Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

49

'Blijf rustig liggen.' Is het eerste wat ik hoor als ik wakker word en mijn ogen open. Lucian zit voor me en ik herinner dit moment ergens van, maar kan het niet plaatsen. Mijn hoofd bonst en lijkt elk moment te kunnen ontploffen, dus ik sluit mijn ogen weer. 'Je was flauwgevallen en hebt net zeer kort geslapen.' Laat de man weten. Ik kan het me niet herinneren nu en als ik er aan probeer te denken voel ik mijn hoofd weer bonzen. Iets kouds op mijn voorhoofd verlicht de pijn een beetje en ik zucht. 'Gaat het met je?' Vederzacht streelt hij mijn wang en zelfs zijn koele hand doet nog zeer. Ik wil zeggen dat het beter kan, maar mijn stembanden werken niet. Ook knikken lukt niet door de pijn. 'Open je ogen als het gaat.' Met een beetje moeite krijg ik mijn ogen open en kijk in de bezorgde ogen van Lucian. 'Gelukkig.' Met zijn andere hand houdt hij een pak ijs tegen mijn voorhoofd. Het is in een doek gewikkeld zodat het niet te koud is. Nadat de zak een paar seconden op mijn voorhoofd gelegen heeft, legt de man het bovenin mijn nek om dat te verkoelen. Een zucht van opluchting verlaat mijn mond en ik sluit mijn ogen. De zak ijs zo tegen de overgang van mijn nek naar achterhoofd gedrukt is heerlijk en verfrissend. Ik voel me direct iets meer helder in mijn hoofd. 'Gaat het nog?' Vraagt Lucian geschrokken doordat mijn ogen gesloten zijn.

'Ja, het gaat.' Het kost me lichtelijk moeite om te praten. Alsof ik niet meer weet hoe ik woorden moet uitspreken. Ik hoop dat dat door de hoofdpijn komt en niet blijvend is.

'Denk je dat je iets rechterop kan zitten?'

'Vast wel.' Ik probeer mezelf rechtop te duwen met mijn ellebogen. Een steek schiet door mijn hoofd en ik schrik, laat me vallen. Met mijn handen druk ik tegen mijn hoofd, boven mijn oren, in de hoop de pijn te stoppen. Lucian legt de zak ijs er tegenaan en de pijn zwakt af.

'Misschien is gaan zitten nog niet goed. Probeer eerst nog maar even te slapen.'

'Mag ik één slokje water?' Vraag ik als ik voel dat mijn mond droog wordt. De geweldige man knikt en haalt een glas water uit de koelkast. Zou hij die er al eerder ingezet hebben? Hij helpt me ietsje rechterop te zitten en deze keer blijft de pijn in mijn hoofd weg. Met zijn hand op mijn achterhoofd en het glas aan mijn lippen, helpt hij me drinken en legt me daarna weer neer.

'Ik zal je wel regelmatig wakker maken, je bent best hard gevallen.' Laat hij weten. Ik knik en sluit mijn ogen. Lucian drukt nog een kus op mijn lippen en ik hoor hem naar de andere kant van de kamer lopen. Al snel hoor ik niets meer en ik val in slaap.

'Haar bloeddruk is zeer laag.' Er zit een vrouw voor me, maar ik kan geen duidelijk beeld van haar krijgen. Zelfs niet als ik mijn zicht scherp probeer te stellen. Door dat te proberen wordt de pijn in mijn hoofd alleen maar erger. 'Vanessa, kan je..' De woorden die ze daarna zegt hoor ik wel, maar ik begrijp niet wat ze zegt. Alsof ze tegen me praat in een taal die ik niet ken. Een fel licht schijnt om en om in mijn ogen en ik wil mijn hoofd wegdraaien. Helaas reageert mijn lichaam niet. Iemand die naast haar staat zegt iets, aan de bewegende lippen te zien en ook dat herken ik niet. De persoon legt iets in mijn nek en vanuit daar verspreidt kou zich door mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen en voel even later dezelfde kou ook op mijn voorhoofd en ogen. Het voelt heerlijk en mijn lichaam ontspant zich. Mijn rug raakt iets zachts en ik blijf liggen met mijn ogen dicht. 'Haar ademhaling versnelt al. Laat haar nog maar even zo liggen.' Er gaat een deur dicht en het is stil. Iets veegt over de rug van mijn hand en ik probeer mijn hand te bewegen om het gevoel te laten stoppen.

'Kitten, ben je nog wakker?' Vraagt iemand met een stem die ik heel goed herken, maar niet bij een persoon kan plaatsen. Mijn wang wordt aangeraakt en nu lukt het mijn hoofd te bewegen. 'Gelukkig wel.' Langzaam open ik mijn ogen en probeer mijn zicht scherp te stellen op de persoon naast me.

'Lu.. cian..' Weet ik uit te brengen als ik hem herken.

Opgelucht lacht hij naar me. 'Hoe voel je je?'

'Raar.' Meerdere woorden zeggen is lastig op het moment. 'Afwezig.'

'Ja, dat heb ik gemerkt.' Hij haalt de koude dingen van mijn nek en voorhoofd. Het zijn ijspakken in theedoeken gewikkeld. Ik zucht diep en druk me met mijn ellebogen omhoog in het matras. 'Rustig aan, liefje. Je moet niet nog een keer bewusteloos raken.'

'Was ik dat?'

'Ja, een paar keer al vanmiddag.' Lucian helpt me zitten en houdt me stevig vast.

Ik zucht. 'Ik ben de laatste tijd zo'n last voor iedereen.' Mijn hoofd rust tegen zijn borstkas en ik luister naar zijn hartslag.

'Dat ben je niet. Je kan er niets aan doen dat je veel last hebt van de zwangerschap.' Liefdevol drukt hij een kus op mijn voorhoofd. 'Over een paar maanden is het vast beter.'

'Ik hoop het.' Als mijn hoofd zeer begint te doen laat ik dat aan Lucian weten en hij zet het kussen tegen het hoofdbord, waarna hij me er tegenaan laat zitten. Hij laat me een slokje water drinken en komt naast me op de rand van het bed zitten.