• Night Changes •

Κεφάλαιο 42

[ Σάββατο, 13 Αυγούστου ]

Emily's Pov 

Απλώνω τα χέρια και τα πόδια μου σε όλο το μήκος του κρεβατιού και μουγκρίζω ελαφρά καθώς νιώθω έναν οξύ πόνο στο κεφάλι μου. Τρίβω τα μάτια με τις παλάμες μου και προσπαθώ να τα ανοίξω, όμως το φως που μπαίνει απ'το παράθυρο μου με δυσκολεύει. Υπέροχα, άλλη μια μέρα με πονοκέφαλο. Τελικά καταφέρνω να τα ανοίξω και τότε κοιτάζω γύρω το δωμάτιο μου σαν χαμένη, αναρωτιώντας τι ώρα να είναι. Το βλέμμα μου πέφτει στο μαύρο φόρεμα που φοράω και ένα χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο μου, αφού θυμάμαι ότι χθες το βράδυ ήμουν μαζί του, όμως σχεδόν αμέσως εξαφανίζεται και τη θέση του παίρνει ένα απορημένο, ανήσυχο ύφος. Ναι, ήμασταν μαζί...αλλά πώς ήρθα εδώ; Πότε; Νιώθω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν θυμάμαι, αφού το τελευταίο που έρχεται στη μνήμη μου, είναι ότι καθόμασταν στο κλαμπ πίνοντας και γελώντας. Μετά από αυτό υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Πφ, πρέπει να σταματήσω να πίνω τόσο πολύ πια. Το έχω παρακάνει. Προφανώς ήμουν μεθυσμένη και με έφερε εκείνος ως εδώ. Φυσικά και θα το έκανε, δεν θα με άφηνε μόνη ή απροστάτευτη. Για αυτό τον εμπιστεύομαι άλλωστε. Αλλά σίγουρα θα προσπαθήσω να μάθω, έστω διακριτικά, τι έγινε στη συνέχεια. Δηλαδή όσα δεν θυμάμαι εγώ.

Σηκώνομαι αργά απ'το κρεβάτι, αισθάνοντας ολόκληρο το σώμα μου αδύναμο. Προχωράω ζαλισμένη μέχρι την τουαλέτα και εκεί πλένω καλά το πρόσωπο μου, αφού πρώτα αφαιρέσω όλο το μακιγιάζ φυσικά. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και αμέσως παρατηρώ τα κουρασμένα μάτια μου. Βογγάω σιγά και βγάζω τα ρούχα μου, μπαίνοντας στη μπανιέρα. Μετά από περίπου είκοσι λεπτά επιστρέφω πίσω στο δωμάτιο μου και κλειδώνω την πόρτα όσο βγάζω τα ρούχα μου απ'τη ντουλάπα και τα φοράω. Ύστερα παίρνω το πιστολάκι και στεγνώνω πρόχειρα τα μαλλιά μου. Αφού τα βουρτσίσω, πηγαίνω στην κουζίνα και εκεί βρίσκω τον αδερφό με τη μαμά μου να τρώνε το μεσημεριανό τους. Κεφτεδάκια με πατάτες. Αχ, και είχα μια πείνα.

« Για δες ποια σηκώθηκε επιτέλους » Λέει πρώτος ο Harry, κοιτάζοντας με από πάνω ως κάτω. Τον αγνοώ καθώς γεμίζω το πιάτο μου με φαγητό και καθίζω δίπλα του.

« Τι ώρα γύρισες Emily; » Με ρωτάει η μητέρα μου. Εμ, τι απαντάω τώρα;

« Δεν κοίταξα, πάντως δεν νομίζω να ήταν πολύ αργά »

« Πάλι μαζί του ήσουν; » Ρωτάει ο Harry αυτή τη φορά. Μασάω το κεφτεδάκι στο στόμα μου και τον κοιτάζω. Ελπίζω να μην αρχίσει πάλι, δεν έχω όρεξη.