Jenny's POV
"Jen, uwi muna kayo ni Riza. Pagod na yan, isama niyo nalang si Andrew." Sabi ni Papa
"Drew kaw na bahala sa mga pinsan mo." Sabi ni Tita Rachel kay Andrew.
Kaya ayun.. Kaming tatlo lang ang umuwi sa bahay nila Lola. Meron namang maids dito sa bahay tsaka marunong naman akong gumawa ng mga chores.
Keri na ng powers namin.
"Andito na tayo.." Sabi nung taxi driver.
Kaya bumaba na kami, at pumasok sa bahay, saktong sinalubong kami ng mga kasambahay.
"Aayusin na po namin yung pagkain."
"Manang, wag na po kayong mag 'po' samin.. Atsaka, ako nalang po ang magaayos diyan sa kusina."
Nakakahiya naman kase.. Di naman nila kailangan gawin yung mga yun, kung kaya ko naman o kaya naman namin.
"Siguro ka Jenny?" Pagtatanong nila manang.
"Yes po... Magpahinga na po kayo, at late na din po." Tapos umalis na sila, at ako naman ay dumiretso sa kusina.
"Ate, d na ako kakain ah.. Inaantok na ako, at busog pa ako. Goodnight." At umalis na din yung magaling kong kapatid.. Pssh, if I know, maglalaro lang siya sa playbook niya
Sinong kakain? Ako lang?
Ah! Si Drew..
"Kuya Drew.. Tara, kain." Pagyaya ko sakanya.
"Full pa ako." Sagot niya
Tsk. Anong busog? Di nga siya masyadong kumain kanina eh.
"Sige, hindi na rin ako kakain." At tatalikod na dapat ako kaso hinila niya ako..
"Tampo agad? Tara, lets eat."
Haha! Pati pinsan ko, di ako matiis. My charmsss!
-------
Kumain lang kami, tapos paminsan minsan, nagtatanong siya tapos sasagot naman ako.. Or vise versa.
"Oh done kana?" Pagtatanong niya nung tumayo na ako.
"Yeah. Busog na ako e." at kinuha ko yung nga pinagkainan namin at linagay sa sink.
"Opss! I'll do the dishes." Pagawat niya sakin nung aakmang sasabonan ko na yung mga plato.
"Marunong ako.. So, leave it to me." At hinawakan ulit yung sponge at binigyan ng sabon.
"Jenny, I'll do it na.. Bantayan mo nalang si Riza." Aniya at hinila papalayo sakin yung sponge at mga plato&baso.
"Isaa!! Ako na." At aabutin ko sana yung sponge ng bigla ko siyang nahawakan sa kamay. Kaya yun, nabigyan ko siya ng sabon.
"Oh, you wanna do that?" Pagtatanong niya at binigyan akong sabon sa pisngi.
"Oyy! Sensitive skin ko..." At hinabol ko siya sa paikot sa kusina..
Pero since, konti lang DAW yung space at parang takot siyang mahabol ko.. Lumabas siya sa garden..
"Drew kasee! Give me the sponge, para mahugasan ko na yung mga dishes!!" Pasigaw kong sabi sakanya, at pilit parin siyang habulin.
"Chase it then.."
"Ughh.. Fine, edi wag! Huhu." Tapos nag pretend akong umiyak dahil sa sobrang pikon.
"Uy! Sorry na.. Don't cry." Lumapit siya ng konti para siguro tignan kung talagang umiiyak ako.
BINABASA MO ANG
What It Takes To Believe In Forever
Teen FictionThey say... Forever doesn't exist. And its foolish to believe in it. Because everything that has a beginning has an end. I once read that forever was just a word and it is not real. So now I'm wondering... What does it take to believe in forever?