Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

65.2

'Heb je de hele nacht niet geslapen?' Amber kan niet geloven dat niemand een opvouwbaar bed voor me gehaald heeft en zei dat ik het lege bed naast Vanessa gewoon moet pakken.

'Heel af en toe misschien even. Net voordat mam hier was sliep ik in ieder geval. Van de rest van de nacht kan ik het me zo niet herinneren.' Ik sta op van de stoel waar ik nog steeds in zit en rek me uit. Het was geen comfortabele houding.

'Mam vertelde me al over jullie gesprek. Ze verandert echt nooit.' Mijn zusje biedt me een kop koffie aan.

'Ik zou zweren dat ze blij was dat mijn kind dood is.' De gedachte aan mam laat mijn bloed alweer koken. 'Ik snap niet hoe ze zo kan zijn.'

'Ik ook niet. Zo is ze altijd al naar jou geweest. Tegen mij deed ze nooit zo en ze vindt Jack, Sem en Tess geweldig.' Jack is haar man en Sem en Tess zijn hun zoon van vier en dochter van twee. Mam heeft nooit een drama gemaakt over haar relatie en zwangerschappen. 'Ik zal mijn ronde even afmaken en dan kom ik in mijn pauze weer hier.' Laat ze weten als haar pieper gaat.

'Is goed.' Ik neem weer plaats bij Vanessa en Amber verlaat de kamer. Mijn hoofd rust op mijn armen die op het bed liggen en zo val ik in slaap.

Ik word wakker van een hand die met mijn haar speelt en open mijn ogen, kijk in de mooie blauwgroene ogen van mijn meisje.

'Hey liefje.' Ik ga rechtop zitten. 'Hoe voel je je?'

'Niet geweldig en het is nog minder als ik aan vannacht denk. Danny-' Ze hoest en kreunt omdat de beweging pijn doet in haar buik.

'Wat moest hij van je?'

'Hij.. eiste dat ik zijn verhaal aanhoorde. Zijn hele leven haat hij me al omdat mijn ouders hem zouden adopteren voordat mijn moeder onverwachts zwanger was van mij. Daarom werd hij nooit geadopteerd, hij was een al ouder kind toen.'

'En daar geeft hij jou de schuld van en chanteerde hij je, en heeft hij nu ons kind doodgeschoten?!' Ik zie haar ogen groot worden. O god, ik wilde dat niet op deze manier aan haar vertellen. 'Shit, sorry, schatje. Fuck, dat had je niet zo te horen moeten krijgen.' Ik haal mijn handen door mijn haar.

'De baby leeft niet meer?' Vanessa schiet rechtop in bed en legt haar handen op haar buik van de pijn. Ik hou haar vast zodat ze niet kan vallen en ga naast haar zitten.

'Alles komt goed, liefje. We doen dit samen.' Ik kus haar slaap en probeer haar te kalmeren, al zijn haar tranen niet te stoppen. 'Het spijt me dat ik het niet eerder zei, ik dacht dat het beter voor je zou zijn als je eerst kon bijkomen van de operatie.' Ze knikt. 'Wil je praten over de ehm.. manieren om..' Ik schraap mijn keel. Het is niet makkelijk om hierover te praten in deze situatie. 'Vannacht werd me gevraagd wat de artsen moesten doen met ons kindje. Of ze het meteen moesten weghalen of dat je wilde wachten tot het natuurlijk gebeurt.'

'Ik wil niet-' Luid snikt ze een paar keer. 'Ik wil niet wachten.'

'Dat is een goed idee, liefje.' Ik leg haar hoofd tegen mijn borstkas en laat haar geworden met haar emoties.

'Hey.' Amber kijkt om het hoekje van de deur en komt binnen als ik aangeef dat ze binnen kan komen. 'Hoe is het met haar?' Vraagt ze zacht terwijl ze haar hand over Vanessa haar rug laat gaan. Ze heeft nog een hele tijd gehuild in mijn armen.

'Amber, kan je regelen dat het kindje weggehaald wordt?' Vanessa haar stem klinkt zacht.

'Ja, dat zal ik meteen voor je doen. Ik ben zo terug.'

'Weet je het zeker?' Ik kijk hoe mijn zusje de kamer verlaat en let daarna weer op Vanessa.

'Ja, ik wil er niet op wachten. Dat kan ik niet aan.' Ze draait zich van me weg en gaat met haar rug naar me toe in het matras liggen. De deken trekt ze op tot haar oren.

'Schatje..' Ik neem plaats achter haar, leg mijn arm over haar heen en druk een kus in op haar slaap. 'Je bent niet alleen, we doen dit samen.'

'Ik heb de baby niet eens kunnen voelen schoppen.'

'Dat komt de volgende keer wel.' Aanmoedigend streel ik haar arm die onder de deken ligt.

'Wil je me nog een keer zwanger hebben hierna?'

'Tuurlijk liefje, waarom denk je dat ik dat ik dat niet meer zou willen?'

'Gewoon een gedachte.'

'Maak je geen zorgen, liefje, ik wil honderd kinderen met je.' Ik kus haar in haar nek, onder haar oor. 'Maar we beginnen pas weer als jij daar klaar voor bent.' God, waarom begin ik hierover? Dit is vast het laatste wat ze wil horen nu! 'Ik snap dat je daar nu nog niet aan wil denken, maar ik wil dat je weet dat er niets verandert aan mijn gevoelens voor je en hoe ik mijn leven met je wil delen. Ook mijn moeder laat me niet van gedachten veranderen.' Vanessa trekt de deken verder over haar hoofd. 'Ik hou van je.'