• Night Changes •

Κεφάλαιο 41

[ Παρασκευή, 13 Αυγούστου ]

Zayn's Pov

Αυτές οι πέντε μέρες της εβδομάδας πέρασαν υπερβολικά γρήγορα. Δεν θυμάμαι ποτέ να περνούσε τόσο γρήγορα ο καιρός, τόσο ήσυχα και ωραία. Η δουλειά δεν μου φαίνεται τόσο βαρετή πλέον, μπορώ να πω πως χαίρομαι να πηγαίνω κάθε πρωί στο γραφείο, αφού πρόκειται να την συναντάω εκεί. Δεν με ενοχλεί το πρωινό ξύπνημα, ούτε οι κουραστικές ώρες εκεί, εφόσον εκείνη πάντα καταφέρνει να τα κάνει όλα να φαίνονται περισσότερο διασκεδαστικά. Απολαμβάνω αυτό που κάνω και ιδιαίτερα όσο την έχω κοντά μου.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει και εγώ κάθομαι στο ξύλινο γραφείο μου κοντά στο παράθυρο, με ένα ανοιχτό μπλοκ ζωγραφικής μπροστά μου. Γυρίζω ένα χοντρό μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλα μου σκεπτικά, προσπαθώντας να τελειώσω το σχέδιο που ξεκίνησα πριν λίγες ώρες. Δεν έχω σηκωθεί απ'την καρέκλα μου από τότε που κάθισα και δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν οι ώρες, ώσπου κοίταξα έξω απ'το τζάμι και είδα τον σκοτεινιασμένο ουρανό. Πάει καιρός που έχω να ζωγραφίσω και νομίζω πως δυσκολεύομαι. Η κοπέλα επάνω στο λευκό φύλλο με κοιτάζει με το μελαγχολικό βλέμμα της καθώς εγώ σχεδιάζω την άκρη απ'το μακρύ μαύρο φόρεμα. Οι σκιές που αιωρούνται γύρω της μου θυμίζουν πώς νιώθω εγώ τις στιγμές που σκέφτομαι, γιατί όλες οι σκέψεις μου είναι πάντοτε άσχημες - δεν έχω καλές αναμνήσεις απ'τη ζωή μου έως τώρα -, τόσο που οι ίδιες με τραβάνε κάθε φορά μέσα στο σκοτάδι που ο ίδιος κρύβω μέσα μου και που πολύ φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή το ανακαλύψει η Emily - η Emily.

Πετάω κάτω το μολύβι και σκύβω να πιάσω το κινητό μου που φορτίζει. Όταν το ανοίγω βλέπω ότι έχω ήδη κάποια αδιάβαστα μηνύματα από εκείνη που έστειλε πριν πολλή ώρα και με ρωτούσε αν είμαι ελεύθερος απόψε. Γαμώτο! Τα διαβάζω βιαστικά και αμέσως μετά πληκτρολογώ τον αριθμό της. Ύστερα από ελάχιστα χτυπήματα η φωνή της ακούγεται στην άλλη γραμμή.

« Ναι; »

« Γεια, είσαι σπίτι; » Ρωτάω ενώ σηκώνομαι να κλείσω την πόρτα στο δωμάτιο μου.

« Που αλλού, εσύ; » Μου απαντάει και εγώ ανακουφίζομαι. Ευτυχώς την πρόλαβα.

« Κι εγώ. Με συγχωρείς, αλλά ήμουν απασχολημένος προηγουμένως και μόλις είδα τα μηνύματα σου. Ισχύει ακόμα η πρόταση; »

« Βέβαια, μπορείς τελικά; » Διακρίνω την διαφορά στον τόνο της φωνής της, έχει περισσότερο ζωντάνια. Μάλλον χάρηκε.