🩸Ｂｌｏｏｄ ｉｎｋ🩸جوهر خون

P. 54 Scream! جیغ بزن

پارت : پنجاه و چهارم (جیغ بزن)

شبیه دیوار آجری از جنس آتیشه که با شدت تمام بهش برخورد و به صورت خودکار اون رو به سمت زمین پرتاب میکنه.

در همین حین گرمای سوزناکی رو روی پوست تمام بدنش حس میکنه.

ضربه اونقدری محکم بوده که فرش روی زمین نتونه از شدتش کم کنه.

مقابل دیوار روبروش به خودش میپیچه.

ستاره های رقصان و نقره ای رو میبینه و صدای جیرینگ جیرینگ پیرسینگ، باعث میشه بند افکار مینهی از هم گسیخته بشه.

هنوز چیزی براش قابل پردازش نیست، شعله های قرمز و نارنجی آتیش و پرواز سنگ و آجرها به اطراف مثل گردبادی جلوی چشمهاش میچرخه.

هوا داغ و گرفته ست، به سختی میتونه ببینه و فکر کنه.

غیر از صدای زنگ گوش هاش هیچ چیزی رو نمیتونه بشنوه.

موقعی که اطرافش رو با گیجی از نظر میگذرونه، تیکه ای از یه قاب عکس شیشه ای روی زمین می افته و به هزار تیکه تبدیل میشه.

همزمان با صدای شکسته شدنش، مینهی به خودش میاد.

بخاطر دودی که تو کل فضا پخش شده به سرفه میفته، همونطور که میخکوب دراز کشیده سعی میکنه با گردوندن سرش به دور و بر، از اوضاع با خبر بشه.

گرمای سوزاننده و خرده شیشه هایی که تو دستش فرو رفتن رو احساس میکنه.

خون در اطراف شکاف های کوچیک پوستش جمع میشه.

گذشته از اون، سالم بودن اعضای بدنش از جمله انگشتهای دست و پاش رو چک میکنه.

با اینکه نمیتونه هنوز چیزی بشنوه، اما ذهنش از موقع انفجار به بعد کم کم داره هوشیاریش رو بدست میاره.

و تازه میتونه تمام اتفاقاتی که در عرض چند دقیقه افتاد رو به یاد بیاره.

هوسوک!

هوسوک بود که به مینهی و جونگکوک خبر داد!

از ترسی که به جونش افتاده به هق هق میفته و با دستهای لرزونش سعی میکنه از جاش بلند شه.

اگه اون مرد به خاطر اینکه سپر بلاش شده، بلایی سرش بیاد و نتونه از خودش محافظت کنه!

پس مینهی...

مینهی چی؟

چه کاری از دست اون بر میومد؟

اگه اون لبخند درخشان، اون دو تا چشم شیطون ولی مهربون، اون روح پر جذبه و مشتاق توی آتیش بسوزه، زمین حتما به خاطر از دست دادنش از حرکت می ایسته!

با مرگش، اصلا کل دنیا با ماه و ستاره هاش براش گریه میکنن.

اما با شنیدن ناله ی ضعیفی از بدن لاغر و زخم خورده اما در عین حال هوشیار، نگرانی هاش کم رنگتر میشه.