Hikâyelerimde kullandığım şiirler ve sözler bana ait bu yüzden lütfen kullanmayın.
Anne canım yanıyor bana yardım eder misin?
Baba kalbim acıyor beni biraz sever misin?
Keyifli okumalar
Gece sonunda herkes dağılınca geriye sadece biz ve Ünlü ailesi kaldı.
"Rüya-" yanıma yaklaşan Yalın'ın konuşmasına izin vermeyerek Utku Abime döndüm
"Hadi abi gidelim artık" beni başıyla onaylayınca sandalyeden çantamı aldım ve kapıya doğru yürümeye başladım.
"Rüya dur lütfen bir kere konuşalım" duyduğum seslere aldırmadan yürümeye devam ettim.
"KORKTUM!" Bağırmasıyla adımlarım duraksadı ama arkamı dönmedim. Sırtım onlara dönük bir şekilde bekledim.
"Ben o kız yüzünden 2 yıl boyunca kendimden nefret ettim. 2 yıl boyunca psikolojimi toparlayamadım!" Ağladığını fark etmemle nefesim daralırken kaşlarım çatıldı.
Bana bunu yaptıracak kadar ne yapmış olabilirdi bu kız.
"Bırak açıklayayım lütfen" yalvarmasına ne kadar itesem de kayıtsız kalamayatak arkamı döndüm ama adım atmadım.
Bana doğru adımlayarak karşımda durdu onlardan epey uzaklaşmıştır. Sadece bizim duyacağımız bir sesle konuştu.
"Hiç unutamadığın ve tekrar yaşamaktan korktuğun sırf bu yüzden gereğinden fazla temkinli olduğun bir şey var mı?" Sözleri aklıma bazı sahneler getirirken göz kapaklarımı sıkı sıkı birbirine kenetledim.
Önce duyulmaması için dudaklarımı parçaladığım çığlıklar ardından alışmaktan ötürü sesi iyice kısılan acı dolu inlemeler sonrası ise tamamen alıştığım için sessiz acılı bekleyişler.
Bunların arası hep birer haftaydı en acısı ilk hafta diye düşünülürdü hep ama hayır alışmak en can yakanıydı.
"O zaman beni anlarsın. Dışarıda oturup konuşabilir miyiz?" Ne kadar hayır cevabı vermek istesem de yaptıkları ve kendimi korumak için benim yaptıklarım aklıma gelince onu dinlemenin en mantıklısı olduğunu düşündüm.
Yaptığım yanlış mıydı? Belki. Saflık,salaklık mıydı? Diğerlerine göre evet. Ama anladığım kadarıyla yaşadığı, korktuğu bir şey vardı ve bunu yaşamış biri olarak zorluğunu anlayabiliyordum.
Usulca başımı sallayarak onayladım onu. Adım sesleriyle beraber uzaklaştığını hissedince gözlerimi açtım hâlâ aynı uzaklıkta anlamaz gözlerle bize bakan kalabalığı gördüm. Umursamadan arkamı dönüp iki adım arkasından onunla beraber ilerledim.
Bir bankın önüne gelince eliyle bankı gösterdi,ben oturduktan sonra yanıma oturdu.
"Hiçbir şey yaptıklarımın yanlış olduğu gerçeğini değiştiremez biliyorum ama bazen insanlar kendini korumak için yanlış şeyler yapmak zorunda kalır."
bazen insanlar kendini korumak için yanlış şeyler yapmak zorunda kalır.
Bu cümle canımı yaktı ama bir o kadar da rahatlattı.
Bak demiştim sana sen yapmak zorunda olduğun şeyi yaptın. Suçlama kendini daha fazla
"Bundan iki-iki buçuk yıl önce. O kızın yeni ergenliğe girdiği zamanlar. Ben okuldan gelmiştim ve fazla yorgundum odamda kulaklığımı takmış uzanıyordum içeri girmiş fark etmedim uyku,uyanıklık arasındaydım duyuyorum,hissediyorum ama kalkacak mecalim yok. Odada tekim diye tişörtümü de çıkarmıştım." Sustu gözleri yine sulanırken zorlukla yutkundu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İncir Ağacı
Genç Kız Edebiyatı"Şuan istediğin her şeyi yapabilecek olsaydın ne yapardın" Kardeşinin gözlerinin içine baktı "İncir ağaçlarına çiçek açtırırdım" 2 yaşından beri şiddet gören Rüya 9 yaşında kardeşi ile birlikte ailesi tarafından terk edilir ve 8 yıl sonra geri gelip...
