• Night Changes •

Κεφάλαιο 45

[ Πέμπτη, 18 Αυγούστου ]

Emily's Pov

Κάθομαι στον καναπέ, κοιτάζοντας την σκοτεινή ατμόσφαιρα έξω απ'τη τζαμαρία του σαλονιού. Ο ήλιος έχει δύσει εδώ και ώρα και τα φώτα στους δρόμους είναι ήδη αναμμένα. Κρατάω ανοιχτό στα χέρια μου το βιβλίο που διαβάζω όπως κάθε φορά, αλλά το μυαλό μου ως συνήθως ξεφεύγει και μπλέκεται σε σκέψεις που προσπαθώ να αγνοήσω. Από τη στιγμή που τους είδα μαζί με έχει πιάσει μια μικρή μελαγχολία, εξατμίζοντας και την λίγη καλή διάθεση που μου είχε απομείνει. Δεν νιώθω πως θα καταρρεύσω ξανά, όμως η εικόνα με εκείνον να χαμογελάει, δεν έχει ξεκολλήσει απ'το μυαλό μου. Δεν ήταν κάτι τρομερό. Ένα χαμόγελο, ίσα που φαινόταν, αλλά και μόνο η σκέψη ότι εκείνη τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα, έπειτα από την στεναχώρια που πιθανώς να του έχω προκαλέσει εγώ, με κάνει να νιώθω λίγο περίεργα. Απ'τη μία χαίρομαι που εκείνος δεν περνάει τις μέρες του τόσο χάλια όσο εγώ - άλλωστε δεν έχει και κάποιον λόγο -, αλλά επειδή είμαι και λίγο εγωίστρια σε αυτά τα θέματα, ζηλεύω. Ζηλεύω που η Louise είναι εκεί μαζί του, σαν μία σωστή φίλη ή οτιδήποτε κι αν είναι τέλος πάντων, δίνοντας λίγη χαρά στη ζωή του. Ενώ εγώ, σαν την Emily που είμαι, το μόνο που έχω καταφέρει ως τώρα είναι να αναστατώνω τις ζωές μας και να τα κάνω όλα λίγο χειρότερα και πιο δραματικά. Όχι ότι ευθύνομαι μόνο εγώ για αυτά, αλλά για να είμαι ειλικρινής, ο Zayn ποτέ δεν έχει απομακρυνθεί από εμένα για οποιονδήποτε λόγο, αλλά ούτε και έχει κάνει κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια. Οπότε υποθέτω πως μοιραζόμαστε την ευθύνη στα δύο. Ο καθένας έχει κάνει τα δικά του λάθη και για αυτό ακριβώς έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Τώρα που το σκέφτομαι, η φιλία μας όσο πάει και χειροτερεύει. Γιατί είμαι σίγουρη ότι έχουμε πολλά ακόμα να περάσουμε μαζί οι δυο μας και το ένστικτό μου σχεδόν ποτέ δεν είναι λανθασμένο. 

Παρόλα αυτά και τι δεν θα έδινα για να περνούσα αυτό το απόγευμα μαζί του. Έχουν περάσει μονάχα λίγες μέρες, αλλά μου έχει λείψει η φωνή του, το χαμόγελό του, το γέλιο του, ο αθώος τρόπος που με κοιτάζει στα μάτια με τα μελί δικά του. Ίσως λίγο από όλα τελικά. Όμως αισθάνομαι πληγωμένη και φοβάμαι να βρεθώ στο ίδιο μέρος με εκείνον, φοβάμαι να τον αντικρίσω. Αισθάνομαι πληγωμένη και μου τη δίνει που δεν μπορώ να ρίξω το φταίξιμο σε κανέναν απ'τους δύο. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου που τον θέλει, αλλά ούτε μπορώ να κατηγορήσω κι εκείνον επειδή δεν νιώθει το ίδιο. Αουτς. Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο πονάει.