• Night Changes •

Κεφάλαιο 32

Τα χέρια του μετακινούνται στην πλάτη μου, όπου με κρατάνε δυνατά και εγώ χαϊδεύω απαλά τον σβέρκο του. Ήμαστε και οι δύο σε μια περίεργη κατάσταση. Δεν ξέρω για εκείνον, όμως το να με αγκαλιάζει με αυτόν τον τρόπο, είναι ότι πιο καθησυχαστικό. Η ανάσα του ακούγεται σταθερή δίπλα στο αυτί μου, κάτι που αποδεικνύει ότι και ο ίδιος έχει ηρεμήσει πλέον. Πρώτη φορά τον είδα τόσο ευαίσθητο, εννοώ, τι ήταν αυτό που τον έκανε να δακρύσει; Κάτι που τον πλήγωσε. Όμως τι; Δεν θα ρωτήσω τώρα, θέλω να ελπίζω πως θα μου μιλήσει από μόνος του. Με απομάκρυνε ελάχιστα, όσο για να κοιτάζει τα μάτια μου.

<< Συγγνώμη για αυτό που αναγκάστηκες να δεις και να ακούσεις. Είμαι απαίσιος, το ξέρω. Αλήθεια, συγγνώμη. Δεν...>> Βάζω το χέρι μου στο στόμα του, ώστε να σταματήσει να μιλάει και τον κοιτάζω όσο πιο σοβαρά μπορώ.

<< Δεν είσαι. Και δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Αυτοί οι άνθρωποι είναι απαίσιοι και δεν πιστεύω λέξη από όσα λένε >> Το χέρι του πιάνει το δικό μου και το απομακρύνει απ'το στόμα του. Φαίνεται πολύ πιο ήρεμος από πριν, αλλά με κοιτάζει με δυσπιστία.

<< Αλήθεια; Μετά από όλα αυτά που...>>

<< Ναι! >> Τον διακόπτω και πάλι.

<< Δεν θα μου πουν εκείνοι το ποιος είσαι ή όχι. Σε ξέρω καλά Zayn >> Είδα μια υποψία χαμόγελου να εμφανίζεται στα χείλη του και κάτι ήθελε να πει, αλλά το μετάνιωσε.

<< Ευχαριστώ. Χαίρομαι που επιτέλους με εμπιστεύεσαι >> Του χάρισα το πιο γλυκό χαμόγελο που μπορούσα και ύστερα τύλιξα το χέρι μου γύρω από το δικό του.

<< Τελικά θα πάμε; >> Έγνεψα με το κεφάλι μου προς τα δέντρα και η διάθεση του άλλαξε με μιας. Στην πραγματικότητα ακόμη ήμουν μπερδεμένη με όσα συνέβησαν, αλλά με πονάει περισσότερο να τον βλέπω σε άσχημη κατάσταση.

Προχωρήσαμε αμίλητοι και ευτυχώς αυτή τη φορά δεν μας ενόχλησε κανείς. Όταν φτάσαμε κοντά στα βράχια που καθόμαστε κάθε φορά, ένα μικρό γέλιο ξέφυγε απ'τα χείλη του και τον κοίταξα περίεργα. Τι;

<< Συγγνώμη, απλά θυμήθηκα αυτό που μου είχες πει την πρώτη φορά...για τις αρκούδες >> Απάντησε στην σκέψη μου και ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου.

<< Αλήθεια τώρα; >> Λέω σαν μικρό παιδί και γελάει δυνατότερα.

<< Ναι, ήταν πετυχημένο >> Ανασηκώνει τους ώμους και για λίγα δευτερόλεπτα θαυμάζω το υπέροχο χαμόγελο του. Ύστερα τον σπρώχνω με τον αγκώνα μου και πάει να καθίσει επάνω στον βράχο. Αμέσως γυρίζει να με κοιτάξει.