Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

56.2

'Ja, ga je gang.' Ik laat me weer in het bed zakken en onderga wat Amber met me doet.
'Nadat je bloed gecheckt is, zal je ook de resultaten van de CAT-scan te horen krijgen.' Ze schuift een naald in mijn elleboogholte en drukt aan het einde van de naald een buisje, dat direct volstroomt met bloed. Als het bijna gevuld is haalt ze het buisje eruit en stopt ze er een nieuwe in. Dat doet ze ook met de andere vier buisjes die klaarliggen. 'Ik zal ze meteen wegbrengen.' Nadat ze een prop watten op de plek van de verwijderde naald drukt, doet ze er een plakker overheen. 'Er komt zo ook iemand voor het middageten. Ik zie jullie straks denk ik wel weer.' Ze neemt dan afscheid van ons en verlaat de kamer.
'Je ziet er al veel beter uit dan afgelopen weekend.' Lucian veegt met zijn duim over de rug van mijn hand.
'Gelukkig. Dat is wel de bedoeling.'
'Weet je nog iets van gisteravond?' Liefdevol drukt hij een kus op mijn hand die hij vastheeft.
'Nee, ik weet niets meer vanaf dat ik naar de wc ging in de rechtbank.'
'Dat komt vast nog wel terug. Ik ben in ieder geval blij dat het voor nu beter met je gaat dan het weekend. Je gaat nu echt een tijdje rusten en geen gekke dingen meer doen.'
'Goed, maar ik wil nog wel iets doen voordat school weer begint over twee weken.' Ik ga rechtop zitten, met mijn benen over de rand. Lucian legt zijn handen op mijn bovenbenen en kijkt me aan met zijn hypnotiserende ogen.
'We kijken wel wat geschikt is.'

'Vanessa, ik heb de uitslag van je onderzoeken.' De verpleegster van vanmorgen legt een paar papieren op het kastje links van het bed. Ik zit op een stoel, omdat ik een beetje zat was van het liggen op bed en het zitten zonder rugleuning. Lucian is eten aan het halen voor zichzelf, hij krijgt helaas geen ziekenhuisvoedsel. Al weet ik niet of dat wel zo helaas is. Ik heb ook erg zin in iets uit de winkel. 'Je hebt nog steeds last van een hersenschudding, daarvoor moet je minstens drie volle weken rust houden. Geen overmatig gebruik van televisie, computer, telefoon. Niet autorijden, niet sporten. Kleine afstanden wandelen is goed en ook het lezen van een paar bladzijden van een boek mag.' Anja bladert in de papieren. 'Mocht je na drie weken nog last hebben, zal je weer voor een scan moeten.'
'Kan ik wel naar school over twee weken?' Ik wil liever niet teveel missen.
'Het is niet aan te raden, maar als je het echt niet mag missen is het niet anders. Misschien kan je een klasgenoot vragen voor aantekeningen, of dat je de lessen kan volgen via videobellen. Denk er wel aan dat je direct rust houdt als je je niet goed voelt. Te veel informatie per keer is niet goed met een hersenschudding.'
'Ik zal kijken wat er te regelen valt.'
'De uitslagen van je bloedonderzoek waren beter dan de resultaten van gisteravond en vannacht. Maar met de hersenschudding willen we je toch nog tot morgenochtend ter observatie houden. Vannacht maken we je een paar keer wakker om te zien hoe je reactievermogen is.' De vrouw legt nog een paar dingen uit en verlaat de kamer dan.
Even later is Lucian terug met eten. 'Wat wil je?' Hij legt een variatie aan broodjes op het bed en ik kijk of er iets tussen zit waar ik zin in heb.
'O my god! Een satébroodje!' Ik bedenk me niet en breng het broodje naar mijn mond, neem er een flinke hap van. 'Hmmm, zo lewker.' Zeg ik met een volle mond. 'Ik moet nog tot morgen blijven omdat ze me in de gaten willen houden. En ik moet minstens drie weken rusten voor mijn hersenschudding.' Ik zucht.
'Komt wel goed, liefje. Ik zal wel meer thuis gaan werken zodat je niet zoveel alleen bent.' Verzekerend lacht hij naar me en eet van zijn sandwich met vele kleuren groente ertussen.
'Even doorbijten de komende weken. En regelen dat Olivia me alles vertelt wat ik op school mis.' Ik neem nog een grote hap van het broodje.
'Zal ik zometeen nog wat kleren en andere dingen voor je brengen?'
'Dat zou fijn zijn. Als het niet te veel moeite is?' De verpakking van mijn opgegeten broodje gooi ik in de prullenbak en neem weer plaats op mijn bed.
'Tuurlijk niet. Het is nog geen kwartier rijden.'
'Dan zal ik een lijstje maken met wat ik tot morgen nodig heb.' Ik zoek een pen en papier en schrijf op wat ik nodig heb. Tandenborstel plus pasta, haarborstel, shampoo en crèmespoeling, twee slipjes, twee shirts, joggingbroek, sokken en een trui voor als het koud wordt. En mijn telefoonoplader. Meer kan ik me zo snel niet bedenken. Ik geef het briefje aan Lucian en hij stopt het in het hoesje van zijn telefoon.
'Dat zal ik zo gaan halen en kan ik nog even blijven, voordat het bezoekuur alweer afgelopen is.'
'Hoe laat is het nu dan?' Ik kijk op de klok en zie dat het al vijf uur is. 'Zo laat alweer. Jeetje.'
'Goed, dan zal ik je spullen gaan halen en ben ik over iets van een half uurtje tot drie kwartier wel terug.' Laat Lucian weten als hij zijn broodje ook op heeft.
'Dank je. Tot straks.'
'Tot straks.' Hij kust me op mijn lippen en streelt mijn wang. Veel te kort. Na nog een korte kus verlaat hij de ruimte en ben ik weer alleen. Ugh, wat moet ik nu gaan doen?