Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

-12

Nadat ik een paar uur geslapen had in Lucians bed, belde mijn baas om te vragen hoe het met me ging. Ze stelde voor dat ik de tijd moest nemen om bij te komen en gaf me vrij tot na het weekend, ook omdat er even geen werk is wat ik veilig kan doen. Heerlijk zo even vijf dagen weekend, vandaag meegerekend. Lucian werkte thuis, om mij in de gaten te houden voor het geval het toch niet goed met me ging. Hij moest een rapportage van een rechtszaak van vorige week uittypen en tussendoor had hij een paar belafspraken. Toen hij iets na vier uur klaar was stelde hij voor om een paar dagen naar een vakantiehuisje van zijn familie te gaan, zodat ik écht even van de rust kan genieten en niets aan mijn hoofd hoef te hebben. Lucian heeft met zijn collega's geregeld dat zij de afspraken overnemen die hij niet via zijn laptop of telefoon kan doen. Hij zal dus nog wel moeten werken, maar dat kan hij doen waar hij internet heeft en ik kan gewoon bij hem zijn.

Ik heb mijn kleren net ingepakt en nu plunder ik mijn koelkast en voorraadkasten, dat hebben we bij Lucian thuis ook al gedaan. Scheelt boodschappen doen in de buurt van het vakantiehuisje.

'Heb je alles?' Lucian neemt de tassen van me over en loopt naar zijn auto.

'Ja, ik heb dubbel gecheckt.'

'Anders kopen we het daar wel.' Hij zet de tassen bij de zijne in de kofferbak. 'Klaar om te gaan?'

'Zeker.' Ik stap in aan de bijrijderskant en Lucian kruipt achter het stuur.

'Dat etentje dat we eigenlijk zouden hebben vanavond moeten we na het weekend maar inhalen.'

'Oja, we zouden naar een restaurant gaan die ik koos. Daar kom je weer mooi mee weg.'

'Inderdaad.' Met een brede lach start hij de auto.

'Liefje, het is veel te warm voor een trui, zelfs zo'n dunne.'

'Weet ik, maar ik kan niets anders aan.' Ik wil niet dat hij mijn buik ziet.

'Heb je geen shirts mee?'

'Jawel, maar-' Ik speel met de randen van de mouwen. Wat moet ik zeggen? Hij gaat doorvragen, wat ik ook zeg. Moet ik eerlijk zijn? Ik wil zijn stemming niet verpesten. Shit, tranen! Nee, nee, ik ga niet huilen hier! Ik bijt op de binnenkant van mijn onderlip om mijn emoties de baas te blijven. Klote hormonen!

'Schatje, wat is er toch? Je bent vrij terughoudend sinds een paar dagen.' De man neemt mijn gezicht in zijn handen en kust mijn lippen. Dat doet het hem, de tranen breken door de barrière die ik zo goed in stand probeerde te houden. Ik maak me los uit zijn grip en doe een stap naar achteren.

'Het- is zichtbaar en ik wil niet dat je het ziet!' Snikkend gooi ik het probleem eruit.

'Oh, dus dat is de reden dat het licht uit moet.' Hij lacht van de door hem gelegde link. Betekent dat dat hij het niet erg vindt dat het duidelijk te zien is? 'Zolang je het nog steeds laat weghalen vind ik het niet erg.'

'Daarover gesproken..' Ik zie zijn gezicht betrekken. Hier was ik bang voor. 'Ik ben er nog niet klaar voor en er is nog zo weinig tijd. Ik weet niet of ik het kan, maar het moet omdat ik dat beloofd heb.' Nog meer tranen stromen over mijn wangen. 'Ik ben zo bang om je teleur te stellen. Dat en de korte tijd die ik nog heb geven me zoveel stress en ik kan er niet meer tegen!'

'Liefje, het is oké. Je hebt nog een paar weken om het te doen. Wie weet heb je genoeg aan deze paar dagen hier.'

'Maar als dat niet zo is?' Was dit alles maar nooit gebeurd! Was ik maar nooit behandeld door Pascal, dan was ik niet zwanger van Lucian en dan had ik kunnen genieten van alles.

'Je zal me niet teleurstellen. Ik heb sowieso al deze weken al rekening gehouden met het idee dat je het niet kan doen. Het is geen makkelijke keuze, dat snap ik helemaal.'

'Ik wil het je niet aandoen.'

'Kitten, jij hebt niets gedaan. Pascal is de enige die hier schuld aan heeft.'

'Maar ik beloofde het weg te laten halen!' Huil ik.

'Een kindje weg laten halen is niet iets wat je zomaar doet. Al helemaal niet als je gewenst zwanger bent.' Lucian slaat zijn armen om me heen en trekt me in een stevige omhelzing. 'Ik heb nog steeds liever geen kindje natuurlijk, maar als het je echt niet lukt om de stap te zetten dan is dat maar zo en dan wil ik er voor jou en ons kindje zijn.' Hij schraapt zijn keel. 'Ik hoop dat ik dat kan tenminste. Ik wil je er niet alleen mee laten zitten.'

'Ik ga de afspraak morgen maken.' Zeg ik streng tegen mezelf. Het moet en het moet snel. Ik kan niet wachten tot ik er ooit eens klaar voor ben. Dat is te laat.

'Weet je dat zeker? Denk er nou nog even over na, liefje.'

'Nee, ik moet het doen.' Ik maak me los van hem en ga naar buiten, ga aan het meer in het zand zitten. De hormonen doen er nog een schepje bovenop en watervallen stromen over mijn wangen. Wat heb ik gedaan dat ik dit verdien? Waarom mag ik niet genieten van mijn eerste zwangerschap? Is dit een teken dat ik geen goede moeder zal zijn? Een teken dat ik te jong ben, of dat ik nooit kinderen zou moeten krijgen? Waarom!

Ik schrik op uit mijn gedachten van Lucian die naast me komt zitten. Hoe lang zit ik hier al? Ik heb geen idee van tijd meer.

'Gaat het met je?' De man slaat zijn arm om me heen.

'Ik denk het. Ik ben in de war.'

'Dat kan ik begrijpen.' Hij drukt een kus op mijn slaap. 'Heb je al zin in eten?'

'Ja, ik heb al een hele tijd trek, volgens mij.'

'Dat kan niet anders, ja. Het is negen uur.'

'Echt?' Ik kan niet geloven dat ik bijna drie uur lang op het strand gezeten heb! Ik sta op en klop het zand van mijn kont. 'Het is vrij fris. Heb jij al gegeten?'

'Ja, maar ik wilde je niet storen.' Hij neemt me mee naar binnen en warmt avondeten op in de magnetron.

'Dank je.' Zeg ik als hij het bord voor me zet.

'Ik ga ondertussen een bad klaarmaken.' Hij kust me en verdwijnt naar boven. Shit, dan moet ik straks met mijn benen opgetrokken zitten of mijn armen over mijn buik leggen. Na het gesprek van eerder vanavond wil ik nog steeds niet dat hij ziet dat mijn buik aan het groeien is.