Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

09.2

'Dat kan wel.' Laat ik weten. De man helpt me op te staan en ondersteunt me terwijl hij me naar de damestoiletten brengt.
'Als je je niet goed voelt moet je het meteen zeggen. Je moet niet nog een keer flauwvallen.' Hij blijft in de deuropening wachten. Ik loop naar de grote spiegel die over de hele breedte van de muur loopt en probeer mijn lenzen uit mijn ogen te halen, wat lastig gaat met mijn nog steeds trillende handen. Via de spiegel kijk ik naar Lucian en zie dat hij me in de gaten houdt. Een storm vlinders vliegt weer door mijn buik en ik zucht. Zodra ik de lenzen uitgedaan heb zoek ik naar de prullenbak. Het zijn maandlenzen en ik heb ze nu een maand in gehad. 'Je draagt kleurlenzen?' Vraagt de man verbaast.
'Ja.' Ik gooi de lenzen in de prullenbak en was mijn handen.
'Ik dacht dat dat je eigen kleur was. Waarom draag je een andere kleur?'
'Beloof me dat je me niet gaat uitlachen.' Op de middelbare school werd ik vaak uitgelachen om mijn "rare" ogen.
'Waarom zou ik?' Hij loopt naar me toe en ik draai me om, richt mijn blik op de grond. De man komt zo dichtbij me staan dat ik zijn lichaamswarmte kan voelen. Onze schoenen raken elkaar bijna aan. Lucian legt zijn hand onder mijn kin, wat weer voor de fijne tinteling zorgt, en dwingt me in zijn ogen te kijken. Mijn hart gaat als een gek tekeer en ik krijg het bloedheet. Verwonderd trekt hij een wenkbrauw op en zijn mondhoeken krullen omhoog, net als bij de eerste keer dat ik hem zag. 'Je ogen hebben verschillende kleuren. Waarom verberg je dat?' Zijn blik gaat van mijn blauwe oog naar de groene en weer terug. Nog steeds ligt zijn hand onder mijn kin. Zo te zien heeft hij zich al een paar dagen niet geschoren en het staat hem enorm sexy. De spanning tussen ons is heel goed te voelen en ik kan aan hem zien dat hij het ook merkt.
'Ik vind het vervelend als mensen me blijven aanstaren omdat er weinig mensen zijn die verschillende kleuren irissen hebben. Vaak willen ze er van alles over weten en dat maakt me onzeker. En op de middelbare werd ik altijd uitgelachen.' Ik knipper een paar keer omdat mijn ogen droog worden. Uitgebreid laat Lucian zijn ogen over mijn lichaam gaan.
'Jij hoeft nergens onzeker over te zijn.' Van wat hij zegt worden mijn wangen rood. 'En nog wel het minste over je ogen. Dat maakt je juist weergaloos.' Zit hij nu serieus met me te flirten? Zijn gezicht komt dichter bij de mijne en mijn hart slaat meerdere slagen over. Shit! Shit! Shit! Gaat hij me nu echt zoenen? Door de spanning voel ik me weer licht worden in mijn hoofd en ik voel de kracht in mijn spieren verslappen. 'Vanessa.. gaat het met je?' Onderzoekend bekijkt hij me.
'Nee.' Breng ik uit terwijl ik lucht naar mezelf wapper met mijn handen. Ik begin sterretjes te zien en raak in paniek. Lucian neemt me in zijn armen en zet me vast tussen hem en de wastafel, waar ik met mijn kont tegenaan sta. Ik sla mijn armen om zijn nek en laat mijn bovenlichaam tegen de zijne rusten. Als ik niet zo duizelig was, was dit moment helemaal fantastisch geweest.
'Ik zal je terug brengen naar mijn kantoor. Je kan beter nog een tijdje op de bank blijven liggen. Hou me goed vast.' Lucian tilt me op en ik sla mijn benen om zijn middel. Hij draagt me terug naar zijn kantoor en legt me op de bank. Een opgeluchte zucht verlaat mijn lippen als de duizeligheid wegzakt. 'Is het zo beter?'
'Ja.' Ik sluit mijn ogen.
'Met je hoofdpijn ook?'
'Ja, nadat ik de lenzen uit had werd het minder. Maar ik heb er nog steeds last van.'
'Na zo'n val is dat logisch. Je moet de komende tijd maar rustig aan doen.' Hij legt zijn hand op mijn wang en geschrokken open ik mijn ogen. Lucian zit voor de bank op de grond en hij kijkt me aan. Hij laat mijn hart voor de zoveelste keer compleet op hol slaan. Ik verdrink bijna in zijn prachtige donkerblauwe ogen en sluit ze snel weer. 'Probeer maar even te slapen.'

De dokter bevestigde het vermoeden van Eva dat ik een hersenschudding heb. De komende één tot drie weken mag ik geen alcohol drinken, niet te lang achter elkaar tv kijken of muziek luisteren, niet autorijden en niet sporten. Verdomme. Wel mag ik ongeveer tien bladzijden per keer lezen, wandelen en veel slapen. Lucian wilde niet dat ik alleen thuis zou zijn, dus nam hij me mee naar zijn huis om voor me te zorgen. Hij had me direct op bed gelegd en wekte me om de twee uur.