• Night Changes •

Κεφάλαιο 67

{Δευτέρα, 2 Νοεμβρίου}

Γυρίζω το κεφάλι αργά προς τα δεξιά και ρίχνω μια κουρασμένη ματιά στο παράθυρο. Το χλωμό φως του ήλιου περνάει μέσα από τις κλειστές φούξια κουρτίνες που κρέμονται από αυτό, χρωματίζοντας έτσι τους τοίχους του δωματίου μου με ένα απαλό ροζ. Παρότι προτιμώ τις σκούρες αποχρώσεις κυρίως, αισθάνομαι κάπως καλύτερα όταν τις κρύες μέρες του χειμώνα έχω ένα φωτεινό χρώμα να με συντροφεύει. Κάνει τις ημέρες να φαίνονται λιγότερο σκοτεινές. Σήμερα παρόλα αυτά, θα ήθελα πολύ να ήταν βαμμένες με ένα ωραιότατο μαύρο.

Τα δάχτυλα των χεριών μου τρίβουν εξαντλημένα το πρόσωπο μου και αφότου το βλέμμα μου περιπλανηθεί για λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να ψάχνει κάτι συγκεκριμένο, αποφασίζω να σηκωθώ και να πλησιάσω το παράθυρο σέρνοντας μαζί και το πάπλωμα. Δεν ξέρω γιατί, πάντως όλο το βράδυ κρύωνα πολύ και τώρα που ήρθε η ημέρα δεν βλέπω να άλλαξε κάτι.

Τραβάω την κουρτίνα στην άκρη και τα μάτια μου- πρησμένα από την αϋπνία και το ολονύκτιο κλάμα - ανοιγοκλείνουν μέχρι να συνηθίσουν το φως. Ύστερα παρατηρούν τα σπίτια, τα φυτά και τα δέντρα που τα διαχωρίζουν το ένα από το άλλο. Όλα ίδια και απαράλλαχτα. Όσα χρόνια ζω εδώ, τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει. Μονάχα κάποιοι γείτονες που ήρθαν ή έφυγαν. Κι εγώ. Αισθάνομαι πως έχω κάνει στροφή ενενήντα μοιρών. Δεν νιώθω η ίδια Emily που ήμουν πριν μισό χρόνο και ο αδερφός μου είχε δίκιο σε αυτό. Δεν το παραδέχτηκα τότε που μου έκανε την παρατήρηση, όμως είχα ήδη αρχίσει να το συνειδητοποιώ από μόνη μου. Ο τρόπος σκέψης μου είναι διαφορετικός, ο τρόπος αντίδρασης ή αντιμετώπισης μιας κατάστασης είναι απρόβλεπτος. Επιπλέον έχω απομακρυνθεί από όλους, δε μιλάω σε κανέναν. Όλα αυτά που γίνονται με έχουν κλείσει στον εαυτό μου με αποτέλεσμα συνεχώς να περιστρέφομαι γύρω από τον Zayn και τα όποια προβλήματα προκύπτουν σχεδόν από την ημέρα που τον γνώρισα. Η συμπεριφορά μου είναι περισσότερο επιθετική και δεν αποφεύγω τους καυγάδες όπως συνήθιζα• αντίθετα, πλέον προκαλώ μερικούς κιόλας. Και το κυριότερο; Δεν είμαι η χαρούμενη, γεμάτη ενέργεια Emily που ήταν πάντοτε έτοιμη για νέες περιπέτειες. Τώρα πια χαμογελάω μόνο όταν έχω ένα λόγο για να το κάνω, ενώ έχω χάσει ακόμη και την όρεξη μου για να κάνω απλά καθημερινά πράγματα. Όπως το να διαβάζω. Είτε αυτό σημαίνει μυθιστορήματα, είτε βιβλία του Πανεπιστημίου• γιατί αγαπώ από μικρή αυτό που σπουδάζω και το διαβάζω με όρεξη.

Όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, δεν αναγνωρίζω τελείως την κοπέλα που μου ανταποδίδει το προβληματισμένο βλέμμα. Το σώμα και το πρόσωπο μου παραμένουν ίδια, αλλά νιώθω πως μέσα μου έχουν αλλάξει πολλά. Σαν να έχω ωριμάσει απότομα. Διότι μέσα σε λίγους μήνες αναγκάστηκα να έρθω αντιμέτωπη με ανθρώπους και γεγονότα που δεν πίστευα ποτέ πως θα έμπλεκα. Παρακολούθησα με τα μάτια μου σκηνές που δεν ήθελα ποτέ να δω. Όλα αυτά ταρακούνησαν πολλά μες το ήσυχο ως τώρα μυαλό μου. Επειδή, για να λέμε και την αλήθεια, τα μεγαλύτερα δράματα που έχω περάσει ήταν μονάχα ο χωρισμός των γονιών μου και η απάτη του William. Τίποτα πέρα από κάποιο ανούσιο καυγά με τον αδερφό ή τους φίλους μου ή μια ανόητη ερωτική απογοήτευση δεν είχε ταράξει την ήρεμη ζωή μου. Τα πάντα μού είχαν έρθει υπερβολικά εύκολα και μάλλον τώρα πληρώνω για την άνεση που μου προσφέρθηκε τόσα χρόνια.