SOLMUŞ MÜREKKEP

BÖLÜM 66 - FİNAL

Arkadaşlar şaka maka ama ben final bölümünü yayımlıyorum. Vallahi duygudan öleceğim. Neyse veda konuşması için bir yer gelecek. Sizi bekletmeden bölümle baş başa bırakıyorum.

Seviliyorsunuz.

-M

🎀

Üç aya kaç ölüm sığdırmıştım derken aceleci davranmıştım. Üç aya üç ayrı ölüm sığdırmıştım.

Annemi kınarken aceleci davranmıştım. Şimdi annem gibi bir katil olmuştum.

"Bilerek yapmadım," dedim hıçkırarak.

Ahmet'i düşündüm. Babamı iterken öleceğini düşünmemişti. Annesini ve kendisini korumak için yapmıştı. Ama Ada'da da birilerinin çocuğuydu ve ben onu öldürmüştüm.

"Kazara oldu," dedim titreyerek.

"Nazlı bana bak. Kendine gel."

"Devrim bilerek yapmadım," dedim ellerini tutarak. Korkuyordum. Hem de çok korkuyordum.

"O beni kışkırttı. Üzerime saldırdı. Ben sadece kendimi korumaya çalıştım."

"Tamam, geçecek. Kendine gel." Devrim ellerimi sımsıkı tutup teselli verirken geçmeyeceğini biliyordum. Bunu çok acı bir şekilde öğrenmiştim.

"Geçmeyecek! Ne geçecek?" diye bağırıp ellerimi ondan kurtardım. Merdivenin sonunda yatan Ada'ya baktım. Gözleri öylece açık gökyüzüne bakıyordu. Ellerim saçlarıma gitti. Kendime acı verecek kadar sert çektim.

"Ne yaptım ben?" dedim ağlayarak.

Gözlerim Can'a değdi. Sinirle yerimden kalkıp üzerine yürüdüm.

"Hepsi senin yüzünden!" diye bağırdım. "Ada'nın kafasını sen karıştırdın. Hayatımıza sen soktun."

Can'a vururken sesini bile çıkarmadı. Hakkı da yoktu. Ada her şeyi unutup hayatına devam edecekken Can onun kafasını bulandırmıştı.

"Neden?" diye sordum acıyla. "Bunu neden yaptın?"

"Tek acı çeken ben olmak istemedim." Kurduğu cümleyle sinirle güldüm. Kafayı yiyecek gibi hissediyordum. İçimde biriken bir şey vardı ve çığlık atmadan geçmeyecek gibiydi.

Ağzımı açtım ama sesim çıkmadı.

Kafama vurarak sesin çıkmasını sağladım lakin başaramadım. Karşıma geçmiş tek acı çeken olmak istemediğini söylüyordu.

"Nazlı, kendine gel. Dur." Devrim kollarımı tutarak kendime vurmamı engellerken onu ittim.

"Ada'nın böyle bir şey yapacağını düşünmedim. Nazlı..."

"Sus!" dedim ona dönerek. Konuştukça nefretim çoğalıyordu. Sesini duydukça çıldıracak gibi hissediyordum.

"Nazlı babanı Ahmet öldürmemiş." Can'ın kurduğu cümle ile beynimde şimşekler çaktı. Tökezlerken Devrim'e tutunarak ayakta kaldım.

"Ne saçmalıyorsun sen?" dedim Can'a öfkeyle. Karşıma geçmiş ağlıyordu. Hangi cüretle bunu yapabiliyordu?

"Helya seni o yüzden bulmak istemiş. O gece... Ahmet babanı öldürmemiş. Baban hayattaymış. Ada... Bir araya gelmemeniz için Ahmet'in babanı öldürdü bilmesi gerektiğini düşünmüş. Babanı Ada öldürmüş."