Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

54

'De jury gaat nu overleggen.' De rechter slaat met zijn hamertje op een plankje en alle mensen op het podium staan op, lopen door de deur achter de rij stoelen waar ze op zaten.

'Duurt zo'n overleg lang?' Vraag ik aan de collega van Lucian, die vrijdag ook bij de cliënt was.

'Dat kan. Bij sommige zaken duurt het weken voordat ze tot een besluit komen. Ze zullen binnen een half uur doorgeven hoe lang ze nog bezig denken te zijn met het overleg.'

'Denk je dat de moeder een kans maakt?'

'Nee, ik ga er niet vanuit met al het bewijs dat er gegeven is.'

'De jury heeft overlegd en is tot besluit gekomen dat Miranda Beekveld en haar ouders Klaas Beekveld en Anita Beekveld - Mossel, geen voogdij over Kai Jager krijgen. Ook krijgen zij alle drie een contactverbod en straatverbod van twaalf maanden. Miranda Beekveld moet zeven maanden opgenomen worden in een afkickkliniek. Johannes Jager houdt de volledige voogdij over zijn zoon Kai Jager.' De rechter legt zijn notitieblok weg en pakt zijn hamertje. 'Zitting gesloten.' Tweemaal tikt hij ermee op het houten plaatje en alle aanwezige mensen staan tegelijk op. Wat een drukte ineens. Het was zo rustig toen iedereen zat.

'Ik wist wel dat Lucian de meest geschikte advocaat was voor deze zaak.' De vrouw neemt me mee verder de rechtszaal in, naar de vader van Kai. Lucian kan ik in de menigte niet zien. 'Je bent vast opgelucht dat je nog minstens een jaar alleenrecht op Kai hebt.'

'Zeg dat wel. En allemaal hebben ze een contact- plus straatverbod, kan niet beter.' De man kijkt naar zijn ex-vrouw en haar ouders. Ik voel me misselijk en duizelig, en wil weg van deze drukte.

'Ik ga even naar de wc.' Laat ik de Beau weten, waarna ik de rechtszaal uitloop en de toiletten opzoek. Ik maak mijn handen koud met water uit de kraan en hou mijn handen tegen de zijkanten van mijn hoofd. Het verkoelt, maar neemt de duizeligheid niet weg. Na een klein slokje water ga ik tegen de muur zitten en sluit mijn ogen in de hoop dat ik me zo beter ga voelen.

'Liefje.' In de verte klinkt een bekende stem die me uit mijn diepe gedachten ontwaakt. 'Liefje?' Het is Lucian.

'Lu- cian..' Ik probeer mijn ogen te openen, maar dat lukt niet. Mijn hoofd doet ook teveel pijn om me ergens op te concentreren. Alle geluiden horen hard en dat laat me heel opgejaagd voelen.

'Blijf nog maar rustig liggen. Je bent hard gevallen.'

'Ik ben misselijk.' Breng ik met moeite uit.

'Niet teveel bewegen, anders val je van de bank af. Ik ben zo terug.' De hand op mijn wang verdwijnt en ik hoor voetstappen van me vandaan gaan.

'Gaat het wel met haar?'

'Nog niet zo.'

'Kan ik iets voor haar doen?'

'Iets kouds voor op haar voorhoofd en nek zou wel goed zijn.'

'Komt eraan.'

'Hey, ben je er eindelijk weer?' Beau zit naast me op de grond. 'Hoe voel je je?'

'Beter. Eindelijk.' Ik heb genoeg kracht om mezelf omhoog te duwen in de vrij zachte bank. 'Is er misschien iets wat ik kan eten?'

'Hierbinnen niet, maar ik kan wel iets voor je halen?'

'Zou je een simpel afgebakken broodje voor me willen halen?' Als alles begint te draaien leg ik mijn hoofd in mijn handen.

'Gaat het met je?' De vrouw komt bij me zitten, draait mijn gezicht naar de hare en kijkt me onderzoekend aan. 'Vanessa, praat tegen me alsjeblieft.'

'Beetje duizelig.'

'Ga nog weer even liggen. Ik zal kijken of Lucian al klaar is.' Ze springt op. 'Blijf liggen.' Beau verlaat de ruimte en ik concentreer me op de klok boven de deur. Althans, dat probeer ik. Mijn zicht is vaag en alles danst voor mijn ogen. Er gaan een paar minuten voorbij, maar het voelt veel langer.

'Schatje, ben je nog wakker?' Lucian veegt mijn wangen droog met zijn handen. 'Vanessa..?' Ik til mijn zware oogleden op en moet mijn blik een paar keer scherpstellen.

'Kan je niet beter met haar naar het ziekenhuis gaan?' Beau is ook weer terug.

'Ik denk niet dat ze dat wil.'

'Of ze wil of niet, het gaat niet goed met haar. Je zei dat ze een hersenschudding heeft die maar niet volledig overgaat. Dat moet nu echt onderzocht worden.'

'Nee.. Nee..' Breng ik met moeite uit. Ik duw mezelf rechtop en wrijf in mijn ogen. 'Het gaat prima met me. Ik ga wel naar de huisarts als ik weer thuis ben.'

'Vanessa, het gaat duidelijk niet goed met je. En Lucian vertelde me dat je je al weken niet goed voelt.'

'Als het echt moet..' Zucht ik.

'Ja, liefje. Dat is wel het beste voor jou en ons kindje.'

'Mag ik eerst nog een paar dagen thuis zijn? Ik wil echt graag bijkomen van het afgelopen weekend in mijn eigen huis.'

'Zou je niet beter eerst naar het ziekenhuis gaan en dan thuis uitrusten?' Beau zet een papieren bekertje met water erin voor me op tafel.

'Nee, ik wil eerst rusten.'

'Ik ga je niet alleen laten als je je zo voelt. Je mag best een paar dagen thuis bijkomen, maar dan ga ik met je mee.' Lucian geeft me het bekertje en houdt zijn handen om de mijne zodat ik het niet laat vallen. Ik breng mijn handen naar mijn mond en neem een slok van het heerlijke koude water.

'Goed..'

'Ik zal nog snel even eten voor je halen.' Beau gaat weg.

'Zullen we vanavond nog teruggaan?'

'Graag.' Ik neem nog een slok en Lucian zet het bekertje op tafel. 'Al wil ik ook nog wel blijven en shoppen in alle steden.'

'Dat doen we een andere keer. Je moet je eerst weer goed voelen.'

'Zou dat deze vakantie nog kunnen?' Ik leg mijn hoofd weer in mijn handen tegen de draaierigheid.

'Ik hoop van wel, maar denk het niet. Je vakantie is over twee weken voorbij.' De man legt zijn koele hand in mijn nek.

'Dan nemen we volgend jaar ons kindje maar mee.' Even lach ik.

'Als je dat tegen die tijd nog wil, dan kan dat zeker. Maar we kunnen ook een oppas regelen.'

'Kan ook. We zien wel.' De duizeligheid wordt weer erger en ik ga op de bank liggen.

'Ja, probeer nog maar even te slapen.' Lucian kust me liefdevol.

Later vandaag gingen we terug naar Nederland, naar huis. Lucian haalde me over eerst bij hem te rusten en na het ziekenhuisbezoek pas in mijn eigen huis.