Η πρώτη μου κίνηση καθώς αντικρίζω το τέλειο χαμόγελό του, είναι ενστικτωδώς να σηκωθώ από την καρέκλα και να οπισθοχωρήσω λίγα βήματα. Θα μπορούσα ευχαρίστως να ανοίξω την πόρτα και να εξαφανιστώ πριν καν προλάβει να μου πει μια λέξη, όμως δεν θέλω να του δώσω το δικαίωμα να νομίζει πως τον φοβάμαι τόσο πολύ που τρέχω μακριά του σαν ένα μικρό κοριτσάκι. Απλά ο τύπος ήταν εξαρχής περίεργος και ανατριχιαστικός. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζει να ασχολείται μαζί μου, αλλά χαίρομαι που δεν τον βλέπω τυχαίες στιγμές μπροστά μου, διότι αυτό θα σήμαινε ότι με παρακολουθεί κιόλας ή με κυνηγάει και δεν θα ήξερα πως να αντιδράσω σε αυτό. Θα φρίκαρα ακόμη περισσότερο, αυτό είναι σίγουρο.
« Emily! Μα τι έκπληξη! » Αναφωνεί καθώς απομακρύνεται από την βιβλιοθήκη ώστε να πλησιάσει σε εμένα.
« Φαντάζομαι » Απαντάω με μια δόση ειρωνείας, αφού την μεγαλύτερη έκπληξη μάλλον την έπαθα εγώ.
« Έχω αρκετό καιρό να σε πετύχω εδώ. Σταμάτησες να δουλεύεις; » Άρα ερχόταν συχνά; Ελπίζω όχι για εμένα πάντως.
« Ναι. Ξεκίνησαν τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο οπότε δεν είχα άλλη επιλογή. Άλλωστε είχα πει πως θα καθόμουν μόνο το καλοκαίρι » Τον παρατηρώ προσεκτικά όσο μιλάω και το χαμόγελο δεν φαίνεται να θέλει να ξεκολλήσει από τα χείλη του, ενώ τα λαμπερά καστανά μάτια του με κοιτάζουν πάντοτε με αυτό το βλέμμα που δεν μπορώ να διαβάσω.
« Χμ, δεν πειράζει. Έλα, κάθισε. Δεν πρόκειται να σε πειράξω, μην φοβάσαι » Με παροτρύνει να κάτσω στην καρέκλα απέναντι του ενώ εκείνος παίρνει ήδη την θέση του και αφού τον κοιτάξω για λίγο σκεπτική, το κάνω. Το ένα του πόδι ανεβαίνει πάνω στο άλλο και το δεξί του χέρι στηρίζεται στο γραφείο, σχηματίζοντας έτσι την κλασική στάση ενός άντρα που κάθεται αναπαυτικά. Εγώ από την άλλη είμαι με τα πόδια και τα χέρια σφιχτά δεμένα.
« Που είναι ο μπαμπάς μου; »
« Πήγε να μου φέρει κάτι που του ζήτησα, δεν θα αργήσει λογικά » Κουνάω το κεφάλι μου καταλαβαίνοντας και ύστερα πέφτει βαριά ησυχία, η οποία κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά από το άγχος. Μπορώ να διαισθανθώ τα μάτια του να με σαρώνουν από πάνω μέχρι κάτω ενώ εγώ κρατάω το βλέμμα μου όσο πιο μακριά του γίνεται, και αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα πιο πολύ άβολα.
« Αύριο το βράδυ έχω διοργανώσει μια δεξίωση σε κάποιο ξενοδοχείο. Θα προγραμμάτιζα να την έκανα στο καινούριο μπαράκι που πρόκειται να ανοίξω, αλλά οι προετοιμασίες δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμη δυστυχώς. Ήθελα όμως να ευχαριστήσω όλα τα άτομα που μου χάρισαν τη βοήθεια τους από την αρχή μέχρι και το τέλος, οπότε σκέφτηκα πως ένα μικρό πάρτι σε στυλ δεξίωσης θα ήταν ότι πρέπει. Πέρα από τους συνεργάτες μου όμως θα έρθουν διάφοροι φίλοι και συγγενείς μου. Θα είναι ένα μεγάλο πάρτι » Λέει υπερήφανα με το ατελείωτο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Όπως ακριβώς κάνει και o Dylan. Όμως το δικό του χαμόγελο είναι ήρεμο, γλυκό, καθησυχαστικό και άλλα τόσα καλά. Ενώ του Adam είναι πονηρό και σου προκαλεί αμηχανία. Γενικότερα ο τρόπος που στέκεται, που μιλάει, όλα μου προκαλούν αμηχανία.
STAI LEGGENDO
• Night Changes •
Fanfiction"Meeting you was fate. Becoming your friend was a choice. But falling in love with you was beyond my control."
