Geselecteerd [OP18+] & AU: Gekozen [OP18+]

38.2

'Vanessa..?' Hoor ik Lucian ongelovig vragen. Ik bijt op mijn lip om niet weer te gaan huilen, maar het werkt niet en de tranen glijden over mijn wangen. Hij komt naar me toe en laat me in zijn ogen kijken. Liefdevol veegt hij mijn tranen weg.

'Je hebt toch niet-' In zijn ogen is te zien dat hij bang is voor het antwoord.

Ik schud mijn hoofd. 'Ik kon het niet. Ik lag daar, maar toen het bijna zover was kon ik het niet doen.' Ik begin weer te huilen en Lucian troost me, neemt me stevig in zijn armen. Vele minuten gaan voorbij terwijl ik huil en Lucian me alleen stevig vast heeft. Als ik iets gekalmeerd ben neemt hij me mee naar de woonkamer en geeft me een glas vruchtensap.

'Ik ben blij dat je het niet gedaan hebt.' Zegt hij na een lange stilte.

'Ik niet. Maar ik was ook niet gelukkig geweest als ik het wel gedaan had. Het kan altijd later nog. Ik heb nog drie maanden om te kiezen.'

'Doe het nou niet, liefje. We komen er wel uit als je maar wil praten.'

'Ja, en dat wil ik dus niet.' Laat ik weten. Nog steeds wil ik niet praten met hem. Ik hoor de voordeur open en dicht gaan en vraag me af wie het is. Ik wil alleen niet een nieuwsgierig iemand zijn en blijf naar de man voor me kijken. De persoon stopt met lopen, vlak achter me.

'Hoe was het?' Vraagt Lucian aan de persoon.

'Beter dan de laatste keer. Dus dat is goed.' Pascal! Woede vult mijn lichaam als ik haar stem hoor. 'Hoi Vanessa.' Ik word nog kwader en het is maar goed dat ze naar de keuken loopt.

'Nu wilde ik dat ik het vanmiddag wel had gedaan.' Ik sta op en loop naar de voordeur. De man houdt me tegen als ik bij de deur ben en ik zie hem schrikken als hij me aankijkt. Mijn ogen zullen wel vuurspuwen, zo pisnijdig ben ik op met moment. 'Laat me gaan.' Zeg ik volledig kalm. Ik trek mijn pols los van zijn grip en loop door de voordeur, die ik achter me sluit en direct naar de bushalte loop. Bij de bushalte haal ik mijn mobiel uit mijn tas en merk op dat de echofoto weg is. Fuck, is die weer uit mijn tas gevallen? Vast bij Lucian thuis. Ik stuur hem een whatsapp.

Als je mijn echofoto vindt, die ik net kwijt geraakt ben, mag je die weggooien. —

— Wil je die niet bewaren?

Nee, anders had ik net niet gevraagd of je het wilde weggooien. —

Lucian is zó moeilijk en ik kan daar echt niet tegen! Ik zou zo blij zijn als hij meteen deed wat ik vroeg. Er komt een oproep binnen van de gynaecoloog en ik neem op. Ik ben blij dat ik hier alleen zit.

'Vanessa.'

'Hey Vanessa, met Frank.' Frank de Jong is mijn vaste gynaecoloog zolang ik zwanger ben. Hij was ook de arts bij wie ik een afspraak had voor het bespreken van het afbreken van de zwangerschap. 'Ik hoorde dat je toch niet hebt doorgezet met het afbreken van je zwangerschap.'

'Klopt, ik kreeg een paniekaanval en Iris vond het geen goed idee om door te gaan.'

'Dat zei ze inderdaad. Ik denk dat je nog een tijdje moet wachten met de keuze maken en er nog een paar keer goed over na moet denken. Je hebt nog genoeg tijd om het te beslissen, dus neem ook je tijd. En Denise is nog steeds beschikbaar voor je zolang je haar nodig hebt.'

'Dat is fijn, dank je.'

'En wees slim en praat met de vader van je kindje. Geef het gesprek een kans, alles wat je me vertelt over hem wijst er op dat hij wel probeert jullie gezinnetje te redden.'

'Hij doet niet genoeg zijn best want hij neukt nog steeds met zijn assistente.' Ik voel de woede weer opkomen als ik dat zeg.

'Zeg hem daarmee te stoppen als hij echt een gesprek met je wil.'

'Dat heb ik de laatste keer al geprobeerd.'

'Doe het nog een keer. Niet opgeven Vanessa. Beloof me dat je bij onze volgende afspraak met hem gepraat hebt.' Onze volgende afspraak is overmorgen!

'Goed, ik zal hem straks vragen of hij nog steeds wil praten.' Met een zucht geef ik toe.

'Dat is een goed idee. Dan zal ik je nu weer met rust laten, je kan je rust wel gebruiken na vanmiddag.'

'Ja, zeg dat wel. Bedankt.'

'Geen probleem, denk goed om jezelf en de baby.' Frank hangt op en dat is maar goed ook want de bus komt er aan. Als de bus dichtbij genoeg is om me te zien, sta ik op en loop ik naar de rand van de stoep. De chauffeur stopt de bus voor me en ik stap in.

Thuis kleed ik me uit op mijn slaapkamer en duik mijn bed in. Ik stuur een whatsapp naar Lucian.

Wilde je nog steeds praten? —

— Ja graag, ga je mee uit eten?

Nee, vanavond om half acht bij mij. —

— Dat is ook goed. Ik zal er zijn.

Dat is mooi. Ik leg mijn mobiel naast me neer en sluit mijn ogen.