My Husband Is My Biggest Enemy

KABANATA 14

A/N: Can I ask you a question? Na-feel nyo na rina ba ito, yung bigla ka na lang malulungkot kahit wala namang nangyari, yung down na down ka sa hindi mo malaman na dahilan, like gusto mong umiyak sa subrang lungkot pero kapag hahanapin mo yung reason why you feel that way hindi mo alam kung saan galing? I feel this yesterday, wala akong gana sa lahat, miski makipag-usap wala akong gana. It's new to me, that's why curios ako and I want to know if feel the same way. Thanks. Happy holidays and enjoy reading.

___

RED

I was about to enter my office but there's a sound that caught my attention. I walk towards Pink's room as I heard her crying.

"What happened?" Tanong ko. Mabilis niyang pinanunasan ang kaniyanh mukha gamit ang kaniyang mga kamay.

"A-Ate Red." Umupo ako sa kama niya nang makalapit ako sa kaniya.

"Why are you crying? May problema ka ba?" Nag-aalala kong tanong.

"W-Wala po." Sagot niya naman.

Pink is the youngest member of our organization, she's sweet little girl who loves her black cat so much.

Lagi niyang dala-dala kahit saan yung pusa niya, kahit may laban hindi niya iniiwan.

"Tell me, ano talaga ang problema mo?" Pamimilit ko, hindi naman siya iiyak kung walang problema eh.

"Na miss ko lang po sina Mama at Papa." Sagot niya naman.

Mabilis ko siyang niyakap nang bigla na lang siyang umiyak ulit.

"Shhh... Ayos lang yan, iiyak mo lang." Hinagod ko ang kaniyang likuran para pakalmahin siya.

"H-Hanggang ngayon po kasi naaalala ko pa rin kung paano sila pinatay." Sumbong niya.

"Naalala mo rin ba kung paano kita nakuha?" Tanong ko naman.

"Yes po, you save me from fire."

Yes, I save her from fire, pero sa totoo lang hindi talaga siya ang pakay ko doon, kundi ang kwentas. Pero dahil naunahan ako ni Black at nadaanan ko siya, sinama ko na siya paalis doon.

Pink is already 15 years old. Matured mag-isip, magaling sa technology lalo na kapag may hahanaping information sa isang bagay. Bata pa siya kaya hindi ko oa siya masyadong inuutusan sa mga labanan.

Para ko na din siyang kapatid kaya gano'n na lang ang pag-aalala ko sa kaniya.

Hindi ko na siya iniwan sa kuwarto niya hanggang sa makatulog siya, as always katabi niya yung pusa niyang itim. Naalala ko pa nung kinuha namin ang pusa niya. Hindi talaga umalis sa tindahan hangga't hindi namin nabibili yung pusa.

Nang makatulog na siya ng mahimbing ay pumasok na ako sa kuwarto ko. I remove my mask and stare at the mirror in my room. Napangiti ako habang tinatanggal ang pulang kapa sa katawan ko. Inilagay ko yun sa lagayan ko kasama ang mask.

Sa organization na tinayo ko, walang nakakakilala sa akin maliban kay Pink. She knows me well. Kung saan ako nagmula, kung sino talaga ako at ano ang pagkatao ko.

Sa lahat ng nandito sa mansion, ako lang ang tanging nakakakilala sa kanila, kung sino-sino ba talaga sila.

The code name I gave to them is from what I they're wearing when I see them, when I help them. Lahat ng nasa organization na 'to ay tinulungan ko. Tinulungan ko maging matapang, tinulungan kong lumaban at higit sa lahat, tinuruan ko kung paano mabuhay ng tama.