• Night Changes •

Κεφάλαιο 52

Στην αρχή αναρωτιέμαι γιατί είναι εδώ ο Harry, όμως σχεδόν αμέσως θυμάμαι πως η μαμά μου μού είπε ότι θα τον έστελνε να με πάρει στις 2:00. Κοιτάζω βιαστικά την ώρα απ'το κινητό μου και μόλις βλέπω ότι το ρολόι δείχνει 2:17, πανικοβάλλομαι. Είμαι ήδη πολύ αναστατωμένη και μετά βίας μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν θα αντέξω να παρακολουθήσω έναν ακόμη καβγά. Γιατί αν κρίνω απ'το ύφος του αδερφού μου και λάβω υπ'όψην τα νεύρα του Zayn, δεν θέλει και πολύ για να ξεσπάσει πάνω του και δεν ξέρω πως θα νιώσω αν δω κάτι τέτοιο να συμβαίνει. Τους αγαπώ και τους δύο υπερβολικά για να τους δω να πληγώνονται.

« Μπορεί κάποιος απ'τους δύο σας να μου εξηγήσει γιατί είστε εδώ έξω στο κρύο, μόνοι; » Η ρυτίδα βρίσκεται ήδη ανάμεσα στα φρύδια του και αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Είναι νευριασμένος που δεν είμαι στην ώρα μου, στο μέρος που θα έπρεπε, αλλά κάπου πιο μακριά μόνη με τον Zayn. Πρέπει πραγματικά να σταματήσει να είναι τόσο καχύποπτος κάθε φορά που είμαστε μαζί. Μετά από τόσο καιρό και ακόμη νομίζει πως θα μπορούσε να με βιάσει ή κάτι τέτοιο. Και πραγματικά δεν είμαι σε διάθεση για να τον αντιμετωπίσω.

« Γιατί δεν μιλάει κανείς; Emily... » Τα μάτια του συναντούν τα δικά μου και αφήνει ατέλειωτη την πρόταση του όταν διακρίνει το θλιμμένο βλέμμα μου, που αμέσως χαμηλώνω στο έδαφος. Τα μαλλιά μου πέφτουν στο πρόσωπο μου καθώς κατεβάζω το κεφάλι και νιώθω την άβολη σιωπή που επικρατεί για λίγα δευτερόλεπτα να βαραίνει την καρδιά μου περισσότερο. Διακριτικά ρίχνω μια ματιά στον Zayn. Η πλάτη του είναι γυρισμένη σχεδόν τελείως προς εμάς, τα χέρια του στηρίζονται στην μέση του και το βλέμμα του ταξιδεύει στο σκοτάδι. Φαίνεται πολύ πιο ήρεμος από πριν, αφού παρατηρώ τις ανάσες του να είναι πλέον φυσιολογικές ή απλά προσπαθεί να δείξει ακριβώς αυτό.

« Τι συμβαίνει εδώ πέρα; » Σιωπή. Κανείς απ'τους δύο μας δεν είναι πρόθυμος να απαντήσει. Είμαστε απασχολημένοι με το να κοιτάζει το πεζοδρόμιο ο ένας, τα αστέρια ο άλλος. Αλλά ακόμα και να ήθελα, τι να του έλεγα; Τις βλακείες που πάει και κάνει η αδερφή του, που κοντεύω να καταντήσω σαν τον τύπο των κοριτσιών που πάντα κορόιδευα; Με το δίκιο του είναι θυμωμένος μαζί μου, όσο και αν μου ραγίζει την καρδιά η στάση που κρατάει απέναντι μου. Πάντα εγώ ήμουν αυτή που κρατούσε απόσταση και τώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Δηλαδή από αύριο θα συμπεριφερόμαστε ξανά σαν να είμαστε ξένοι; Δεν το θέλω αυτό γαμώτο, τα πηγαίναμε τόσο καλά αυτόν τον καιρό. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου, συνειδητοποιώντας ότι τα μάτια μου έχουν βουρκώσει με αυτά που σκέφτομαι.