SOPHIE (TAMAMLANDI)

Bölüm 32

At arabasının, çakıl yolda sallanmasından mı yoksa bir şey yiyemediğimden mi bilinmez, midemde bir sızı vardı. Ağzımdaki garip tat daha da iğrenç bir hal aldı. Elim karnıma gitti. Daha fazla dayanamayacaktım.

"Durdurun arabayı!" Ne yediysem ağzıma gelmek üzereydi. Araba durur durmaz hızla kapıyı açıp dışarı çıktım. Hiçbir cariyenin yardımını beklemeden, etrafıma bakmadan bir çimenin arkasına geçtim ve artık zapt edemeyeceğimi anladığım ne varsa dışarıya çıkmalarına izin verdim. Cariyeler hemen yanıma koştular, kimisi saçımı tutuyor, kimisi sürekli nasıl olduğumu soruyordu. Şuan tek istediğim yalnız kalmak ve bu iğrenç bulantının geçmesini beklemekti.

Yavaşça doğruldum ve yaşaran gözlerimi elimin tersiyle sildim. Ağzımda kalan iğrenç tada aldırmadan, "iyiyim" diye yalan söyledim. "Daha fazla oyalanmayalım". Tekrar arabaya bindiğimde, hünkarın bana tahsis ettiği köşkün yolunu tuttuk.

Köşkün kocaman salonunda cariyelerle birlikte oturuyordum. Mahmut Ağa sadece beklememi söylemişti. Ama Ahmet buraya gelmemeliydi. Gelirse eğer herkes her şeyi anlardı. Daha fazla dayanamayıp cariyelere burada beklemelerini, birazdan geleceğimi söyleyip bahçeye çıktım. Köşkün arka taraflarına giderken, yaprak hışırtısı duydum. Hemen sesin geldiği yöne baktım, Mahmut Ağa mıydı yoksa başka birisi miydi anlayamamıştım. "Belki rüzgardandır" dedim kendi kendime. Önümü dönünce, siyah bir pelerinin içinde, yüzü görünmeyen bir adama rastladım. Çığlığımı zar zor bastırmıştım. Eliyle sus işareti yaparak bir şey dememem için beni uyardı. Eliyle bahçenin sonunu işaret etti. Etrafıma istemsizce şöyle bir baktım. Kimsecikler yoktu. Sevinmeli miydim yoksa korkmalı mıydım bilmiyordum ama yine de Mahmut Ağa'yı takip ettim.

Bahçenin sonuna geldiğimiz anda durdu ve bana doğru eğildi. "Burada bir at arabası gelecek. Ona binersiniz. Ben arkanızda atım ile geleceğim. Ben kapınızı açıp sizi indirmediğim müddetçe kimseyle hiçbir şekilde konuşmayın." Dedi fısıldayarak. Sadece başımı sallamakla yetindim.

Bir süre sonra siyah bir at arabası durduğumuz yere geldi. Mahmut Ağa hızla kapıyı açtı ve tutmam için elini dahi uzatmadan arkada onu bekleyen atına doğru yürüdü. Arabaya bindim ve kapıyı uzanarak kendime doğru çektim. Araba taşlı yolda sallana sallana gitmeye başladı.

Araba yavaşlayıp bir süre sonra durdu. Penceresi tamamıyla siyah olan, ne içeriyi ne de dışarıyı gösteren arabadan yavaşça indim. Kalbimin sesini duyabiliyordum. Bir az daha hızlı atsa elime düşebilirdi. Eski, yıkık dökük, virane bir evin önündeydik. Arkama baktığımda Mahmut Ağa bana doğru hızla geldi, "Size ben kapınızı açmadan çıkmayın demiştim" dedi dişlerinin arasından. Umursamadan eve döndüm, "burada mı?" dedim. Kimi kastettiğimi hemen anlayarak "evet" dedi buz gibi soğuk bir sesle. Mahmut Ağa'nın talimatlarını dinlemeden evin kapısına doğru yürüdüm. Aklım ve kalbim başka konuşuyorlardı yine. Aklım git diyordu buradan. Kalbim ise tam tersi sakın gitme, O burada...

Kapıyı içeriye doğru ittim ve kapı gıcırdayarak sonuna kadar açıldı. İçerisi rutubetten yosun tutmaya başlamıştı. Duvardaki boyalar yer yer dökülmüş, ayağımın altındaki tahtalar gıcırdıyordu. Yavaşça yürümeye başladım. Solumda, kapısı sonuna kadar açık odaya göz ucuyla baktım. Oda boştu. Penceresinde cam yoktu ve bazı tahtaları soyulmuştu. Önüme döndüm. Birkaç adım daha attıktan sonra sağımdaki odaya baktım. Burası da boştu. Penceresinde sağlam kalmayı başaran ufak bir cam vardı. Sarkaç gibi duruyordu. Ahmet burada mı kalıyordu? Böyle bir evde mi? Geceleri ne yapıyordur Allah bilir diye düşünmeden edemedim. Üşüyor mudur, aç mıdır, açıkta mıdır, hasta mıdır, sıhhatli midir? Kafamdaki bin bir türlü sorularla merdivene gelmiştim. Arkama döndüm ve Mahmut Ağa'ya baktım. Kapının orada durmuş, kafasına sardığı eşarbı boynuna dolamıştı. Siyah gözlerle bana bakıyordu. Önüme döndüm ve merdivenin ilk basamağına bastım. Gıcırdayan merdiven pek sağlam görünmüyordu ama Ahmet'e ulaşmanın tek yolu buydu anlaşılan. Derin bir nefes alıp ikinci basamağa çıktım.