SOPHIE (TAMAMLANDI)

BÖLÜM 35

Bu bölümün başlığını, Sophie karakterinden esinlenerek benim için hazırlayan kardeşim ZeynepOkel 'e çok teşekkür ediyorum...

Kalbim yerinden çıkacaktı. Nefesim daralıyordu. İbrahim bunu neden yapmıştı? O kadar sene hiçbir şey söylememişti, hatta benimle çok iyiydi. Ya Murad'la? Onunla da çok iyilerdi, kardeşten bile ötelerdi. Murad, tahta geçince onun canını bağışlamıştı ve İbrahim ise ona canını borçluydu. Bunu neden yapmıştı?

"Murad?" diye fısıldadı Zeyneb Asime. Söylediklerinin yalan olduğunu, İbrahim'in deliliklerinden biri olduğunu söylemesi için yalvarıyormuşcasına çıkmıştı sesi. Bende aynısını istiyordum. Murad'ın derin bir nefes aldığını gördüm, hiçbirimizin yüzüne bakmadı. Mendilini bacaklarından kaldırdı, ağzına hafifçe bastırdı ve ardından tabağının üstüne koydu. Gergindi, hissedebiliyordum. "Evet, söyledikleri doğru..." dedi umursamaz bir tavırla. "Sophie ise bundan böyle gözdemdir, bu da böyle biline." Ardından hiçbir şey dememize müsaade etmeden kalktı. İstemsizce bütün masadakilerde onunla birlikte kalktı, bende dahil. Ellerimin buz kestiğini hissettim, başım dönüyordu. Ama gerçekten dönüyordu.

Arkasını döndü ve daha demin İbrahim'in çarptığı kapı açıldı ve daha sert bir şekilde kapandı. Nefesimi tuttum, bütün gözleri üzerimde hissedebiliyordum. "Yılan" dedi tanıdık ses. Zeyneb Asime'ye döndüm. Buna alıştırmıştım kendimi aslında. Zeyneb Asime'nin aşağılamaları, tehditleri, laf sokuşları... bunlar bana gelip beyaz bayrak çektikten sonra da devam etmişti. Önceleri biraz şaşırsam da, aşağılama, küstahlık.. bunların hepsi Zeyneb Asime'nin doğasında vardı. Onlar olmadan bir hiçti.

"Tahmin etmeliydim" dedi yine aynı tıslamayla. "Küçük, pislik yılan!" Bağırıp yanıma hızla geldi ve tam önümde durdu. Derin bir nefes aldım. Her şeye hazırlıklı ol, Sophie... Sakin ol, Sophie...

"Buraya ilk geldiğin zaman ezmeliydim başını. Namussuz!" Yanağımda hissettiğim acı ile yere serildim. Zeyneb Asime'nin vurduğu yanağım karıncalanmaya başlamıştı ve acı git gide büyüyordu. Gözlerimin dolduğunu, düştüğüm minderin üzerine bir damla göz yaşı düşünce fark ettim. Saçımda hissettiğim bir başka acıyla dişlerimi sıktım. Saçlarımdan çekip beni kaldırdı. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Artık gözde idim. Sıradan bir cariye değildim. "Sende diğerleri gibi olacaksın" dedi dişlerinin arasından tıslayarak. "Benden öncekiler gibi, sende yok olup gideceksin. Bir mezarın dahi olmayacak..."

Kapının açılıp, kapanma sesiyle hepimiz kapıya baktık. Birisi çıkmış olacak ki, yeni gelen birisi yoktu odada. Etrafıma baktığımda, Nazperver'in kendini ağlamamak için sıktığını gördüm. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu ama dudaklarını birbirine öyle bir bastırmıştı ki, görünmüyorlardı bile. Bana nefretle bakıyordu. Ardından diğer yanağımda bir başka acı hissettim, bu sefer ayakta kalmayı başarmıştım. "Sultanım..." dedi Nazperver. Kendini sıktığı o kadar belliydi ki. Hepimizin gözü bu sefer ondaydı. O ise sadece bana bakıyor, gözlerini gözlerimden ayırmıyordu. "Hünkarımızın kararına karşı çıkamayız" dedi uzun bir sessizlikten sonra. "Sen kim oluyorsun da bana akıl veriyorsun be hatun!" Bağırışını bütün sarayın duyduğuna emindim. Nazperver gözlerini sımsıkı kapayıp, tekrar açtı. Şimdi de Zeyneb Asime'ye bakıyordu. "Size akıl vermek haddim değil. Lakin hünkarımızın kararını sizde duydunuz" dedi gözlerinden yaşlar akmaya devam ederken. "Sen..." dedi baş parmağını Nazperver'e karşı sallayarak. "Sen de en az bu namussuz-" göz ucuyla bana tiksintiyle baktı, ardından Nazperver'e tekrar döndü. "Kadar gereksizsin, Nazperver" diye devam etti. "Hünkarın koynuna girip, hala bir çocuk veremedin" ardından durup, sırıttı. "Yoksa hünkar sana dokunmuyor mu?" Nazperver hiçbir şey demeden sadece Zeyneb Asime'ye bakıyordu. "Hepiniz..." dedi parmağıyla ikimizi işaret ederek. "Hepiniz!" Diye tekrarladı bağırarak, "aldığınız her nefesi benden size hediye bilin" dedi. "Bizimle bu şekilde konuşamazsınız" dedim ardından pişman olarak. Kıyamet işte şimdi kopmaya başlayacaktı.