Το στήθος μου πονάει από το πόσο δυνατά και γρήγορα χτυπάει η καρδιά μου μέσα από αυτό. Τα δάκρυα λερώνουν το πρόσωπο μου και ολόκληρο το σώμα μου βρίσκεται σε σύγχιση, σε μια κατάσταση σόκ. Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε ταινία προσπαθώντας να ξεφύγω από κάποιον δολοφόνο που αργά ή γρήγορα θα με πιάσει στα χέρια του και πάλι. Τα πόδια μου τρέμουν σε κάθε βήμα, νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή θα πέσω στο έδαφος, όμως εγώ συνεχίζω να τρέχω, ώσπου τελικά παραπατάω. Αντί για την άσφαλτο όμως, πέφτω πάνω σε δύο στιβαρά χέρια που με κρατούν γερά προτού έρθω αντιμέτωπη με το χώμα. Αυτό όμως δεν με καθησυχάζει και αφού σταθώ στα πόδια μου ξανά, αρχίζω να φωνάζω κλαίγοντας και να σπρώχνω μακριά αυτόν τον άντρα. Θέλω μόνο να πάω σπίτι μου και να κλειδώσω τον εαυτό μου εκεί μέσα μέχρι να ξημερώσει.
« Ει, ηρέμησε! Εγώ είμαι, ο James! » Μου φωνάζει προσπαθώντας να κάνει τη φωνή του να υπερισχύει της δικής μου και εγώ μόλις ακούσω το όνομα, σταματάω να χτυπιέμαι και ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα μου λίγες φορές. Όταν η όραση μου καθαρίσει αρκετά ώστε να αναγνωρίσω το πρόσωπο του, τότε πέφτω στην αγκαλιά του και τον αγκαλιάζω πιο σφιχτά από ποτέ.
« Κράτησε με σε παρακαλώ, κράτησε με γερά και μη με αφήσεις! » Αναφωνώ απελπισμένα και τρομοκρατημένα. Φοβάμαι πολύ πως όταν του περάσει ο πόνος θα έρθει να με βρει και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να με πετύχει μόνη ή απροστάτευτη. Τρέμω ήδη και μόνο στην ιδέα.
« Emily, τι συμβαίνει; Σε είδα πριν λίγα λεπτά να βγαίνεις βιαστική έξω και δεν μου φάνηκες καλά, οπότε είπα να έρθω να δω πώς είσαι, αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα ήσουν τόσο χάλια. Μίλησε μου » Η φωνή του ακούγεται τρομερά ανήσυχη και με το δίκιο του. Ο άνθρωπος θα τα έχει παίξει με την υστερική συμπεριφορά μου, όμως αν του πω, θα καταλάβει γιατί κάνω έτσι.
« Απλά κράτα με, σε παρακαλώ. Δεν θέλω να έρθει ξανά και να είμαι μόνη »
« Ποιος να έρθει; Με τρομάζεις περισσότερο Emily, πες μου τι έγινε. Σε πείραξε κάποιος; » Με ρωτάει αγριέμενα ενώ χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να με ηρεμήσει.
« Δεν θέλω να το συζητήσω τώρα, δεν μπορώ. Είμαι πολύ σοκαρισμένη » Του απαντάω καθώς κρύβω το πρόσωπο μου στην καμπύλη του λαιμού του.
« Εντάξει, όμως ηρέμησε. Θέλεις να φωνάξω τον πατέρα σου; »
« Όχι! Δεν πρέπει να με δει σε τέτοια χάλια » Δεν μπορώ να του πω την αλήθεια. Δεν πρέπει να μάθει τίποτα. Θα σκεφτώ έναν τρόπο να πάω σπίτι μόνη μου όταν συνέλθω, γιατί αν με δει είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβει πως κάτι έχω.
YOU ARE READING
• Night Changes •
Fanfiction"Meeting you was fate. Becoming your friend was a choice. But falling in love with you was beyond my control."
