YAZ YAĞMURUM (TAMAMLANDI)

DOĞUM -57

(41. Hafta 5. Gün)

"Sevim korkuyorum," dedim ve gayri-ihtiyari ağlamaya başladım.

Sevim bebeğini beşiğine bırakıp yanıma gelip sarıldı.

"Emin ol, bebeğini kucağına verdikleri an her şeyi unutuyorsun, ayrıca Asır da yanında olacak."

"Korkuyorum işte."

Elini karnıma koydu.

"İçerdeki iki insan, yani Açe ve Hazal da üzülüyordur,"

Ağlamayı kesip yüzüne baktım.

"Açe derken?"

"Açelya'ya Açelya diyeceğimi sanmıyorsun herhalde sen, Açe diyeceğim tabii ki," dedi ve yanlışlıkla sesli güldüğü için bebeği uyandı.

Mor göz altlarını göstererek yakındı.

"Görüyor musun? Uyumuyor geceleri."

"Benim bir de iki tane olacak Sevo."

"Evet, zor," dediğinde kocaman olmuş göbüşümü tutarak zar-zor ayağa kalktım ve masada son kalan çikolataları alıp yerime oturdum.

"Asel sen bu yılbaşında neredeydin ben seni hatırlamıyorum burada ama Asır buradaydı."

"Kızım ben uyuyordum. Bir kalktım 1 ocak olmuş."

Bebeğini kucağına aldı ve emzirmeye başladığında artık daha sessiz konuşuyorduk.

"Biliyor musun, çektiğin acıya değiyor."

Öfledim.

"Bak Asaf abim o gün konuştuğu için abim benimle Asır'la konuşmuyor. En azından Kuzgun abimle Asır'ı yeniden işe aldı."

"Şey dicem, harbiden neden Çakır abi Kuzgun abiyi işten çıkardı ne alaka?"

"Bizimle konuşup görüşüyor diye çıkarmıştı."

"Anladım," dediğimde birdenbire kapı açıldı. Gelen Çakır abimdi.

"Hoşgeldin a..."

Sözümü tamamlatmadan konuştu.

"Kes Asel!"

Bunu söylerken sesini yükseltmişti.

"Bana sesini yükseltme," dedim arkasından.

Sevim bebeğini emzirmeyi bırakıp küçük beşiğine koydu.

Çakır abim yüzüme kızgınca baktı ve yanıma geldi.

"Sen hangi yüzle burada kalıyorsun," dedi.

"Ne alaka benim evim burası. Ne oldu, kim doldurdu seni?"

"Kimse doldurmadı beni."

"Hani özür diliyordun?"

"Boşluğuma geldi ve özür diledim Asel oldu mu?"

"Sen tam bir korkaksın," dedim ve işaret parmağımı göğsüne bastırıp geriye çekileceğim sırada doğum suyu geldi.
Sevim gördüğünde çığlık attı, ben ise sinirden bunu bile fark etmemiştim.

"As...Asel suyun geldi," diyerek kekeledi Çakır abim.

Müthiş kötü bir ağrıyla ayakta kalakaldım.

"Asel tamam sakin ol," dedi ve kapıyı açıp kucağına aldı beni Çakır abim ve o şekilde arabasına kadar götürdü.

Sevim de Yankı'yı alıp hızlıca arabaya geldi.
Bana bir yandan derin nefes almamı söylüyor, diğer yandan da bebeğiyle ilgilenmeye çalışıyordu.

Çakır abim arabayı hastaneye o kadar hızlı sürüyordu ki, bir an doğumdan çok kaza yapmaktan korktum.
Benim çığlıklarımla hastaneye girdiğimizde evden çıktığımızdan yarım saat geçmişti, belki de daha az.

Doktorlar, hemşirelere doğumhane'yi hazırlamalarını söylediğinde, hemşireler  doğumhane'nin çoktan hazılandığını söylediklerinde vakit kaybetmeden beni doğumhane'ye soktular.
En son gördüğüm şey Çakır Abimin arkamdan öylece bakakalmasıydı.