Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

65.1

Lisa en ik staan buiten de afdeling met operatiekamers te wachten tot er nieuws is over Vanessa. Soms zitten we, het moment later is één van ons aan het ijsberen door de hal. Vooral ik ben degene die ijsbeert.

'U was de partner van Vanessa Dijkstra?' Een verpleegster laat me opschrikken uit mijn gedachten.

'Ja, dat ben ik.' Ik kijk haar afwachtend aan, ik wil goed nieuws over Vanessa horen.

'De kogel is in zijn geheel verwijderd, maar de baby heeft het niet overleeft. De artsen willen weten of ze het nu meteen weg moeten halen of dat ze zelf wil beslissen over de methode.'

'We hebben niet gedacht dat dit ooit zou gebeuren, dus het is nooit ter sprake gekomen.' Je verwacht toch niet dat iemand je zwangere vriendin neerschiet en daarbij je kind doodt?! Ik neem plaats op de stoel waar ik de hele nacht al op zit. 'Wat denk jij, Lies?'

'Ik durf het niet te zeggen, maar mijn ervaring is dat ik het zelf wilde beslissen.' Lisa heeft ook een overleden kindje gehad, natuurlijk.

'Vanessa kan het beste zelf beslissen.'

'Oké, dat geef ik door. Dan zal ze zo naar de intensive care gebracht worden.' De verpleegster loopt de deuren door. Wat een verdomde klotezooi is dit ook. Ik laat een diepe zucht los en haal mijn handen door mijn haar.

'Het komt goed, Lucy.' Lisa legt haar hand op mijn arm.

De tijd gaat traag terwijl ik wacht op het moment dat ze Vanessa naar de intensive care brengen. Ik heb Lisa naar huis gestuurd omdat het te laat werd. Het is twee uur in de ochtend ondertussen, ze zijn al drie uur met Vanessa bezig.

'Meneer Ramakers, u mag naar Vanessa toe. Volgt u mij.' Dezelfde verpleegster als eerder gaat me voor naar de kamer waar Vanessa ligt. Ze stopt bij een gesloten deur en opent die, laat me binnen. Meerdere machines zijn systematisch aan het piepen. Drie van de vier bedden zijn leeg. Alleen Vanessa ligt hier op het moment. Ik zet een stoel naast het bed en pak haar hand nadat ik plaatsneem. Ze zit vast aan allerlei snoertjes en slangen.

'Hey Kitten.' Ik verwacht dat ze me niet kan horen omdat ze nog slaapt. 'Ik had je nooit alleen naar buiten moeten laten gaan.'

Ik schrik op van het geklik van hakken naast me en kijk naar de persoon die een hand op mijn schouder legt.

'Mam?' Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en rek me uit.

'Ga je nog steeds met dit meisje?' Vraagt mijn moeder met een afkeurende toon. Een tijdje terug kwam ze langs op kantoor en zag me met Vanessa, wilde meteen alles over haar weten en of ik een relatie met haar had.

'Dacht je echt dat ze tijdelijk was? Mam, ze is zwanger van me.' Niet lang meer..

'Dat was dat beveiligersmeisje dat voor je werkt ook en je zei dat zij wel tijdelijk was.' Het zal eens niet dat ze oude koeien uit de sloot haalt.

'Ja, omdat we niets serieus hadden. En dat was jaren geleden, toen waren we beide niet toe aan kinderen.'

'Je vond het niet belangrijk om ons, je eigen ouders, te vertellen dat je een kind verwachtte?'

'Mam, je hebt net alweer laten zien dat je mijn vriendin niet eens accepteert, dus waarom zou ik je vertellen dat ze zwanger was?'

'Met jou weet je het maar nooit. Ik heb veel liever dat je een relatie hebt met iemand met status.' Gaat ze nu echt weer zo beginnen? Deze nutteloze discussie hebben we al jaren!

'Vind je dat echt belangrijker dan je kleinkind die doodgeschoten is?'

'Zij is geen kind uit onze familie waard.' Mam haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. 'Je hebt te lage standaarden. Waar heb ik gefaald in mijn opvoeding?'

'Ehm, bij het gedeelte dat je Amber en mij dwong om chirurg te worden? Dat was vanaf mijn tiende ongeveer. En pap altijd maar zeggen dat we iets moesten leren wat we zelf leuk vonden.' Mijn vader had wel het beste met ons voor.

'Schat, je moet niet tevreden zijn met dingen die beter kunnen.'

'Mam, ga alsjeblieft naar Amber toe of naar huis. Ik ben net mijn kind verloren en heb echt geen zin in deze eindeloze discussie die we al tientallen jaren hebben.' Ik ben nu echt klaar met haar. Wat een moeder! Vanessa kreunt zacht en ik heb door dat ze wakker aan het worden is. Ze zal wel pijn hebben.

'Prima, we hebben het hier later wel over.'

'Nee, het is nu een keer klaar hierover.' Ik sta op en wijs naar de deur.

'Lucian, ik wil gewoon het beste voor je.' Tot mijn verbazing verlaat ze de kamer, blijft in de deuropening staan.

'En ik wil gelukkig zijn met iemand waar ik oprecht van hou. En dat is Vanessa!' Ik sluit de deur achter haar voordat ze nog iets kan zeggen en ga naar Vanessa toe, die net wakker geworden is. Tranen lopen over haar wangen en ik probeer ze tevergeefs weg te vegen. 'Ik hou van je, schatje. Wat mijn moeder ook zegt. Jij bent de enige met wie ik de rest van mijn leven wil samenzijn. Zelfs als dat betekent dat mijn moeder me uit haar testament gooit.' Het lukt haar niet om te reageren. Ze is ook net wakker en heeft andere dingen om te verwerken nu.

'Lu- ci-' Vanessa probeert zichzelf omhoog te drukken om te zitten, maar ze is er te zwak voor.

'Shh, blijf liggen, schatje. Het is oké.' Ik streel haar wang. 'Je moet eerst bijkomen.'