„Jesteś pokryty cierniami. Złotymi cierniami. Za każdym razem, gdy się do ciebie zbliżam, ranisz mnie. Przebijasz mi serce i zostawiasz ogromne dziury, których nie dam rady załatać. Boję się, że niedługo nie będzie już miejsc do przebicia."
Cynthia...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Złoto płynące wpatrujących się w nią tęczówkach było jak morze w czasie sztormu. Wicher śmierci wzbudzał uczucie przerażenia i niemocy. Na samą myśl o nim pragnęło się być jak najdalej, ukrytym gdzieś w głębi lądu. Jednak kilkumetrowe ściany wodne nie pozwalały uciec. Każdy statek tonął w objęciach wzburzonych fal. Zatopione opadały na dno, gdzie przez kolejne lata zostają trwale przymocowane. I choć pozostaną tam na zawsze, nigdy nie staną się częścią morza. Zawsze będą obcym elementem.
Tak jak złoto jarzące się w jej tęczówkach. Nie pasowało do niej. Zdawało się obcym elementem, który nigdy nie powinien znaleźć się na jej twarzy.
– Jak je wyłączyć? – pomyślała na głos. Wpatrywanie się w to złoto zaczynało sprawiać jej ból, jak gdyby przez długi czas nie spuszczała wzroku z zapalonej lampy.
– Co takiego?
– To światło w oczach. Chcę je wyłączyć.
– Dlaczego?
– Nie lubię go. Chcę moje oczy z powrotem.
– To są twoje oczy.
– Nie są. Te są zbyt obce.
– Wydają się obce, bo zostały ci odebrane na wiele lat. A te, które przywdziewasz zazwyczaj, są jedynie maską.
– Kto je odebrał? – zapytała zagubiona. Miała pustkę w głowie.
Ktoś odebrał jej oczy? Jak? Dlaczego?
A tak właściwie kim ona była?
– Namieszali ci w głowie, prawda?
– Kto?
Usłyszała westchnięcie.
– Czas się obudzić, Cynthio.
Zdała sobie sprawę, że kojarzyła ten głos, a dokładnie charakterystyczną dla niego manierę. Wydawał się bardzo poważny, ale po skupieniu się na nim, było można usłyszeć ukrytą wzgardę. Jakby celem właściciela głosu, było drwienie z rozmówcy, przy jednoczesnym braku wiedzy tej osoby.
Zrozumiała z kim rozmawiała.
Jaśniejące złoto przygasło. Nigdy nie sądziła, że tak bardzo ucieszy ją widok jej miodowych tęczówek.
– Jak się tutaj znalazłam? – zapytała skołowana, rozglądając się dookoła. Zatrzymała wzrok na stojącym tyłem do niej Złotym. Wpatrywał się w widok z okna. Próbowała sobie przypomnieć, jak się tutaj znalazła i czy wampir miał w tym swój udział.
– Witaj wśród żywych – powitał ją Kallias, odwracając się. – Dobrze, że wróciłaś – dodał po chwili, odbijając się z miejsca i ruszając w jej stronę. – Zobligowałem się do pilnowania ciebie, jednak gdybym wcześniej wiedział, że tyle będzie to trwać, zleciłbym to zadanie komuś innemu.
