Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

12.2

'Oh my god, ik wil straks alles tot in de details horen.' Ze zet haar tas onder de salontafel en komt naast me zitten. 'Zou je vanavond niet naar Abby gaan?' Nu praat ze normaal.
'O! Shit, ja! Dat ben ik helemaal vergeten.' Ik druk mezelf omhoog en kijk zoekend naar mijn tas om me heen. De hoofdpijn verergert en ik moet mijn best doen helder te blijven denken. In de keuken, daar heb ik mijn tas gelaten. Ik ga naar de keuken en zie Lucian in de kastjes zoeken. 'Kan je ze niet vinden?'
'Nee, maar zou jij niet blijven liggen?'
'Ja, ik pak alleen mijn mobiel en ga weer op de bank liggen.' Ik slenter weer naar de bank en ga liggen.
'Gaat het wel met je?' Vraagt Olivia bezorgd.
'Ik heb een hersenschudding.' Zeg ik kort terwijl ik het telefoonnummer van Maria, de moeder van Abby, zoek in mijn contactenlijst.
'Met Maria.' Hoor ik als er opgenomen wordt.
'Hoi Maria, met Vanessa.'
'Hey, wat klink je ziek. Is alles oké?' Abby haar moeder klinkt bezorgd.
'Het gaat redelijk, maar ik heb een hersenschudding en moet een paar dagen rust houden.' Leg ik uit.
'Wat vervelend, ik zal het aan Abby doorgeven dat ze je deze week niet ziet. Beterschap meid.'
'Bedankt.' Ik druk het gesprek weg als Maria ook afscheid genomen heeft en leg mijn mobiel weg. Het licht doet zeer aan mijn ogen.
'Een hersenschudding dus. Hoe krijg je dat voor elkaar?' Wil mijn beste vriendin weten.
'Ik was gister flauwgevallen door de hitte. En omdat er niemand hele dagen om me kon denken, heeft Lucian zijn vakantiedagen opgeofferd om voor me te zorgen.'
'Awh, wat lief. Maar hoe ga je het nu met je wedstrijd doen? Of ga je niet meer?'
'Lucian gaat me trainen als ik me beter voel. Hij is de fucking UFC kampioen van 2010.'
'O mijn god, echt waar?' Vraagt Olivia ongelovig. 'Dus alle andere deelnemers kunnen gewoon thuisblijven?'
'Zo goed ga ik in deze korte tijd niet meer worden. En mijn conditie zeker niet, nu ik eerst één tot drie weken niet mag sporten.' Ik kijk naar Lucian die de keuken uitloopt met twee witte pilletjes in zijn hand. 'Eindelijk gevonden?'
'Ja, je had ze goed verstopt. Dit waren ook de laatsten.' Hij geeft me de paracetamol en ik ga rechtop zitten. Met het hele glas ijsthee werk ik de pillen naar binnen en kokhals als de tweede niet helemaal doorgeslikt wordt. Ik ren naar de keuken en vul mijn glas snel met water, waar ik meteen een slok van neem om de paracetamol weg te spoelen. Gatver, wat zijn die dingen vies. Terug in de woonkamer zie ik Olivia en Lucian praten. Ik neem naast hem plaats en leg mijn hoofd tegen zijn schouder.
'Vind je het erg als ik even wacht tot de pijnstilling werkt voordat ik mijn kleren ga inpakken?'
'Nee, blijf maar mooi zitten.'
'Wat had je gister met Abby gedaan?' Vraagt mijn beste vriendin.
'Alleen wat spelletjes deze keer. Ze wilde graag memory doen, puzzels maken en wilde voorgelezen worden uit het boekje dat ik al drie keer aan haar voorgelezen heb vorige week. Maria was een paar boodschappen vergeten en drukte de baby in mijn armen voordat ze weer naar de winkel ging.'
'En, was je helemaal in paniek? Ik zie je al rondrennen.' Olivia lacht om haar eigen gedachten.
'Nee, natuurlijk niet. Nou ja, ik wist niet zo goed wat ik moest doen toen Max huilde. Maar met een beetje flesvoeding was hij meteen stil. Al moest ik dat eerst nog opwarmen.' Ik ben trots op mezelf dat ik toen niet in paniek raakte en het kleine jongetje stil kreeg. Hij is totaal geen lastige baby, maar als niet-moeder wist ik niet direct wat te doen.
'Waar is de drank eigenlijk, je zou dat klaar hebben staan.'
'We hebben alles vorig weekend opgemaakt en ik had niet veel tijd om naar de winkel te gaan deze week.'
'O ja, dat is ook zo.'
'En ik mag geen alcohol met m'n hersenschudding. Ik heb alleen ijsthee in de aanbieding. En kraanwater.'
'Dat is ook goed.'
'Ga maar halen.'
'You bitch.' Lachend staat Olivia op en gaat naar de keuken.
'Hoe voel je je nu?' Lucian plaatst zijn lippen net voor mijn oor.
'Ietsje beter dan net. Ik heb niet meer duizelig, maar wel erg moe.'
'Dat hoort er ook bij.'
'Ik kan niet eens anderhalf uur wakker blijven.. Ugh.' Ik leg mijn hoofd tegen de rugleuning en voel iets achter me. Direct hoor ik een boze miauw en een plof. 'Oeps, sorry Skitty.' Ze springt weer op de bank en gaat naast me zitten. 'Ik ga mijn kleren eens inpakken. Ik moet zometeen echt slapen.' Met moeite lukt het me op te staan en ik merk meteen dat mijn spieren niet gaan meewerken, dus ik ga weer zitten. 'Wil je me naar mijn slaapkamer dragen? Ik heb niet de energie om zo lang te kunnen staan.'
'Tuurlijk, Kitten.' Lucian tilt me op en draagt me naar mijn slaapkamer. 'Ga anders eerst even slapen. Over twee uurtjes maak ik je wel weer wakker.'
'Vind je dat niet erg?'
'Nee, zeker niet. Slaap lekker.' Hij plaatst een kus op mijn lippen en verlaat de kamer.