YAZ YAĞMURUM (TAMAMLANDI)

KÜÇÜK İNSANA MEKTUP-50

Asır'dan:

O gece Asel'i istemeye istemeye evde tek bırakmıştım.
Eve geldiğimde uyuyordu.
Onu uyandırmadan rahatlamak amacıyla girdiğim duştan çıkıp üzerimi giydim ve usulca yatağa girdim.
Telefonumu çıkarıp notlara girdim.
Bunu bana Asel öğretmişti, ne zaman birine derdimi anlatamasam notlara yazacağımı ve bunun beni rahatlatacağını öğretti.
Yazıya başlarken ayağa kalktım ve gayri-ihtiyari olarak odada dolanmaya başladım, yerimde duramıyordum resmen.
"Küçük İnsana Mektup," adlı bir başlık attım ve yazmaya başladım.

Normalde duygularımı başkalarına söylemeyi veya yazmayı düşünmem, düşünmemiştim.
Bir an, şapşal şapşal gülerken gözlerim doluyor.
Şey gibi aslında; Karnında kelebekler uçmasına sevinirken aynı zamanda o kelebeklerden korkmak gibi.
Ben kendi kendime, "bana destek olan bir anne ve babam yok," derken şimdi Asel ve bana anne-baba diyecek bir kızım veya oğlum olacak. Bunu hatırladıkça sanki yer yerinden oynuyor ,hislerim birbirine karışıyor ve konuşamıyorum. Önümüzdeki 9 ay... Çok zaman geçecek biliyorum minik bir insanın evime geleceği ve annesi ile birlikte benim mutluluk kaynağım olacağı günü iple çekiyorum. Düşüp kalktığında yanında olacağım kızım ya da oğlum her neysen artık sadece ölüm ayırabilecek.
9 aylık süreç uzun ve virajlı olacak ama annenizde bir olduktan sonra yapamayacağımız tek bir şey bile yok. Annene çok şey yaptım, duygularını incittim ama o hepsini unuttu. Annenizle içimizde korku da olsa aşacağız bütün bunları...