ABİLERİM (texting)

1.9

Medya
Bora Arkan
..

"KIZIM! Ödümüz koptu."
"Anne iyiyim ben merak etme." dedim annemin kolları arasından çıkarken ve Doru'ya döndüm. Çok endişeli görünüyordu.
"İyiyim ben Doru."
Ona seslendiğimi anladığı gibi koşarak sarıldı.
"Seni seviyorum abla. Bir daha gitme."
"Sen beni kovsan da gitmem."

Gözüm Atakan'a ve babasına kaydı. Muhtemelen Haktan amca tüm polis ekibini, bizi bulmaları için sıraya dizmiştir ama bizi yine abim kurtardı. Gülümsedim.

"Neredesin sen sevgilim ya!?" diyen yüksek bir ses girdi koridora. Yankılanmıştı. Bora abim hızla bize doğru geliyordu. Muhtemelen bizi aradığı yerden yola çıkıp ancak gelebilmişti hastaneye. Karan'a gözüm kaydığında bize bakarak tebessüm ediyordu. Minicik bile olsa, görebiliyordum. Ben de ilk başta kocaman gülümsedim, sonra kaşlarım çatıldı. Yanında kimse yoktu.
"Ne yapacağımı şaşırdım Dora korkudan. Bir daha bizsiz bir yere çıkmak yok!" dedi Bora abim bana sarılırken.
"Abi abartma iyiyim işte."

Abim gözleriyle check-up yaptı vücuduma. Birden gözleri büyüdü.
"DORA! Parmağına n'oldu?"
"Düştüm. Ve farkında mısın bilmiyorum ama hastanedeyiz abi. Sorun yok yani."
"Bunu kim yaptıysa gırtlağına çökeceğim hepsinin tek tek."
"Sakin ol abiş. Çocuklar sayesinde buradayım." dedim Atakan ve Karan'ı göstererek.

Abim arkasına sakladığı elini kastederek konuştu.
"Sana bir sürprizim var."
Heyecanla yüzüne baktım ve elini arkasından çıkardığında tuttuğu şeyin düşürdüğüm botum olduğunu gördüm.
"Oh, be! Teşekkür ederim abi."
"Ne demek sevgilim."

"Lan maymun! İyisin di mi bir şeyin yok?" diye yanına gitti abim Atakan'ın.
"Yok yok iyiyim."

Karan'a döndü hemen.
"Sen de bir şey var mı?"
"Teşekkür ederim, iyiyim."

Elimdeki botumla Karan'ın ayakkabısı olmayan ayağına baktım. Benim için böyle gezmeyi, ayağının üşümesini göze almıştı. Aslına bakarsanız benim için her şeyi göze almıştı. Ailelerimiz yan yana oturduğunda ben de gidip Karan'ın yanına oturdum.
"Sizinkilere haber verdik mi?"
"Evet."

Kaşlarımı çatıp yüzünü inceledim.
"Gelmediler mi?"
"Gelmelerini istemedim. İyiyim sonuçta."

Moralim düştü.
Ne garip insanlar! Hiç mi merak etmediler 'nerede?, ne yapıyor;?' diye? Gerçekten bazen insanları anlayamıyorum. Bazen değil, çoğu zaman. Karan benim çocuğum olsaydı saçının teline bile zarar gelsin istemezdim. Herkesten korurdum.

Kafamdaki soruları sormaktan çekindim. Ama konuşmayı hatta sarılmayı çok istiyordum.
"Biz hepimiz buradayız. Senin yanındayız."
"Yorma kafanı bunlara, ben iyiyim. Bir sorun yok."

Karan'ın botunu ayağımdan çıkardım ve önüne koydum.
"Merak etme botunun üstüne yatmayacaktım." dedim gülerek.
"Bir an hiç vermeyeceksin sandım." dedi. O da benimle dalga geçiyordu.
"Gerçekten her şey için teşekkür ederim Karan."
Tam ağzını açacaktı ki konuşmaya devam ettim. "Bunları kim olsa yapmazdı. Boşuna yorma kendini bunu demek için."
Gülümsedi.
..

"Dora Arkan! Sizi içeri alabiliriz."
"Abim? O da gelebilir mi?" diye sordum bizi içeri çağıran doktora.
"Tabii ki."

Abimler aynı anda ayaklandı.
"Beni istiyor abi!" dedi Kaya abim.
"Saçmalama Kaya, beni kastetmese Kaya abim derdi."
"Ama Bora abim de demedi."
Göz devirdim. Biz, üçümüz birlikte içeri girerken Atakan Karan'a;
"Her zaman böyleler. E haklılar, Dora'yı paylaşmak kolay değil." diyordu.

  Doktor parmağımı inceledikten sonra konuştu.
"İlk müdahale yapılmasaymış, şu an parmağını kaybedebilirdin Doracım. Neyse ki akıllı bir hareket yapmışsınız. Alçıya almam gerekiyor tahmin ettiğiniz üzere. Ama bir sıkıntı yok. Endişelenecek bir durum da yok."
..