ABİLERİM (texting)

7.8

1 SENE SONRA

"Anne ben ne zaman evleneceğim ya, düğün düğün tamam da ben de artık evlenmek istiyorum."

"Dora Allah aşkına kızım, başlama yine!"

"Ben seni o kadar kolay verir miyim sence?" dedi babam mutfağa girerken.

"Kaya abim gerçekten babama çekmiş anne." diye fısıldadım anneme doğru.

"Sorma, ama evlenirken öpücük atarsın ikisine de."

Gülümsedikten sonra uyumaya gittim. Aşırı heyecanlıydım çünkü Bora abimin düğününden 1 sene geçmiş olmasına rağmen daha onu atlatamamışken bir de Kaya abim çıkmıştı başıma. Hani evlenmeyeceklerdi ya!?

..

Sabah 6 alarmım çaldığında gece sürekli uyandığım uykumdan hızlıca uyandım ve telefonumu elime alıp Karan'ı aradım.

"Alo?"

"AŞKIMMMM! GÜNAYYYDINNNNN!"

"Saat kaç Dora?"

"6."

"Biz mi evleniyoruz güzelim? Beni bu saatte kaldırmanın başka sebebi olmadığı umuyorum."

"Aşkım, ben çok heyecanlıyım."

"Başladı benim mesai ya! Geleyim mi istiyorsun?"

"Hı-hı. Gelsene."

"Bu saatte olmaz bebeğim, evdekilere ayıp olur. Sen kalk şimdi, güzelce yemeğini ye. Gerçekten ye ama. Bu aralar dikkat etmiyorsun gözümden kaçmıyor değil."

"Yiyorum."

"Tamam güzelim yiyorsun. Ye zaten. Sonra hazırlan. Annenlere yardım edilecek şeyler varsa onlara yardım et. Ben 9'da sizin kapının önündeyim."

"Tamam, seni çok seviyorum."

"Ben de seni çok seviyorum."

Telefonumu komodine koyup yataktan kalktım ve elimi yüzümü yıkayıp aşağı indim.

"GÜNAYDIN!"

"Günaydın güzel kızım! Heyecanlısın yine di mi?"

"ÇOK."

"Belli gözlerinden."

"Annemle Doru nerede?"

"Onları uyandıracaktım şimdi."

"Birlikte uyandıralım mı?"

"Hadi!"

..

Üzerimi giyinmek için odama çıktığımda telefonum çaldı. Arayan Atakan'dı.

"Alo?"

"N'aber Dori? Heyecanlısındır diye uyandığım gibi ilk seni arayayım dedim."

"Ya iyi ki varsın Ati. Heyecanlıyım ama geçti biraz. Üzerimi giyineceğim şimdi."

"Ben de hazırlanıp geleyim ister misin?"

"OLUR. Karan da gelecek zaten."

"Tamamdır Doricik. Hızlı hazırlan beş dakikaya kapınızdayım."

Telefonu kapatıp üzerimi giymeye koyuldum. Düğünün gelini Ezgi abla olduğu için çok sevdiğim ve istediğim beyaz elbisemi giymek konusunda çok kararsızdım. O yüzden kahverengi elbisemi dolaptan çıkardım.

Kıyafetler konusunda abartmayı seven bir insan değildim. Hiç olmadım. Daha çok o günün mutluluğuna odaklanmayı seçiyordum. Benim aynayla bakışmam bittiğinde kapının çaldığını duyup aşağı indim ama babam çoktan açmıştı bile.

"Hoş geldiniz çocuklar!"

"Hoş bulduk Kemal amca!" dedi Atakan gülerken ve peşinden Karan geldi.

"Her zamanki gibi çok güzel olmuşsun Dora." Karan'ın söylediği şeye babam öksürerek tepki verdi. 

"Özür dilerim, anın rehavetine kapılmışım."

"Sorun yok. Aç mısınız?"

"Yok yok, yedik biz." dedi Atakan.

Oluşan ortam yüzünden kendimi gülmemek için tutmakta çok zorlanıyordum.

..

"HADİ BAKALIM ÇIKIYORUZ!"

Annemin emriyle evden çıkıp abimlerin düğününün olacağı yere geldik. Bora abimler kendi evlerinden gelmişti. Ve yine Işıllar dahil hep birlikteydik. Birlikte olduğumuz her anı seviyordum ama şu an içimde mutluluktan farklı şeyler vardı. Büyüyorduk. Zaman asla durmuyordu ve biz eski masumluğumuzdan, çocukluğumuzdan uzaklaşıyorduk. Bora abim evlendiğinde böyle hissetmemiştim ama Kaya abimin evlendiğini düşününce sanırım kabullenemiyorum. Çünkü sabah uyandığımda göremeyecektim. Her kafama estiğinde yanına gidemeyecektim. Ve bir şey itiraf edeyim, kıyafetlerime karışmasını bile özleyecektim. Mutluydum çünkü mutluydu ama bir yanım da fazlasıyla hüzünlüydü.

Abimin kimseyle evlendiğini hayal edemiyordum şimdiye kadar. Ama Ezgi abla onun verdiği en doğru karardı. Sevgilerini herkes, her şeyiyle hissediyordu buna emindim. Birbirlerini asla bilerek ve isteyerek üzmeyeceklerine de emindim. Birlikteyken çok güzellerdi ve gerçekten mutlulardı. İkisinin de gözleri parlıyordu. Ve sanırım bu bazı şeyleri kabullenmem için yeterliydi.