ga chillen met een muziekje. Tot straks. —

— Tot straks, dudey.

Ik zet een muziekje aan op mijn telefoon en zet een wekker voor over vijftien minuten.