Giriş Var Çıkış Yok | Yarı Texting

5.1

Tan Demirer'den

Bakışlarım hemen yanımda uyuyan Name'me kaydığında yüzümde hep bir gülümseme oluşuyordu.

Elimi yüzünde gezdirdim yavaşça yanaklarında, kollarında, vücudunda, en son eline geldiğinde pamrağındaki yüzüğü görmem daha da sırıtmama sebep oluyordu.

Elini kavrayıp dudaklarıma bastırdım. Yavaş yavaş gezdirdim dudaklarımı parmaklarında tek tek. Yüzük parmağını daha da öptüm.

Çok yakışıyordu benim yavruma yüzük.

Ama benim yüzüğüm.

Name hafifçe kıpırdandığında uyanacağını zannetsem de uyumaya devam etti.

Hep istiyordum bunu, hep uyandığımda yanımda olsa olmaz mı?

Olur, bal gibi de olur. Olucak da. En kısa zamanda.

Evlilik hayatım boyunca düşündüğüm bir şey değildi. Aşkı, sevgililiği, evlenmeyi saçma bulurdum zamanında ama şimdi hepsini birden yaşıyordum.

Ben aşıktım, benim sevgilim vardı ve ben evlenecektim.

Name beni değiştirmemişti bana yeni şeyler eklemişti. Ve ekledikleri beni ben yapmıştı.

Name beni tamamlamıştı. Sanki benim eksik parçamı almış ve yerine koymuştu.

Ben bir yapbozdum, Name ise benim eksik parçamdı. Ama şimdi bir parçamdı, eksik değildi.

Name bendi ve ben Name'ydim. Name beni oluşturan her şeydi. Name benim varlığımdı, yaşamım.

Dirseğimi kırıp yatağa yasladım, elim yanağımdaydı ve gülümseyerek Name'yi izliyordum.

Bazen düşünüyordum, nasıl yaşıyordum ben eskiden Name'siz?

Nasıl nefes alıyordum bu kokuyu solumadan?

Nasıl uyanıyordum sabahlara bu güzel yüzü görmeden?

Nasıl yürüyordum o ellerini tutmadan?

Nasıl uyuyordum onu kollarıma almadan?

Saçma geliyordu eskilerim bu yüzden bana. Nasıl yapabiliyordun ki onsuz? Nasıl yaşıyordum acaba?

Merak ediyordum ama denemek bile istemiyordum. Name'siz bir saniye bile geçirmek istemiyordum.

Peki, nasıl yapardım Name'siz? Ya bir gün giderse? Nasıl yaşardım, nasıl solurdum nefes, nasıl yürürdüm, nasıl uyurdum?

Yapamazdım, yeminim olsun ki yapamazdım. İntihar ederdim, dayanamazdım.

Bazen gözlerimi dolduruyordu onsuzluğu düşünmez. Düşüncesi bile can yakıcıyken nasıl yapabilirim ki? Can yakıyorsa can alırdım, alırdım canımı hiç tereddüt etmeden.

Name beynimdi.

Bir gün ölürse yaşardım ama yaşamıyor gibi olurdum. Uyanmıyor, nefes alıyor ama ölü gibi.

Koma. Name'nin yokluğu benim için kesinlikle buydu. Sonu ölümle biten bir koma.

Elimi yavaşça yumuşak yanağında gezdirip yanağını okşadım.

Bunları düşünmek mantıksızdı çünkü ben Name'siz kalmayacaktım, Name de bensiz. Ne olursa olsun. Gerekirse ölürdüm, gerekirse öldürürdüm.

Name'nin gözleri yavaşça açılırken heyecanla gülümsedim ona karşı. O da beni görmesiyle şefkatle gülümseyip biraz yükselerek dudaklarıma bir öpücük kondurdu.

Bir öpücükle yetinebileceğimi sanıyorsa kesinlikle yanılıyordu.

Belinden kavradım hızla ve kendi vücuduma bastırdım, dudaklarına daha sert yumuldum. Onu yatağa bastırıp üstüne çıktım, öpüşmeyi öyle devam ettirdim.