Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

-11

'Zin om uit eten te gaan vanavond?' De stem van de heerlijke man klinkt door de luidspreker van mijn telefoon en laat vlinders door mijn buik vliegen.

'Lucian, ik zweer dat als je me nog één keer meeneemt naar zo'n extreem duur restaurant-!'

'Dan wat?' Daagt hij uit. Ik hoor de scheve lach in zijn zin.

'Dan ga ik jou eens plagen in plaats van jij alleen mij.'

'Hmm, ja nee, dat gaat niet gebeuren. Maar dan neem ik je vanavond wel mee naar iets goedkopers.'

'Dat zeker, want ík kies vanavond.'

'O, is dat zo?'

'Ja, en ik weet ook al waar we heen gaan.' Ik speel zijn spelletje mee.

'Oké, maar dan kies ik hoe ik je na die tijd onderhanden neem.'

'Ik weet niet of dat wel een eerlijke deal is.'

'Dat ligt eraan hoe goed ik je te pakken neem vanavond.'

'Dan hoor je daarna wel of het een goede deal was of niet.'

'Standaard tijd?' Lucian haalt me altijd om dezelfde tijd op als we uit eten gaan.

'Ja, is goed.'

'Tot vanavond dan.' Hij hangt op en ik ga verder met het typwerk wat ik aan het doen was.

'Dude, wat de hel!' Olivia stormt de kantoorruimte binnen, geeft me bijna een hartverzakking.

'Wat?' Ik ga op de draaistoel zitten bij de computer waar ik op werk en zucht mijn omhooggeschoten hartslag omlaag.

'Ga weer staan.' Gebiedt ze me als ze naast me komt staan. Ik druk me uit de stoel en wacht af wat ze wil. 'Wat is dat?' Ze wijst naar de onderkant van mijn buik.

Ik kijk naar mijn buik. 'Ik zie niets.'

'Nou, ik heb je een week niet gezien en ik zie duidelijk een verdikking daar.' Olivia prikt met haar vinger onder mijn navel. 'Al helemaal in dit strakke shirtje dat je draagt.'

'Valt het heel erg op?' Zelf zie ik nog geen verschil met voordat ik zwanger was.

'Niet als je het niet weet. Voor hetzelfde geld ben je een paar kilo aangekomen.'

'Dat helpt niet.'

'Nessa, ook nu je zwanger bent van iemand waarvan je het niet gepland had, mag je best genieten van het zwanger zijn.'

'I know, maar ik moet het laten weghalen binnenkort en wil geen vragen naar mijn hoofd gegooid krijgen waarom ik ineens niet meer zwanger lijk.'

'Je bent niet verplicht ook maar iemand een uitleg te geven.'

'Dat is zo.' Met een zucht neem ik weer plaats op de stoel en kijk naar mijn uitgetypte werk op het scherm. 'Ik hoop toch dat ik tot het weghalen niet zichtbaar zwanger ben.'

'Maak je daar nou niet druk over.'

'Misschien moet ik het gewoon doen, dan ben ik ervan af en is Lucian ook blij.' Of ik dat kan weet ik niet. Ik zie mezelf wel een paniekaanval krijgen op het onderzoeksbed, voordat de ingreep gebeurt.

'Het is beter als je er zelf ook achter staat.'

'Als ik daarop wacht gebeurt het nooit, en ik heb Lucian belooft het af te breken.'

'Het komt wel. Je hebt iets meer tijd nodig.'

'Maar ik denk er al meer dan zeven weken over na en ben niets opgeschoten!' Wanhoop en het gevoel vast te zitten overspoelen me en uit het niets worden mijn wangen nat. Altijd die hormonen.

'Nessa, het is oké. Lucian snapt ook dat het voor jou een gewenste zwangerschap is en dat je tijd nodig hebt.' Mijn beste vriendin omhelst me stevig en zegt dat het goedkomt.

'Ik ben zo bang dat het straks te laat is om het weg te laten halen!' Ruw veeg ik mijn wangen droog, die direct weer vochtig worden van de tranen die nog steeds stromen.

'Praat er nog een keer met hem over, laat hem weten dat je het lastig vindt om jezelf ertoe te zetten de stap te maken.'

'Dat is wel een goed idee, hij weet tot nu toe nog helemaal niet hoe ik me voel over dit alles.'

'Slimmerd.' Nu pas laat Olivia me los. 'Heb je al nagedacht over een nieuwe inseminatie na het weghalen?'

'Nee, ik denk dat ik daar nog een tijd mee ga wachten. Dit hele gedoe heeft mijn kinderwens erg verminderd.'

'Ook als je dit kindje kon houden?'

'Dit kindje zou ik wel graag krijgen.' Ik doe weer een poging mijn wangen te drogen. 'Maar dat kan niet.'

'Het kan wel, als je Lucian overhaalt.'

'Nee, ik wil hem niet opzadelen met een kind dat hij niet wil. Het gaat tot nu toe erg goed tussen ons en dat wil ik niet verpesten.' Van alle stress van net word ik misselijk en voel meteen mijn magere ontbijt omhoogkomen. 'Ik ga naar de wc.' Ik sta op en loop gehaast naar de wc, aan het einde van de hal. Geen seconde te vroeg komt mijn maaginhoud naar buiten.

'Hé, ben je er eindelijk weer?' De bekende mannenstem laat me mijn ogen openen. Lucian?

'Wat doe je hier?' Ik probeer rechtop te zitten en word vastgehouden door de man, zodat ik niet kan vallen.

'Ik kom je ophalen.'

'Waarom?'

'Je bent vanmorgen twee keer flauwgevallen. De tweede keer tien minuten geleden.'

'Oh, dat weet ik niet meer.' Mijn hoofd doet zeer en ik sluit mijn ogen, leg mijn hoofd tegen de rugleuning van de bank waar ik op zit.

'Geeft niet, liefje. De arts die je checkte voordat je weer flauwviel zei dat je geen hersenschudding hebt.'

'Ook niet van de tweede val?'

'Nee, ik had je vast toen je weer bewusteloos raakte.'

'Ik wil slapen.'

'Ik zal je meenemen naar huis.' Lucian helpt me van de bank en ondersteunt me.

'Mijn auto.' Mompel ik als ik me bedenk dat die nog bij het lab staat.

'Olivia brengt je auto vanmiddag.'

'Oké.' Ik word meegenomen naar zijn auto en hij sluit de deur als ik zit.