• Night Changes •

Κεφάλαιο 17

Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ακούω την πόρτα να κλείνει, είναι να κρύψω το πρόσωπο μου ανάμεσα στις παλάμες μου, αφήνοντας τα δάκρυα να ξεχυθούν. Ακούω τον Zayn να ξεφυσάει και σύντομα νιώθω τα χέρια του γύρω μου. Χαίρομαι που πήρε αυτή την πρωτοβουλία, γιατί χρειαζόμουν μια αγκαλιά.

<< Ηρέμησε..έφυγε τώρα. >> ψιθυρίζει δίπλα στο αυτί μου. Ακόμη και σε τέτοια κατάσταση καταφέρνει να κάνει το κορμί μου να ανατριχιάσει από τη φωνή του.

<< Μα...>> προσπαθώ να μιλήσω, όμως δεν ξέρω τι ακριβώς να πω.

<< Σςςς..όλα καλά. >> με κατευθύνει έως τον καναπέ, όπου καθίζει δίπλα μου και με παίρνει στην αγκαλιά του.

<< Πρώτη φορά μου φέρθηκε έτσι...γιατί έκανε έτσι μαζί σου δεν μπορώ να καταλάβω. >> προσπαθώ να σταματήσω τα δάκρυα μου, αλλά νιώθω τύψεις γιατί ούτε εγώ έπρεπε να του φωνάξω έτσι.

<< Έλα τώρα μην κλαις άλλο για αυτό δεν αξίζει..>> ανεβοκατεβάζει το χέρι του στην πλάτη μου πράγμα που με καθησυχάζει.

<< Πες μου κάτι...αλλά θα μου απαντήσεις ειλικρινά. >> τον κοιτάζω στα μάτια. Αν και βλέπω μια αμφιβολία γνέφει καταφατικά.

<< Εσύ τον ξέρεις τον αδερφό μου; >>

<< Όχι...>> μα γιατί εγώ δεν τον πιστεύω τώρα;

<< Μα για ποιο λόγο τότε να κάνει σαν τρελός όταν σε είδε; >> ανασηκώνω το σώμα μου, ώστε να βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο τώρα.

<< Δεν ξέρω..ίσως με μπέρδεψε με κάποιον ξάδερφο μου που έχουν παρελθόν! Αλήθεια σου λέω μοιάζουμε πολύ ο ένας με τον άλλο στην οικογένεια μου. Για αυτό την επόμενη φορά που θα με δεις στον δρόμο να σιγουρευτείς ότι είμαι εγώ πριν χαιρετήσεις! >> χαμογελάει και εγώ γελάω ρουφώντας τη μύτη μου.

<< Αλήθεια μοιάζετε τόσο πολύ; >> μου σκουπίζει τα δάκρυα και για μια στιγμή χαμηλώνω το βλέμμα μου στην αίσθηση του χεριού του επάνω στο δέρμα μου.

<< Ναι σου λέω! Τώρα όμως ηρέμησε, γιατί το μόνο πράγμα που αξίζει να υπάρχει στο πρόσωπο σου είναι το υπέροχο χαμόγελο σου. >> χαμογελάω ντροπαλά και κρύβομαι στο στήθος του ψιθυρίζοντας ένα ευχαριστώ. Δεν απαντάει. Με κρατάει στην αγκαλιά του και με χαϊδεύει. Μου άρεσε αυτή η αίσθηση. Με χαλάρωνε και με ηρεμούσε. Δεν κινήθηκα, ούτε μίλησα καθόλου για αρκετή ώρα ακόμα. Απλά εκτιμούσα αυτή τη στιγμή.