SOLMUŞ MÜREKKEP

BÖLÜM 43 - ADA

Hello canlarım! Normalde çekiliş için ayrı sayfa açardım ama bölüm uzun zaman sonra geldiği için burada yapıyorum.

Aranızdan 2 kişiye istediği bir kitabım hediye

( Yurtdışına gönderim olamıyor, çıkan kargo geri gelirse mesuliyet kabul etmiyorum)

Yapmanız gerekenler çok basit:

- Beni takip etmek.
- Katıldım yorum yazmak (istediğiniz kadar)
- İki arkadaşınızı etiketlemek (yoksa beni etiketleyin ya da birbirinizi)
- Tüm bölümlerini oylamak.

Seviliyorsunuz

-M

♥️

Ben Ada. Eminim hepiniz Regional'da yaşanılanlardan dolayı benden nefret ediyorsunuzdur. Kendimi haklamaya çalışmayacağım çünkü yaptığımın doğru olmadığını biliyordum. Kendi hikayemi anlattıktan sonra bana hak vereceksiniz de demiyorum.

Zorbalığın haklı bir gerekçesi olamazdı.

Yanlış yaptım, kabul ediyorum. Ben sadece size yanlış ebeveynlikle büyütüldüğümü göstermek istiyordum. Herkesin gördüğü o zengin hayatın arkasındaki gerçeği anlatmak istiyordum. Hepimizin anlatılsa yazılmaya değer hikayeleri vardı çünkü hepimiz farklı kişiliklere sahip olan insanlar tarafından büyütülmüştük. Bu da benimkiydi.

Öhöm!

Nerede başlayacağım bilemedim. Aslında biraz utangaç bir insanım. Ya da bir şeyleri abartmayı seven biriyim. Bunun sebebi de göremediğim sevgi ve ilgiden kaynaklıydı.

Neyse...

Öncelikle babam gece gündüz çalışan bir insandı. Okumaya çok meraklı olan ama yoksulluktan dolayı okuyamamış biriydi. Yaşadıklarını çocuklarına yaşatmak istemiyordu. Ağabeyleri ile iki odalı bir evde yaşamış. Evlenen kişiler ilk zamanlarda bir odayı alıp balayı yaşıyormuş sonra yine herkes karma bir yaşama geçiyormuş. Odayı sadece belirli günlerde sırayla kullanıyorlarmış. Onun haricinde bir odada erkekler bir odada kızlar yatıyormuş. Babam ta o zamanlarda zengin olmayı kafasına koymuştu. Üstüne bir de ağabeylerinin çocuklarına da bakmak zorunda olmaktan hoşlanmıyordu. Sürekli ağlayan çocuk sesi duymak onu babalıktan uzaklaştırmıştı. Bir de parasızlıktan dolayı o çocukların sefalet içerisinde yaşadıklarını görünce hiç çocuk yapmak istememişti.

Ama Allah beni onlara vermiş.

Babam yeğenlerinin yaşadığı hayatı yaşamamı istemediği için annemi de alıp İstanbul'a gelmiş. O dönem dedemle büyük kavgalar etmişler. Aile bırakılıp gidilmezmiş. Babam aileyi bırakmadığını sadece kendi hayatını kurmak istediğini söylese de babası onu hain ilan etmiş.

Babam İstanbul'a geldiğinde önce tüm işlerde çalışmış. Ama giderlere yeterli gelmediğini fark edince işlerini büyütmeye karar vermiş. O sırada bir adamla tanışmış. Rusya'daki işlerini kontrol edecek bir adama ihtiyacı varmış. Ama bir yıl boyunca geri dönmeyecekmiş. Babam iyi para verildiği için kabul etmiş ve annemi bırakarak gitmiş. Annem hamile haliyle tek başına mücadele etmiş. Babamdan gelen para yetmeyince kendisi de çalışmış.

Bir yılın sonunda babam geri dönmüş ve karşısında birkaç aylık olan beni bulmuş. Önce tuhafına gitmişim hatta beni aylarca kucağına bile almamış. Giderken annemin karnı bile belirgin değilken şimdi karşısına bir çocuk verilmesi tuhafına gitmiş.