Giriş Var Çıkış Yok | Yarı Texting

3.7

Tan Demirer'den

Telefondaki fotoğrafa bakarken derince yutkunuyordum. Kafamı koltukta geriye doğru yasladım ve derin nefesler aldım.

Gerçekler bazen insanı tatmin etmezdi.

Beni hiç etmemişti.

Numan namı değer Vida, en büyük düşmanım, en nefret ettiğim insan, öldürmek yasal olsaydı ilk öldüreceğim kişi, kardeşimdi.

O biliyor muydu?

Bilerek mi o boks kulübündeydi?

Amacı neydi?

Yoksa her şey bir tesadüfün eseri miydi?

Sanmam.

Peki Numan'ın babası? O piç kurusunun çüküne kadar kesip doğramak istiyordum.

O annemi öldürmüştü, çocuğunun annesini öldürmüştü. O yavşak yaşamayı haketmezken şu anda dışarılarda bir yerlerdeydi. Özgürdü ve belki de mutluydu.

Ona hayatı zehir edecektim, er ya da geç.

Ve Numan da her şeyin farkındaysa babasına ister seve seve ister sike sike katılacaktı.

Göğsümde kıpırdanan Name'yle düşüncelerim dağıldı, bakışlarım uyuyan ona döndü. Elimi yavaşça saçlarına atıp okşamaya başladım.

Sevgilim, bu hayattaki tek şansım olduğunu biliyor musun?

Ha bir de bizimkiler var tabi.

Hastaneden taburcu olmuştum babamla konuşmamızın birkaç günü ardından. Şimdi ise Nameler'in uçağıyla  Ankara'ya geri dönüyorduk.

"Abi."dedi Dağ ve yanıma oturdu. Bakışlarımı ona çevirmeden Name'yle ilgilenmeye devam ettim. "Ne oldu?"dediğimde derin bir nefes çektiğini işittim.

Bir süre sessiz kaldıktan sonra elini omzuma koydu. "Ne olursa olsun buradayız, biliyorsun değil mi?"dediğinde yüzümde kararlı bir ifade oluştu, bakışlarımı ona çevirdim ve ağırca salladım başımı. "Biliyorum." Gülümsedi ve "Güzel."dedi.

O an da diğer yanıma Avni geçti ve sıkıca sarıldı Dağ ile bana. Ardında Cafer ve Kunter de gelip sarıldığında istemsizce kıkırdadım, deliler.

Bir öksürük sesi duyuldu aramızdan, sonra bir el bize yavaş vurmaya başladı. "Ölüyorum arada dangavallar, çekilin."diyen Name'nin sesini duymamızla kıkırdayıp geri çekildiler. Name de yerinde dikleşti, onlar bana sarılınca arada iki büklüm kalmıştı.

Üstünü başını düzeltti narince ben ona her ayrıntısını tekrar tekrar ezberlemek için dikkatlice bakarken. En sonunda başını kaldırdı ve beni görünce gülümsedi, eli saçına doğru gitti düzeltmek için. Ondan önce davranıp ellerimi saçlarına daldırıp nazikçe okşayarak saçlarını düzelttim.

"Benim güzel bebeğim."dedim kollarımı beline sarıp onu daha da kendime çekerek. Elleri hemen göğsümü buldu ve bendeki yerini aldı. "Ne o Tan Demirer? İlk başlarda böyle değildin, ne oldu da bana karşı tavırların değişti?"dedi Name hem eğlenen hem de meraklı bir ifadeyle bana bakarken.

Gülümsedim ve yanağını okşadım.
"Aşık oldum."

Bunu her söylememdeki gibi hızla kalp atışları değişti, göğsü hızla inip kalkarken hayranca baktı bana.

Name, sen yüksek ihtimalle verdiğin tepkileri bile bilmiyorsun.

Ben senin tepkilerini bilecek kadar aşığım sana. Tepkilerine bile hayran olacak kadar.