• Night Changes •

Κεφάλαιο 66

Ομολογώ πως το μοναδικό άτομο που δεν περίμενα να συναντήσω απόψε, ήταν o Zayn. Στέκεται εκεί, όρθιος, στηρίζοντας το σώμα του στον τοίχο του σπιτιού, με το κεφάλι χαμηλωμένο προς το έδαφος. Η ώρα πλησιάζει στα μεσάνυχτα και εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να ζητάει από εμένα. Μονομιάς το προαίσθημα που είχα ολόκληρη την ημέρα γίνεται αρκετά έντονο στέλνοντας το αίμα στα άκρα μου με μεγάλη ταχύτητα, προσπαθώντας να συγχρονιστεί με τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς μου.

Καταφθάνοντας στα σκαλιά της πόρτας, πιέζω ένα αβέβαιο χαμόγελο στα χείλη μου, θέλοντας να μην εκφράσω την αναστάτωση που κυριαρχεί μέσα μου. Εκείνος, ενήμερος πλέον για την παρουσία μου, απομακρύνεται το ίδιο διστακτικά από τον τοίχο και με πλησιάζει με αργά, αβίαστα βήματα. Σαν να μην είναι σίγουρος για το αν πρέπει να έρθει κοντά μου ή όχι.

«Τι κάνεις εδώ;» Η φωνή μου βγαίνει πολύ πιο ήρεμη από ότι φαντάστηκα, όμως αυτό είναι καλό, έτσι;

Το βλέμμα που μου ρίχνει δεν θα μπορούσα να το ερμηνεύσω ως κάτι το καθησυχαστικό. Αντιθέτως, προμηνύει κάτι άσχημο. Κάτι πολύ άσχημο και δυστυχώς δεν μπορώ να γνωρίζω τη σοβαρότητα της κατάστασης.

«Πρέπει να μιλήσουμε»

Zayn's Pov

Από τη στιγμή που έφυγε νωρίς το απόγευμα, δεν μπόρεσα να ησυχάσω. Ήξερε ότι κάτι περίεργο συνέβαινε με εμένα, αλλά δεν εστίασε σε αυτό. Της είμαι ευγνώμων. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησα στιγμή να σκέφτομαι. Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, ώσπου κατέληξα. Πήρα την απόφαση να της μιλήσω. Θα το ρισκάρω. Γιατί αν δεν το κάνω, ένα επιπλέον μερίδιο από τύψεις και ενοχές θα με βασανίζει κάθε βράδυ. Δεν ξέρω αν θα το άντεχα και αυτό. Άλλωστε, θα ήταν πολύ χειρότερα αν κάποια στιγμή το μάθαινε από άλλον. Τα μυστικά ποτέ δεν οδηγούν σε καλό δρόμο. Το γνωρίζω προσωπικά.

Οπότε άρπαξα το σακάκι μου και βγήκα με φορά από το σπίτι, αποφασισμένος. Στη διαδρομή όμως άρχισαν οι δεύτερες σκέψεις να τρυπώνουν στο μυαλό μου και να με προκαλούν να αμφιβάλλω. Μήπως θα ήταν καλύτερα αν δεν της το αποκάλυπτα; Μήπως να μην ρίσκαρα τη φιλία μας για ακόμη μια φορά;

Όταν έφτασα έξω από το σπίτι της πριν από περίπου μία ώρα, δεν σταμάτησα στιγμή να κόβω βόλτες στο πεζοδρόμιο. Τράπηκα σε φυγή αρκετές φορές, αλλά σε κάθε μία από αυτές γύριζα πίσω. Είχα πάρει μια απόφαση και έπρεπε να την κρατήσω, να την φέρω εις πέρας. Είναι για το καλό της, έλεγα επανειλημμένως στον εαυτό μου για να τον πείσω. Μέσα μου όμως ένιωθα πως η τρικυμία πλησιάζει και δεν ήμουν ικανός να κάνω τίποτα για να την εμποδίσω. Διότι εγώ την προκάλεσα εξαρχής και τώρα δεν υπάρχει επιστροφή. Τουλάχιστον θα είμαι ειλικρινής απέναντί της, ίσως αυτό να το εκτιμήσει.