Nazlı, Can, Ahmet ve Devrim.
Her şey Nazlı'nın Snapchat'te Naz adında fake bir hesap açmasıyla başlamıştı. Aslında onun tek derdi platoniği ile st atmakken kendini 1 Milyon skoru olan bir çocukla konuşurken buldu. Üstünde bir de sakladığı sırrı ort...
Gençtim. Toydum. Cahildim. Kıskanmıştım. Haksızlığa uğramıştım. Hak etti.
Sizlere bu yanlışlara neden sunan sayısız cümle kurabilirdim.
Yaşadıklarıma karşı insanlar da bu cümleleri kuracaktı. Travmalarımla mücadele ederken onları bunları söyleyecekti. Bir gün onlardan biri olacağımı düşünmemiştim. Ya da bana acı çektiren bir insan için ellerimi açıp dua edeceğimi bilemezdim. Dünya zaten öyle bir yerdi ki bu kadarı da olmaz dediğin her şeyi yaşatıyordu.
Allah ol der ve olur.
Böyle bir ayet vardı. Çocukken camiye gittiğimde oradaki hocalar bunu çok söylerdi. Nasıl olduğunu anlayamadığımız bir şeyle karşılaştığımızda, "Allah ol der ve olur," derlerdi. Sanırım ne demek istediklerini şimdi daha iyi anlıyordum. Sen kendini ne kadar zorlasan da olan oluyordu. Yaşadıklarını başkalarına yaşatabiliyordun.
"Allah'ım lütfen ölmesin," dedim yalvararak. Duamı bitirirken olduğum yerde öylece kaldım. Hürü ağlayarak haberi verdiğinde ne yapacağımı bilememiştim. Herkes Adaların evine giderken ben kendimi odama kapatmıştım. Ada'nın başına gelenlerden sorumluydum. Onu Fake Naz sandıkları için böyle yapmışlardı. Ateşe odun atmamıştım ama o ateşi ben yakmıştım. Şimdi Ada içine girip yanıyordu. Benimse elimden sadece dua etmek geliyordu.
