• Night Changes •

Κεφάλαιο 58

{Δευτέρα, 26 Οκτώβρη}

Ο ήχος από το κινητό μου που χτυπάει με ξυπνάει απ'τον λήθαργο στον οποίο βρίσκομαι εδώ και ώρες. Αλλάζω πλευρά επάνω στον καναπέ και τελικά βρίσκω το κινητό στο πάτωμα να δονείται. Όταν το πιάνω, παρατηρώ πως είναι απλά το πρωινό ξυπνητήρι. Το κλείνω, κι ύστερα ανακαθίζω στο μαλακό μαξιλάρι, τρίβοντας το πρόσωπο μου αρκετές φορές. Γυρίζω το κεφάλι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Έχει ήδη ξημερώσει κι εγώ δεν το παρατήρησα καν. Ούτε θυμάμαι πώς πέρασε ολόκληρη η νύχτα. Δύσκολα, σίγουρα. Πολύ. Νόμιζα ότι δεν θα έρθει ποτέ το πρωί. Αμφιβάλλω αν κοιμήθηκα και καθόλου. Από ότι φαίνεται όμως την έβγαλα όλο το βράδυ στον καναπέ, κάνοντας τίποτα άλλο πέρα από το να σκέφτομαι. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως αν σύντομα δεν ερχόταν η ημέρα, θα είχα τρελαθεί μέσα στις ίδιες μου τις σκέψεις. Το μισώ αυτό. Αυτό που μου συμβαίνει. Δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι απέναντι της. Μπορούσα να το ελέγχω και να το κρύβω, όσο μέσα μου δεν το είχα ακόμη πλήρως αποδεχτεί. Όμως τώρα... Τώρα δεν έχω ιδέα τι θα κάνω και πάνε τόσες μέρες που έχουμε να βρεθούμε. Κάθε μέρα που περνάει μετανιώνω που την άφησα με τον αδερφό της και έφυγα. Έπρεπε να μείνω εκεί όλο το βράδυ, όσο χρειαστεί, μέχρι να λύσουμε τα πάντα. Είχα τόσα να της πω, αλλά πλέον δεν έχει σημασία. Είναι είτε πληγωμένη από τον τρόπο που της μίλησα, είτε θυμωμένη για τον χαμό που προκάλεσα. Μπορεί και τα δύο. Αν φυσικά συμπεριφερόταν σωστά, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Οπότε ποιος είναι αυτός που θα πρέπει να κάνει πρώτος την κίνηση και να μιλήσει στον άλλον; Αλλά γιατί πρέπει να υπάρχει σωστό και λάθος; Απλά θέλω να τη δω γαμώτο!

Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ σαν μια πέτρα καθώς προσπαθώ να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Η κάθε μου κίνηση γίνεται με δυσκολία και μέχρι να ντυθώ και να κατέβω ξανά στην κουζίνα για να φτιάξω τον καφέ μου, αισθάνομαι σαν να έτρεχα. Φταίει η αϋπνία, φταίει που δεν έχω φάει από το προηγούμενο μεσημέρι, φταίνε και τα δύο τρία ποτηράκια κρασί. Των οποίων τα ίχνη φρόντισα να εξαφανίσω, εφόσον υποσχέθηκα στη Louise πως δεν θα άγγιζα το μπαρ χθες το βράδυ.

Κρατώντας την τσάντα μου στο ένα χέρι και το ποτήρι με τον καφέ στο άλλο, ξεκινάω για τον καθημερινό μου περίπατο μέχρι το Γραφείο. Κοιτάζω τον ουρανό, προσπαθώντας να κάνω μια πρόβλεψη για τον καιρό σήμερα. Είναι σκοτεινός, μια ανάμειξη γαλάζιου με γκρι, αφού ο ήλιος δεν έχει κάνει τελείως την εμφάνιση του, και με λίγα αλλά πυκνά σύννεφα να τον καλύπτουν. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα βρέξει τουλάχιστον.