"Bu siktiğimin eksik parçalı üstüyle nereye Dora!?"
"Başladık yine ya!"
Ben Halil Sezai- İsyan şarkısına başlayacaktım ki Bora abim imdadıma yetişti. Banyoya gitmek için merdivenlerden çıkıyordu.
"Takma bu odunu abim! Sen istediğini giy, bakana be...
Eve geldiğimde annem hariç herkes evdeydi. Hepsi salona kurulmuş, bu sefer de Doraemon izliyorlardı.
Hadi Doru küçük, peki abimlere ne demeli? Koca bebekler! Ben de hepsinden farklı sayılmazdım. Sanırım bizim ailenin olayı, içimizde hala küçük çocuklar yaşatıyor olmamız.
"Gününüz nasıldı?" diye sordum hepsine.
Kaya abim beni baştan aşağı süzdü. "Hassiktir! Bu etek ne lan?"
Derin bir nefes alıp ofladım. "İlk defa görüyorsun sanki abi. Okul forması işte!" "Yenisini alma zamanımız gelmiş. Kaç sene önce aldık biz bunu? 6 mı?" "Kaya tamam abartma istersen. VE ÇOCUKLARIN YANINDA KÜFRETME!" dedi Bora abim. "Abi bir de bu etekle okula gitti bu kız, farkındasın di mi?" "Okul formasıyla nereye gidecekti başka? Zeka küpü." "Keşke bizim de Doraemon'umuz olsa..." dedi Doru, olayı umursamayarak. "BENCE DE DORU! Mükemmel olurdu." diye yükseldim birden.
Hep bunu düşünüyorum ne yapayım? Özellikle de sınavlardan önce çalışma masamın çekmecesini açsam içinden Doraemon çıksa ve bana ezber ekmeklerini uzatsa diye düşünmekten beynim patlıyor. Bu arada lafı açılmışken milyonlarca lakabımdan bir diğeriyse Doraemon. Hayır şaka yapmıyorum. Genelde işlerine yaradığımda bunu söylüyorlar. Biraz mantıklı ama çoğunlukla saçma bir lakap.
"Ben Doraemon olsam Dora'yı cebimden çıkarmazdım." dedi Kaya abim.
Göz devirerek odama çıktım. Duşa girip üstümü Işıl'ın doğum günü için giyindim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Işıl'a aldığım hediyeyi alıp aşağı indim. Mutfak masasına geçerken Kaya abim koltukta ayağa kalkıp alkışlamaya başlamıştı. Ne yaptığını anlamadım ama gülümseyerek anlamaya çalışıyordum. "Gerçekten gözlerim yaşardı. İlk defa düzgün giyinmişsin." "Abi dalga mı geçiyor, adam mı seçiyor?" dedim Bora abime yakınarak. Ve tabağa makarna koydum.
Gerçekten Allah herkesi Kaya abimin kıskançlığından korusun.
"Kaya abartmaya devam edersen, tokadı yiyeceksin benden az kaldı."
Kaya abim koltuğa geri oturdu ve ağlama rolü keserken konuştu. Ben de makarna yiyordum. "Bir de azar yiyorum senin yüzünden, hatta tokat yememe de az kalmış." Birden ciddileşti. "Hem sen nereye?"
Asla akıllanmıyor.
Bora abime döndüm. "Abi bugün Işıl'ın doğum günü. Ağaç evde doğum gününü kutlayacağız. 9'u geçmez evde olurum zaten." "Tamam bebeğim, ilacını aldın di mi?" "Evet cebimde." "Bugün atakların oldu mu?" diye sordu Kaya abim de." "Sadece bir kez durduk yere oldu. Ama ilacımı içtiğim gibi geçti. Öksürmedim de. Sanırım gerçekten işe yarıyor ve daha ikinci dozdayız."
