YAZ YAĞMURUM (TAMAMLANDI)

70

Asel'den:

''Her kız, annesinin kaderini yaşar.''               

  Ne kadar da doğru bir söz. Başıma geleceğini tahmin etmeyeceğim şeyler başıma geldi. Güzel arkadaşlıklar, güzel bir evlilik ve iki güzel kızımın olduğu bir hayatım vardı.  İki kişinin beni dikkatlice bir yere koyduğunu fark ettim. Ölüyor muyum? Asır bana söz verdi, beni ölümden koruyacaktı. Koruyabildi mi? Peki insan ölmediğini nasıl anlar? Konuşulan, bana dokunan her şeyi hissediyordum. Çocuklarım iyi mi?                 

 Beni koydukları şey hareket etmeye başlayıp ses çıkardığında  ambulansa bindiğimi anladım.  Bir yerde okumuştum, ölüler kendilerine dokunulduğunu hisseder, ona bir şey söylendiğinde duyar ama tepki veremezlermiş. Ben de öyle miyim?  Her şey böyle mi bitecekti? Kendimi düşünmüyordum, kızlarımı düşünüyordum. Hayatımın bütün anları gözümün önünden geçmeye başladı. Nefes alışverişimin yavaşladığını haber veren bir ses yankılandı ambulansta. Hayatta olduğumu anlıyorum ancak yavaş yavaş ölüyorum...              

 Yüzümden süzülen sıvıyı hissediyorum,  Babamın yüzünden arabaya damlayan kanlar geliyor aklıma. Asır'ı ve kızlarımı istiyorum, ama kimseye söyleyemiyorum. Gözümün önüne Asır geliyor, ''Hayır Asel, bitmedi,'' diyor. Ona elimi uzatıyorum ama kayboluyor.  Düşlerim, hayallerim vardı benim yerleri dolamayacak kadar. Ben, elimden ne geliyorsa yapacağım, diyorum boşluğa çığlık atarak.                                                                                                                                               Çocukluğumun hayalleri, yakından tanınmaz oldular. Kalp atışlarımın yavaşladığını haber veren ses kesildi. Bu durumda iyiydim? Ambulans durduğunda kapıların açılma sesi geldi ve karanlık yerini günışığına bıraktı(mı?).                                             Saçlarıma dokunuyor biri, ''İyi olacaksın,'' diyor ama sesinden kim olduğunu seçemiyorum.