🩸Ｂｌｏｏｄ ｉｎｋ🩸جوهر خون

P. 69 What's really important آنچه واقعا مهم است

پارت : شصت و نهم (آنچه واقعا مهم است)

اتاق سبز و طلایی عمارت که به محض وارد شدن ، بوی وانیل زیر دماغ آدم میپیچه ، از وقتی مینهی رفته بود تا حالا هیچ فرقی نکرده.

هنوزم گرمه، هنوزم سایه ی پر از آرامش جنگل بالا سرشه و زمینش بوی دارچین و عشق میده.

نور خورشید مثل قبل از لای پنجره به پارچه طلایی رنگ روتختی میتابه.

بین این همه حس و حال خوب و آشنا، فقط یوناست که دیگه اون آدم قبل نیست.

الان تبدیل به دختری شده که با رنگ پریده و چشمهای گود افتاده از خستگی رو تخت نشسته و دستش رو روی رگه های طلایی رنگ روتختی میکشه و به جاده زندگیش فکر میکنه؛ به اینکه زندگیش مثل یه معمای حل نشده ست.

انگشتش رو مثل کسی که راهش رو گم کرده باشه، سر آخرین رگه طلایی روتختی نگه میداره و بلاخره دستش رو کنار میکشه.

# هی تمومش کن !

درب شکسته با صدای بلندی باز میشه و هوسوک تو چهارچوب درب نمایان میشه.

تتوهای گردن و دستش با حرکتش به سمت مینهی جلب توجه میکنن و بزرگی و عظمت صاحبشون رو به رخ میکشن.

هوسوک خودش رو کنار مینهی روی تخت میندازه و به دست مشت شده مینهی ضربه ی آرومی میزنه.

مینهی دستهاش رو بالا میاره و جلوی قفسه سینه اش به هم قلاب میکنه .

+ هیچکاری از دستم بر نمیاد.

هوسوک به نوک بینی  مینهی ضربه میزنه .

# آره، درسته! تو فقط نگران شدن از دستت بر میاد.

مینهی لب هاش رو به هم فشار میده و سرش رو برمیگردونه، حق با هوسوکه !

تنها کاری که از دستش بر میاد نگران شدنه.

اما چطور میتونه نگران نباشه؟

بعد از اون درگیری وحشتناک تو هتل، اون هشت نفر احتمالا خوش شانس ترین آدم هایی بودن که تونستن صحیح و سالم از اونجا فرار کنن.

نامجون دست چپش شکسته و یونگی، جین، هوسوک و جیمین هم که کل بدنشون زخم و زیلی شده.

مینهی هم که یه رد دست بزرگ و بنفش مثل یه حلقه دور گردنش به وجود اومده؛ درست مثل سگی که یه مدت خیلی طولانی یه قلاده سفت و سخت دور گردنش بوده و بعد یه مدت بازش کردن وحالا ردش روی گردنش مونده.

ولی حال و روز دو نفر از همه بدتره، تهیونگ و جونگکوک !

تهیونگ تو اتاق طبقه ی پایین سمت چپ اتاق مینهی در حال استراحت کردنه و مثل یه حیوون شبگرد که از نور خورشید قایم میشه، خودشو تو اتاقش حبس کرده و جیمین تنها کسی که تا وقتی که حالش بهتر بشه و بتونه روی پای خودش بایسته، کنارش میمونه.