Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

-17.

'Ik wou dat ik met je mee kon, liefje. Soms haat ik mijn werk wel met de onverwachte dingen.' Lucian streelt mijn wang. 'Ik had beloofd met je mee te gaan.'

'Ik red me wel.' Vandaag is de grote dag, de abortusafspraak.

'Weet je nog steeds zeker dat dit is wat je wil?' De man houdt mijn gezicht vast zodat ik wel in zijn ogen moet blijven kijken en niet kan liegen.

'Lucian please, dit moet. Of ik er nu achter sta of niet.'

'Ik weet het, schatje. Het is oké.' Hij kust me en laat me los. 'Je kan me tot half drie bellen, daarna Lisa. Ik kom zo snel mogelijk naar je toe als ik klaar ben met werken.'

'Is goed.' Ik zucht nerveus en kruip het bed van de man weer in. Ik kan nog even blijven liggen tot ik ook aan het werk moet. Lucian buigt over me heen en drukt nog een paar laatste kusjes op mijn lippen, terwijl zijn hand over mijn buik beweegt. Hij verlaat zijn slaapkamer en ik hoor hem door het huis lopen, luister naar zijn voetstappen tot ik in slaap val.


'Mevrouw Dijkstra?' Een vrouw zegt mijn naam en zenuwachtig spring ik op, loop naar haar toe. 'Iris.' Ze strekt haar hand naar me uit.

'Vanessa.' Ik laat haar hand los en volg haar naar een kamertje, waar de moed me in de schoenen zakt.

'Als je er klaar voor bent mag je je van onderen uitkleden en gaan liggen. Neem je tijd.' De vrouw maakt alles klaar en ik begin met het uitrekken van mijn kleren. Het voelt alsof ik verdoofd ben en alles langzamer gaat. Dat zullen de zenuwen wel zijn. Kom op, Vanessa! Dit is de juiste keus. Je kunt dit! Ik ga op het bed liggen en er wordt gezegd dat ik mijn benen in de steunen moet leggen, dus dat doe ik. 'Ik breng een speculum bij je in en daarna ga ik je baarmoedermond verdoven. Dan is de ingreep niet zo pijnlijk.' Ik onderga alles wat ze doet, het openschroeven van het speculum en later een paar prikken rond mijn baarmoedermond. Daarna wacht ze een paar minuten tot de verdoving werkt. Ze legt spullen klaar op een metalen tafeltje op wielen en rolt het naast de kruk bij mijn benen. Shit, nu gaat het echt gebeuren! Ik ben hier niet klaar voor, maar ik heb geen andere keus. Ik vertrouw er niet op dat Lucian blij zal zijn met ons kindje als het geboren is. 'Goed, dan ga ik nu het slangetje dat alles gaat wegzuigen bij je inbrengen.' De vrouw brengt het slangetje naar mijn vagina en ik raak in paniek.

'Nee. Nee, nee! Ik- Ik- Ik kan dit ni-' Door de paniek stromen de tranen over mijn wangen.

'Rustig maar, het is allemaal goed. Er gebeurt niets wat je niet wil.' Probeert ze me gerust te stellen, wat niet werkt. 'Vanessa, rustig, ik ga het speculum uit je halen en dan kan je even bijkomen.' Mijn benen, die ik al uit de houders gehaald had, worden er terug in gelegd en het speculum wordt gesloten en uit me gehaald. Ik haal mijn benen weer uit de houders en trek mijn slipje en broek aan, storm daarna met nog steeds stromende tranen de kamer uit. Net voordat ik de afdeling uitloop word ik gestopt.

'Vanessa?' De maar al te bekende mannenstem laat me nog harder huilen.

'Ik kan he- t niet!' Ruw veeg ik mijn wangen droog.

'Het is goed, schatje. Je hoeft het niet te doen.' Bedoelt Lucian dat ik de behandeling later alsnog kan ondergaan of dat het helemaal niet hoeft? 'Vanessa, ik wil dit kindje met je.' Hij slaat zijn armen om me heen. 'Ik wil ons dochtertje houden en samen opvoeden.' Ik kan niet anders dan huilen. Alle emoties die ik de afgelopen negen weken gevoeld heb, opkropte en niet kon uitten. 'Ik hou van je.' Hij laat me in zijn ogen kijken en veegt mijn tranen weg. Ik blijf stil, op het snikken na, kan nog niet terug zeggen dat ik van hem hou.

'Wat doe je hier?' Snik ik.

'Ik wilde je steunen tijdens de behandeling, maar onderweg bleef ik maar denken aan het krijgen van dit kindje.'

'Je spoedafspraak dan?'

'Die is halverwege overgenomen door een collega.' Legt hij uit. Ik weet niet hoe ik moet reageren. Het is overweldigend dat ons kindje toch veilig in mijn buik blijft. 'Kom, we gaan je spullen halen en naar huis.'


Nadat de artse vroeg of ik zeker wist dat ik het kindje wilde houden en de ingreep niet wilde konden we gaan. Lucian maakte een warm bad voor me klaar en bleef de hele tijd bij me zitten, wilde zelf niet het water in deze keer. Ik lag met mijn hoofd op zijn arm en hij speelde met mijn haar, kuste me af en toe terwijl we aan het praten waren over wat we nu allemaal moeten doen en regelen voor ons kindje. Hij stelde voor dat ik bij hem intrek, over een paar maanden, als nu te snel voor me is. Het is inderdaad te snel om direct bij hem te gaan wonen en zei dat ik liever in ieder geval nog een paar weken wacht. We kennen elkaar ook nog maar net negen weken. De rest van de avond kookten we samen en lagen daarna knus op de bank een film te kijken. Lucian met zijn handen op mijn buik zodra hij erbij kon.

'Rustig, liefje.' Lucian houdt mijn haar vast en wrijft over mijn rug terwijl ik mijn avondeten eruit gooi. Als mijn maag gestopt is met protesteren helpt hij me omhoog en poets ik mijn tanden.

'Ik ga alvast slapen.' Ik ben uitgeput van vandaag. Het was een zware dag.

'Verstandig.' Hij neemt me mee naar zijn slaapkamer en legt de deken over me heen als ik lig. 'Ik kom er ook zo aan.' Na een kus op mijn voorhoofd geplaatst te hebben verlaat hij de kamer en sluit ik mijn ogen.