• Night Changes •

Κεφάλαιο 43

[ Τρίτη, 16 Αυγούστου ]

Αλλάζω πλευρά στο κρεβάτι για πολλοστή φορά από τότε που έχω ξυπνήσει. Εδώ και μια ώρα. Ίσως παραπάνω, ίσως λιγότερο. Τι σημασία έχει. Λογικά πρέπει να είναι ήδη μεσημέρι, όχι ότι με νοιάζει κιόλας. Για την ακρίβεια, τις τελευταίες δύο μέρες δεν υπάρχει κάτι που να με ενδιαφέρει ούτως ή άλλως. Εκτός απ'το τεράστιο βάρος που νιώθω να πιέζει το στήθος μου ή το παντελώς αδύναμο και κουρασμένο σώμα μου. Πλέον δεν έχω ενέργεια ούτε για να σηκωθώ απ'το κρεβάτι. Δεν έχω φάει πάνω από δύο φορές απ'την Κυριακή και το στομάχι μου πονάει πολύ, όμως δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να βάλω μπουκιά στο στόμα μου. Νομίζω ότι θα κάνω εμετό. Ούτε καν νερό δεν πίνω πια. Θέλω μόνο να κοιμάμαι όλη μέρα για να σταματήσει το μυαλό μου επιτέλους να τον σκέφτεται κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο που περνάει. Είναι ψυχοφθόρο, πραγματικά. Και πονάει πολύ. Το αστείο όμως, είναι ότι δεν ξέρω για ποιο από όλα όσα με προβληματίζουν με έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Ή για τι είμαι στα αλήθεια στενοχωρημένη. Επειδή μου έκανε ξεκάθαρο ότι δεν έχει καμία πρόθεση απέναντι μου; Επειδή τόσο καιρό ήταν ένας υποκριτής; Επειδή, επειδή... Καλά, για να είμαι ειλικρινής δεν είναι εξακριβωμένο αν όντως με κορόιδευε ή όχι, αλλά σίγουρα είναι όλα τόσο μπερδεμένα που δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι να νομίζω τελικά. Ω, όχι. Όχι άλλα δάκρυα γαμώτο. Αρκετά δεν έχω κλάψει από εχθές; Φτάνει πια!

Ξαπλώνω ανάσκελα και σκουπίζω τα δάκρυα απ'τα βουρκωμένα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα να ηρεμήσω και τότε το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο αρκουδάκι που έχω στην αγκαλιά μου. Γιατί το έχω ακόμα αυτό εδώ, είπαμε; Το πετάω με δύναμη στον απέναντι τοίχο και μετά πέφτει στο πάτωμα. Όσο πιο μακριά μου γίνεται, τόσο το καλύτερο. Τεντώνω το κορμί μου και μετά πέφτω ξανά στο στρώμα σαν ένα πτώμα. Για λίγα δευτερόλεπτα μένω απλά να κοιτάζω το ταβάνι και ύστερα πιάνω το κινητό μου απ'το κομοδίνο. Αδιάβαστα μηνύματα και αναπάντητες κλήσεις, όλα απ'τους φίλους μου και καμία από εκείνον. Όπως το περίμενα. Αλλά καλύτερα έτσι. Δεν ενδιαφέρεται εκείνος μια, δεν ενδιαφέρομαι εγώ δέκα. Βασικά, αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι νοιάζομαι και μάλιστα πολύ. Αλλιώς γιατί να είμαι κλεισμένη στο δωμάτιο μου δύο μέρες κλαίγοντας τη μοίρα μου; Κυριολεκτικά αυτή τη φορά, δυστυχώς. Τέρμα τα δάκρυα για αγόρια, όχι άλλος πόνος. Κανείς δεν θα με φέρει σε τέτοια κατάσταση ξανά, είχα πει και ιδού τα αποτελέσματα. Πάλι τα ίδια. Μήπως είναι στο αίμα μου να κάνω συνέχεια βλακείες; Ή μήπως ο Θεός με μισεί τόσο πολύ που αποφασίζει να με τιμωρεί κάθε φορά με το ίδιο λάθος; Όμως που θα πάει; Δεν θα πάθω έστω μια μικρή ανθεκτικότητα σε τέτοιες περιστάσεις ώστε να μην το πάρω τόσο βαριά την επόμενη φορά; Που ελπίζω να μην υπάρξει, αλλά υποθέτω τώρα εγώ.