Giriş Var Çıkış Yok | Yarı Texting

3.2

Tan Demirer'den

Uçak hızla kalkarken kafamı geriye doğru atarak bizim ekibi gözden geçirdim. Hepsi sakindi. Avni ve Cafer birbiriyle konuşuyor, Dağ ise Çağla ile, Kunter de telefona bakıyordu. Name ise yanımda durmuş bıcır bıcır bana anılarından birkaç tanesini anlatıyordu.

"Ee güzelim, sonra ne oldu?" dedim heyecanlı heyecanlı anlatmasına gülerek. Name hızla başını salladı ve elimle oynarken devam etti. "Sonra biz Alpay'la denize bir girdik, bizi iki saat bulamadılar."dedi ve kıkırdadı. Onun gülmesiyle benim kalbim tekledi.

Yeni kalp krizi nedeni: Name Hisalar. Benim kalp krizi nedenim, sadece benim.

Name benim her şeyimdi, var oluş ve yok oluş sebebim.

Name bana her şeydi.

Bir elimle önüne gelen saçlarını geriye doğru çektim ve okşamaya başladım. "Siz biraz yaramazmışsınız bebeğim." Başını salladı biricik sevgilim. "Evet ama ucundan."dedi baş ve işaret parmağını birbirinden ayırdı havada küçücük ara bırakarak.

Güldüm onun bu sevimli hallerine. "Evet ucundan."dedim ve kafa salladım.

Şu anda Trabzon'a gidiyorduk. Name Trabzonlu'ymuş ve orada büyümüş. Dedesi onu çağırıyorken bizim varlığımızı öğrenince bizi de çağırdı.

Name'nin anlatımına göre dedesi biraz sinirli bir insanmış. Generalmiş ama emekli olmuş, onun da bir faydası var.

Name derince iç çekti ve hepimize baktı. "Size anlatmam gereken bir şey var."dediği an hepimiz durduk ve ona baktım. "Evet Kraliçe, ne oldu?"dedi Avni endişeyle. Name derin nefesler çekti içine sıkıntıyla. Kunter ellerini tuttu o anda. "Sorun yok abiciğim, sakin ol."dedi, Dağ da elini Name'nin omzuna atarak güven verircesine gülümsedi.

Name onların kız kardeşiydi, her koşulda.

"Ben daha küçükken kaybettim ailemi."dediği an hepimiz birbirimize baktık çaresizce ve yutkunduk. Bunu hepimiz bekliyorduk, tahmin ediyorduk. Ya ailesi ile kavgalı olacaktı ya da ailesi... Bu ihtimali düşünmek istememiştim hiç. Benim sadece annem ölüyken hissettiklerim bu denli kötüyken Name'nin nasıl dayandığını bilemiyordum.

"Doğum anımda hastaneye yetişmeye çalışırken araba kazasında babam, doğum masasında annem öldü."dedi Name ve kafasını yere eğerek eliyle oynamaya başladı.

Name, kendini suçluyordu. Ailesinin ölümünden kendini sorumlu tutuyordu.

Elimi Name'nin çenesine atarak kafasını kaldırdım. "Başını eğme Name, ne olursa olsun eğme o güzel başını yavrum, eğme."dedim içli içli yanağını okşamaya başlayarak. Gözleri dolu doluyken o anda göz yaşları akmaya başladı. Hızla göğsüme çektiğimde omuzlarımdan tutup sıktı hıçkırarak ağlamasının arasında. "Tan."diye inledi ağlarken acıyla. Saçlarını okşadım. "Sorun yok Name, sorun yok."

O anda diğerlerine baktım. Kunter acıyla yumruklarını sıkarken Dağ gözlerini yumarak geriye yaslanmıştı. Avni ve Cafer neşelerini o anda kaybetmiş, kız kardeşim dedikleri, Kraliçe diye seslendikleri kadın için göz yaşları dökmeye başlamıştı.

Hepsi aynı anda kollarını sardı bize ve Name'ye teselli vermeye çalıştılar. O an bölünemeyen bir bütün gibiydik, biz aileydik her kavramda ve her sıfatta.

Bir süre öyle kaldıktan sonra uçağın bizim olduğumuz kısmına gelen Oğuz ile ayrıldık. "Ne oluyor lan?"dediğinde sinirle. Name'nin ağladığını gördüğü an yanaklarından tutup önünde diz çöktü. "Kardeşim, canım ne oldu? Anlat abine."dedi endişe ve acılı bir sesle. Yine yüzümde bir gülümseme oluştu.