• Night Changes •

Κεφάλαιο 12

[ Πέμπτη, 5 Ιουνίου ]

Το πρωί που ξυπνάω νιώθω πραγματικά απαίσια. Το κεφάλι μου πονάει τόσο που δεν μπορώ ούτε να ανοίξω τα μάτια μου και το φως που περνάει μέσα απ'το ανοιχτό παράθυρο δεν βοηθάει καθόλου. Το σώμα μου είναι πολύ βαρύ. Βάζω το χέρι επάνω στο μέτωπο μου και γκρινιάζω. Αλήθεια πονάει πολύ. Το βράδυ κάθε φορά που άλλαζα πλευρό στο κρεβάτι άκουγα κάτι δίπλα μου να κουνιέται. Δεν είχα όμως δύναμη για να γυρίσω να δω τι ήταν, έτσι δεν έδινα σημασία και κοιμόμουν ξανά. Ακούω βήματα να με πλησιάζουν και το στρώμα στο κρεβάτι μου να βουλιάζει ελαφρώς.

<< Επιτέλους ξύπνησες >> διακρίνω την φωνή της Danielle να λέει. Αντί για απάντηση μουγκρίζω ξανά σφίγγοντας τα μάτια μου.

<< Κατάλαβα..El φέρε ένα παυσίπονο ή μάλλον ολόκληρο το κουτί >> λέει ειρωνικά. Δεν είναι αστείο Dani, πονάω.

<< Την κουρτίνα! >> ψιθυρίζω. Ω τέλεια. Σίγουρα ήταν η δική μου φωνή αυτή;; Καταλαβαίνει και την τραβάει ώστε να εμποδίσει το φως να εισέλθει στο δωμάτιο. Ξεφυσάω. Ας πούμε πως είναι κάπως καλύτερα.

<< Τι ώρα είναι;; >> ακούγομαι πολύ χάλια. Καλύτερα να μην μιλάω.

<< 2 το μεσημέρι..κοιμήθηκες πολύ και να φανταστείς ότι φύγαμε σχετικά νωρίς..>>

<< Πονάω Dani...πολύ >> λέω ενώ σκεπάζομαι έως το κεφάλι.

<< Σίγουρα... ήπιες πολύ και δεν το συνηθίζεις...δεν ξέρω τι έφταιξε >> διακρίνω μια δόση απογοήτευσης;;

<< Σήκω να πιεις το παυσίπονο. >> συνεχίζει. Ναι σίγουρα. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου ώσπου να συνηθίσω λίγο στο φως και με την βοήθεια της ανακαθίζω στο κρεβάτι. Η El μου δίνει το ποτήρι με το νερό και το χάπι και το πίνω. Το αφήνω στο κομοδίνο δίπλα μου και τις κοιτάζω. Έχω κάτι; Γιατί με βλέπουν έτσι;

<< Τι έγινε χθες; >> ρωτάω φοβισμένη για την απάντηση τους. Δεν θυμάμαι τίποτα μα τον Θεό. Πόσο πολύ ήπια;

<< Αλήθεια τώρα δεν θυμάσαι;; >> κοιτάζονται μεταξύ τους. Ωχ.

<< Αν θυμόμουν δεν θα ρωτούσα! Τι συμβαίνει κορίτσια; >> αρχίζω να τρομάζω. Τι στο καλό; Περιμένοντας για την απάντηση τους συνειδητοποιώ ότι χθες ήταν και ο James μαζί μας. Λες..;

<< Έγινε κάτι με τον James;; >> δεν παίρνω απάντηση και ξανά ρωτάω φανερά τρομοκρατημένη.