• Night Changes •

Κεφάλαιο 7

Ναι! Άδειασα όλο το πιάτο μου και παρόλο που νιώθω ότι δε μπορώ να κουνηθώ δεν έχω καθόλου τύψεις για αυτό! Α ξέχασα να αναφέρω πως ο πατέρας μου είναι επίσης ένας καταπληκτικός μάγειρας. Ένα ακόμη ταλέντο και εγώ δεν έχω σχεδόν κανένα. Γιατί δε μπορούσα να του μοιάσω λίγο; Αυτό που ξέρω να κάνω καλά είναι να χορεύω, το μόνο πράγμα που είμαι περήφανη για τον εαυτό μου είναι αυτό. Το μοναδικό που με εντυπωσίασε από μικρή ήταν ο χορός, βέβαια έχω σταματήσει τα μαθήματα εδώ και δύο χρόνια. Βλέπεις δεν είχα αρκετό χρόνο. Έπρεπε να διαβάζω για τις τελικές εξετάσεις του λυκείου και έπειτα είχα το πρώτος έτος στο Πανεπιστήμιο. Πάντως σίγουρα δεν είναι τόσο δύσκολο όσο το περίμενα, γιατί πέρασα με ευκολία το κάθε μάθημα και χωρίς να διαβάζω ατελείωτες ώρες την ημέρα. Ίσως και φέτος αν είναι εύκολη η χρόνια να ξεκινήσω ξανά τα μαθήματα, γιατί μου έχει λείψει τόσο!

Εκεί που είχα χαθεί ξανά στις σκέψεις μου με αναμνήσεις απ'τα παλιά νιώθω το κινητό στα χέρια μου να δονείται και σχεδόν το πετάω μακριά μου. Όταν το πιάσω ξανά βλέπω ένα μήνυμα και είναι απ'τον...ωωω!! Zayn! Δεν ξέρω γιατί χαμογελάω τόσο ανόητα αλλά πρέπει να το σταματήσω. Σιγά το πράγμα, απλά ένα μήνυμα είναι! Το οποίο δεν χάνω δευτερόλεπτο να ανοίξω. Μου γράφει την τοποθεσία και την ώρα συνάντησης μας. Ευτυχώς μέχρι τις 7:30 θα προλάβω να ξεκουραστώ λίγο και να ετοιμαστώ. Κοιτάζω την ώρα και είναι ήδη 3:30 το μεσημέρι. Καλύτερα να πάω τώρα να ξαπλώσω.

Αφήνω το πιάτο στον νεροχύτη της κουζίνας και ενώ κατευθύνομαι προς τα επάνω στο δωμάτιο μου ρυθμίζω το ξυπνητήρι μου στις 5:30, το οποίο αφήνω μετά δίπλα απ'το μαξιλάρι μου καθώς ξαπλώνω στο κρεβάτι.

Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι μου δεν κοιμόμουν, πρέπει να είχα ξυπνήσει αρκετή ώρα πριν και απλά χουζούρευα αγκαλιά με το μικρό μου αρκουδάκι περιμένοντας να ακούσω το ξυπνητήρι μου για να σηκωθώ. Ήμουν ξεκούραστη και εφόσον δεν ήθελα να κοιμηθώ άλλο σκεφτόμουν συνεχώς. Τον Zayn, την συνάντηση μας και γενικώς το πως μπορεί να συμπεριφέρεται εκτός δουλειάς. Δηλαδή μπορεί όταν ήμαστε στο γραφείο να είναι περισσότερο επαγγελματίας, ενώ όταν πάει για μια βόλτα λογικά θα είναι πιο απελευθερωμένος. Όμως μήπως είναι πολύ; Και αν τελικά δεν ταιριάζουμε ως χαρακτήρες; Τι θα γίνει; Θα κρατήσουμε μόνο τυπικές σχέσεις; Όχι! Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω! Κατσουφιάζω στη σκέψη αυτή και αγκαλιάζω πιο σφιχτά το αρκουδάκι μου. Δε ξέρω γιατί με ενοχλεί τόσο αυτό, αλλά δε θέλω! Θέλω να τον γνωρίσω καλύτερα, να μάθω τι του αρέσει, τα χόμπι του, για την οικογένεια του, τους φίλους του, όλα, τα πάντα!! Πρώτη φορά ενδιαφέρομαι τόσο να μάθω για τη ζωή κάποιου, να ακούσω όλα όσα έχει να μου πει, απ'το πιο ασήμαντο και μικρό πράγμα έως και το πιο σημαντικό. Ένας λόγος που έχω τόσο αγωνία να τον δω. Ας μη λέω ψέματα στον εαυτό μου, περισσότερο θέλω να δω το πρόσωπο του. Να τον δω να μου χαμογελάει με αυτό το γλυκό και χαριτωμένο χαμόγελο του. Να με κοιτάζει στα μάτια με αυτό το υπέροχο χρώμα των δικών του. Αλλά περισσότερο από όλα να νιώσω τα ζεστά του χέρια γύρω μου.